Another Love

10.Bölüm

Çok eskiden, elinde içki şişesi ile bağıran sarhoş bir arkadaşımın dediğime göre, ' Acılar olmadan biz bir hiçiz.' Elindeki şişeyi kaldırıp daha yüksek sesle bağırmıştı ' Acılarını sev !! ' O sözün üzerine düşünüyorum da hayatım tamamen mutlu şeylerle dolu olsaydı, şu an ki Chanyeol olabilir miydim? Kendimi bir an için pollayana'nın erkek versiyonu gibi düşündüm. Sonra bu düşünce komik geldi. Saçmaydı, deliceydi... Ama düşünce aynıydı. O sözün üzerine her acı 'ya katlanabileceğimi düşünmüştüm.

Yanılmışım.

İşte bu kadardı. Sakinliğimi bağladığım iplerin sonu bu kadardı. Ölmek istemek ve öldürmek istemek arasında ki ince ipin bağı bu kadardı.. ve ben bugün ilk defa öldürmek istiyordum.

"Onu öldüreceğim." Öfke ile tısladığımda Baekhyun'nun yüzüne bile bakmadan çıkmıştım kapıdan. Uzun adımlar atıyor, daha nereye gideceğimi bilmesemde ilerliyordum. Kırmızı yüzüm, öfke ile çatılan kaşlarım nefretimin bir kanıtıydı.

Onun dünyaya gelmesi bile hataydı. O yüzden son verecektim varlığına.

Bu herkesin iyiki için deil miydi?

" Chanyeol dur !!! " Çıkışa doğru adım attığım anda, küçük kollar şarmıştı bedenimi. Küçük masum yüzünü göğsüne gömmüş, hıçkırıklarına karışan göz yaşları ile yıkıyordu gömleğimi. Tutuşu sıklaştı. " Gitme Chanyeol. Lütfen ! O aptal umurumda bile deil. Çünki tam 1 ay sonra hayatımı değiştiren o adamla tanıştım Chanyeol. Her anımı güzel kılan, gülümsememin sebebi ile tanıştım.. Seninle tanıştım."

Gözlerimi kapattım ve sakinlik için bekledim birkaç saniye. Baekhyun ile tanıştığımız ilk anlar film şeridi gibi geçiyordu gözlerimden. O gün o cafede bir kahveden fazlasını almıştım.

" O cafe 'de çalışmak hayatım boyunca yaptığım en iyi şeydi Chanyeol." Yüzünü gömleğime gömdüğü için sesi çok uzaklardan geliyormuş gibiydi. Burnunu çekti. "Okuldan ayrıldıktan sonra, bir şekilde Sehuna izimi kaybettirmeyi başardım. Zaman geçti. Artık o hayatımda deildi ama yinede ölüyordum. Hayatımdan silmek istedigim her kare aklıma geliyordu..Yaptığı , söylediği her kare ölmek için yeni bir sebepti. Birgün, acı içinde öleceğimi düşünürken seninle tanıştım. Seninle tanışmam tüm acımın sonu, mutluluğumun başlangıcıydı. Seninle mutluydum, evlendiğimiz için, sana sahip olduğum için mutluydum. Fakat bir gün yine o geldi. Seni biliyordu Chanyeol, evliliğimizi biliyordu. Öfkeliydi... sana olanları anlatamazdım. Korktum, çok korktum hemde. Seninle olduğum her saniye boyunca sana zarar verecekti ve bu yüzden en iyi kararı verip kaçtım. Sadece bir süreliğine, sonra geri gelecektim. 4 yıl önce bana gitme dediğinde kalmayı deli gibi istiyordum ama yapamazdım. Yaşaman için bencilliğe ihtiyacım vardı. Kaçtım... Fakat yaptığım kaza planlarıma engel olmuştu. Gözlerimi açtığımda hastanedeydim, yaşıyordum. Nefes alıyordum Chanyeol, ama Sen olmadan bu dünyadan gitme düşüncesi soluğumu kesiyordu. Planım başarısızdı. " Onu tüm anıların arasından kurtarmak istercesine sarıldım ona, dudaklarım saçlarını öperken öfkem dinmiş, şaşkınlığım belirtmişti.

Burnunu çekerek devam etti. Sanki benimle deilde, kendi kendine konuşuyormuş gibiydi. " Sorun şuydu ki, hastane odasında yatarken tüm haberlerde beni ölmüş olarak gösteriyorlardı. Varlığım dünya üzerinden silinmişti. Önce gidip sana yaşadığımı göstermek istesemde, Sehun'dan korktum. Yaşadığımı öğrenmesine izin veremezdim. O yüzden bekledim. Aylarca bekledim. Ve en sonunda hastaneden taburcu olup evimize gittiğimde komşular bana taşıdığını söyledi. Yıkıldım. Hayatımı inşa ettiğim herşey yıkılmıştı, seni asla bulamayacaktım. Fakat bir gün bana bahsettiğin kardeşin geldi aklıma, hastanede çalışan güzel Park Yuri. Ona yaklaşarak seni göreceğim günü bekledim. Fakat sen asla gelmedin."