İç sesim bir hayli dilleniyor bugünlerde. Haykırıyor sana olan özlemini. Beni kendinden bu kadar mahrum bıraktığın için kin tutuyor hatıralar sana. Nefret kusuyorum gittiğin yerlere,uzaklara,ıraklara... Bir hayli kırgınım. Kızgın olsam bağırır çağırır geçirirdim sinirimi. Ama kırgınım. Susuyorum. Şimdi kim bozacak bu sessizliği. Hiçbir zaman arkandan dolu gözlerimle bakıp sessizce "baba gitme" diye yalvaran küçük bir kız olmayı hak etmemiştim ben. Bir köşede oturup başımı ellerimin arasına alıp "gitmemeliydin...gitmemeliydin işte" diye kendimi bitirmeyi haketmedim. Senin göstermediğin sıcaklığı başkalarında aramak istememeliydim. Biliyor musun? Senden sonra hiçbir erkeğin saçımın tek teline dahi dokunmasına izin vermedim. Aklım almıyor. Bir insan nasıl olurda kendinden bir parçasını bu kadar uzağında tutabilir ki.? Nasıl dayanabilir merak etmeden,sormadan. Akıl alır gibi değil dimi baba. Halbuki ne kadar çok ihtiyacım vardı sana. Yaptığım hiçbir hatanın bedeli bu kadar ağır olmamalıydı. Hiçbir rüzgar bizi birbirimizden bu kadar uzağa savurmamalıydı ve ne olursa olsun hiç kimse beni senden bu kadar beride tutmamalıydı. Şimdi Allah'a emanet ol babam. Bana bıraktıkların unutulur gibi değil. Ve emin ol artık şu hayattaki hiçbirşey bundan daha zor değil. Kaybetmekten korkmamayı öğretti bana yokluğun, vazgeçmeyi öğretti. Güçlü olmayı,yenilmemeyi... En çok ta kimseye boyun eğmemeyi,güvenmemeyi.....
