Bu Tarz Benim | Larry

Bölüm 15

Harry

Bavulu arabanın bagajına koyduk.
Aramızda bir sessizlik vardı. Ki bence bu sessizliğin olması iyiydi. Çünkü o bir odundu. Ateşe atılıp yakılabilecek türden bir odun.
Hem mecaz hem gerçek.

O kutsal sessizliği bozdu ve konuşmaya başladı.
"Prenses bozulmuşa benziyorsun, ha?" Dedi.
Kafamı sallamakla yetindim.
"Bana kafanı sallama, konuş." Diye emir verdi.
Sinirime gitmeye başlıyordu artık.
Ben onun tapulu malı değildim.
Sadece 5 gündür beni görmüştü.
SADECE SİKTİĞİMİN 5 GÜNÜ.
B E Ş .

"Kime diyorum!" Diye bağırdı. Adeta gürledi. Kafamı ona çevirdim.
Eminim ki şuanda yüzümde hiçbir ifade yoktu. Dikiz aynasına baktım.
Aynayı göremiyordum.
Görüşüm buğulanmıştı. Gözlerime gelen yaşların akmasını engellemek amacıyla dudağımı ısırdım.
O kadar ısırmışım ki kanatmışım bile.
Ağzıma gelen metalik tat ile bunu anladım. Dilimle emmeye çalıştım.
Sızladı. Yüzümü buruşturdum.
Ama gözlerimden akan yaşlara engel olamadım. 
Sinirden ağlıyordum. Veya duygulardan.

"Harold ağlıyor musun?" dedi.

"Sana ne!?" dedim buruk çıkan sesimle.
"Bana mı ne? Seni şu arabada arkaya geçirip becermemi mi istiyorsun?"

"Hayır. Benden uzak durmanı istiyorum! Ben senin beni becermen için yaratılmadım!"

"Seni daha becermedim bile! Neyin tribindesin sen amınakoyayım?!"
Karşılıklı bağrışıyorduk. Dışarıdan görülsek komikti aslında.

"Louis..."

"Tamam Harold. Sen Nazlı davranmak istiyorsun, aklın daha çok. Ama altındaki fazlalık bunu desteklemiyor." dedi. Sırıtırken.

Evine geldik.
Büyük bahçe kapısından geçtikten sonra villanın anahtarını bana verdi.
Anlamamış gözlerle ona bakıyordum.

"Burda durup sana anahtarın geçmişini mk anlatayım Harold? Kapıyı açsana." dedi.
Gülümsedim ve anahtarı elinden alıp kapıyı açtım.

"Benim odamda kalabilirsin." Dedi. Yüzünde aklından değişik şeyler geçiyormuş gibi bir ifade vardı.

"Iıım şeyy, senin koltukta yatmana gerek yok. Ben yatarım." dedim masumca.
Gülümsedi.
Piç gülümsemesi.

"Koltukta yatacağımı kim söyledi?" Göz kırptı. Ardından sırıttı.
Şok.

#####

Louis'nin odasını bulmak için her odaya girdim neredeyse. Sonunda buldum.
Bavulu bıraktım ve açtım kapıyı.
İçindeki eşyaları koyabileceğim bir yer aradım.
Louis'nin dolaptaki boş yerine koydum be pijama namına giyebileceğim birşeyler seçtim.
Tişörtümü çıkardığım sırada Louis içeriye girdi.
Seslice yutkundu.
"M-merhaba." Dedi. "Merhaba." Dedim kırık bir sesle.

"Sana nedensizce bağırdığım için özür dilerim." Dedi.
Aynende böyle ayağıma gelecekti.
"Önemli değil. Benim suçum sanırım?" dedim. Sesim yetersizce kısık çıkıyordu.

"Hayır. Bana takıldığım hiçbir kişi beni sevdiğini söylememişti. Daha doğrusu anlatan bir dalga yoktu kıyılarıma vuran."
İçimi acıttı söylediği şey. 2 3 kelime bile olsa duyguluydu.

"Efendim." dedim ve sarılmak adına elimde ne varsa yatağa bırakıp ona doğru adımladım.

$$$$$

1K NİN ŞEREFİNE. UMARIM SİZİ MUTLU EDİYORUMDUR.
DEDİĞİM GİBİ KURGUSU BANA AİT DEĞİL. YAZARIN 4 5 BÖLÜMDE YAZDIKLARINI BEN 1 BÖLÜMDE YAZIYORUM. VE AYRINTILI. UZUN UZUN. ÇOĞUNLUĞU BANA AİT DİYEBİLİRİZ ASLINDA. TEKRAR TEŞEKKÜR EDİP ÖPÜCÜKLERİMİ İLETİYORUM :*