Bir fotoğraf karesi var,5 yaşımdan kalma;en güzel hayallerimi kurduğum yere oturmuşum,babamın ellerini minik ellerimde hissediyorum,çekmişler. Orada durdum ben,büyümedim. Uykusuz kalmanın nasıl birşey olduğunu küçük yaşımda öğrendim. Zannederdim ki,evde babalar olmadığında gece uyursak kötü adamlar gelip bize zarar verirler. Geceleri daha bir anımsardım yokluğunu. Zannederdim ki kötü adamlar her zaman karanlık olduğunda gelirler. İşte böyle uykusuz kala kala,karanlıktan korkarak geçti çocukluğumun geceleri. Babalar kahraman değillermiş bunu biliyorum artık. Siyah rengi de hiç sevmiyorum. Hatta geceleri uyumuyorum,karanlık çöktüğü vakit bir ürperti oluyor içimde. Biliyorum ki bazı babalar kötü adamlardan daha kötü. Bunun gibi bir sürü şey biliyorum. Ama ne zaman umutlarım tükense şunu hatırlarım; "bir fotoğraf karesi var,5 yaşımdan kalma; en güzel hayallerimi kurduğum yere oturmuşum,babamın ellerini minik ellerimin üzerinde hissediyorum,çekmişler."
