Sustukları vardır insanın,binlerce kelime sustukları.
Harf harf hece hece cümle cümle konuşmadıkları.
Herkes duyamaz birinin sessiz çığlıklarını.
Bense bir gece işit isterdim sana söyleyemediğim herşeyi...
Kim derdi ki bir gün isteyeceğim hafızamı kaybetmek? Tahmin edebilir miydin bütün çabalarımın tek sebebi olacak kalbimi köreltmek? Unutmak kıyılarına vurmak istemek için sevmemiştim ben seni. Siyaha boğulan köşelere hapsolmak için ezberlemedim her bir kirpiğinin rengini.
Peki ya sen sorsana biraz tebessümüne;özlememiş mi beni? Bir tek ben görürüm senin milyonlarca kelime anlatan bakışlarındaki kalbinin aynasını,bir tek ben bilirim gülüşündeki samimiyetin derecesini. Ben bilirim işte neden gülmediğini,ben anlarım beyninin depremlerini. Yalnız ben de yanarım senle birlikte kimsenin farketmediği içinin yangınlarında.
Yüreğiyle gönlümün kızgın çöllerine papatyalar salan adam sorarım sana;gidenler herkesti,sen herkes değildin,ne ara uzaklaştın bugünlerimden?
Neden oynadın sana aşık bir kızın kalbiyle, niye hapsettin ki çaresizlik odalarına rengarenk umutlarımı,niçin çelme takmaktasın ki hayatıma?
Bırakırsam içi gelecek dolu balonlarımı gökyüzüne,bir yarınım rastlar mı sana?
Ötesi yok artık bunun ya siyahıyla gömeceksin bu hikâyeyi mezara ya da yakacaksın artık bir meşale kararan her parçaya.
