The Royal Blood Pack [Discontinued]

Hoofdstuk 3

"Wedde hij mist?" Vincent verluistert een weddenschap dat Justin het vogeltje niet kan pakken. Ik schud mijn hoofd. Dit keer lukt het hem wel. Justin zet twee stapjes en springt op en laat het vogeltje tussen zijn tanden gevangen nemen. Justin landt weer op vier poten. Even stond de tijd stil, een verschil tussen stilte en paniek. "Een wolf!" Onze staarten komen tussen onze benen en we sprinten weg. Heeft hij ons gezien?

------
Een ongemakkelijke stilte vindt plaats. Justin opent langzaam zijn bek en het vogeltje fladdert weg. Het vogeltje land op een tak en maakt zijn veren schoon. Blaadjes ritselen en takken breken. Hij loopt weg. Moeten we achter hem aan? De voetstappen worden luider, het duidt erop dat hij nu aan het wegrennen is. Het is even stil maar bouwt er ineens een spanning op. "Sorry" Vincent springt voor Justin en mij. "Grrrr...." Een hand steekt boven de bosjes uit. "Ik ben het!" De hand gaat heen en weer. De geur van Roos-An komt er van af. O gelukkig! Het is Roos-An maar. Justin en Vincent ontspannen zich weer nadat ze realiseren dat het geen vijand is. "Nadat ik had verteld dat Zoë aan de andere kant van het bos was, verdween hij ineens uit het zicht. Voordat ik het wist was hij al weg." Roos-An verschuldigd zich al voor de zoveelste keer totdat Vincent terug veranderd. Misschien is het al wel weer is tijd om weer naar mens te gaan.☀️ De zon schijnt door de bomen op mijn vacht. Na een paar keer schudden, verdwijnen mijn nagels en zit ik op de grond.
"Is hij terug gerend naar het huis?" "Ga ik wel vanuit, dat is zijn enige schuilplaats." Antwoord Vincent op Justin. We schokte met zijn alle door het bos, terug naar het huis.

------
"Hij is hier niet!" Schreeuwt Justin vanuit de schuur. "Ik heb het huis al twee keer doorgezocht, geen spoor van hem te vinden.. Ik ruik hem ook niet meer." Dat betekend dat hij na de bostocht niet meer terug gekomen is. "Roos-An en Justin gaan naar het Oosten en splitsen dan op bij de rivier. Zoë en ik gaan naar Westen en splitsen als we de heuvel over zijn." Blaft Vincent. Dit wordt een lange dag. Zeker als we in wolvenvorm hem moeten vinden. De zon verdwijnt naar het Westen terwijl we ons verspreiden over het bos dat uitreikt tot het ongekende. Hopelijk zien we elkaar weer snel. "Zoë!" Ik kijk hoe Justin en Roos-An verdwijnen in het oneindige bos. 🌕Terwijl ik weer terug kijk naar Vincent, raak ik weer met mijn vier poten de grond. Kwispelend ren ik naar hem toe. We raken elkaars neuzen aan en lopen samen verder naar de heuvel, waar de zon wegzakt.

"Waarom kan één joch zoveel problemen opwekken?!?..." Mompelt Vincent. "Zei je wat?" Vincent schud zijn hoofd en loopt ineens een stuk sneller. Haat hij hem nou zo of maakt hij zich zoveel zorgen?? Speels trippel ik achter hem aan en sla ik met mijn voorpoot op z'n achterpoot. Ineens staat hij stil waardoor ik tegen hem aan knal. Oeps.... Vincent zet één stap naar achteren. Wat doet hij nou? "We splitsen hier op, ik ga naar links." Dat is het enige wat hij zegt terwijl hij wegloopt. Kon hij ook wel vriendelijker zeggen. Tsss.. Alle kleine zoogdieren klimmen in de bomen of verdwijnen in de struiken. De nachtdieren komen te voorschijn, hun ogen reflecteren nog de laatste keer totdat de zon helemaal weg is.

------

Inmiddels ben ik al twee keer gestruikeld door een konijnenhol, een tak op mijn hoofd gekregen door een uil en ruzie gehad met een hert. Normaal gesproken denk je dat herten wegrennen maar nee. Ze rennen op je af met hun gewei. Maar dankzij de uil kwam ik erachter dat hier een jongen is langs gekomen. Dus nu nog hopen dat ik hem zo tegen kom. Gehuil komt van het Oosten. Dat is zeker weten Roos-An. Ze kan zo goed zingen, dankzij de hulp van de Academie. Dankzij de Academie.... ZOË! Ik duw mijn kop in een klein stromend riviertje. Concentreer! Er is een jongen verdwaald en hopeloos in het bos. Niet denken aan vroeger maar aan de toekomst! Justin antwoord onmiddellijk op Roos-An. Ik zet stevig mijn poten in de grond, met een flinke hap lucht ga ik rechtop zitten. De wind waait door mijn vacht terwijl ik verander naar Moon-Shape.

Zelfs na een jaar in het bos is het nog steeds lastig om de Moon-Shape in controle te houden. Alleen als ik me uiterste concentratie bevindt, kan ik terug gaan naar de normale vorm. Één zenuw hoeft maar verkeerd te reageren of van sprake te komen of het gaat fout. Echt fout. Met de hap lucht nog in mijn longen maak ik me klaar om mijn positie te weergeven. "GA WEG! GRRRRRRR!!" Klauwen schrapen langs stenen en gegrom komt uit de verte. Nu gaat het fout. Vincent! Al het lucht gaat uit mijn longen. Ik verlies zo mijn controle! Stop met rennen! Hij is een Alfa, hij kan dat wel alleen! Mezelf overtuigen is een slechte eigenschap van me. Het dringt niet tot mij door. Ga der niet naar toe! Met zonder controle over mijn eigen gevoelens, ren ik hopeloos naar Vincent toe.

Scheurend over het dicht gegroeide pad, springend over rivieren en struiken. Boomstammen die me laten balanceren door het ongekende bos. Geen stap verkeerd, geen beweging te veel. Alle dieren nemen afstand en kijken toe hoe ik gerichtloos door de natuur ren. "GRRRRR!" Een waarschuwing van Vincent. Waarom valt hij niet aan? Waarom rent hij niet weg? Waarom roept hij niet om hulp? Haat hij mij? Wil hij ons verlaten? Dat mag niet!! Gemengde emoties gaan door me heen. Komen Roos-An en Justin deze kant op? Wacht... Ik ben vergeten te antwoorden! Snel probeer ik stil te staan maar ik vergat dat ik over een rivier moet springen! Met voorpoten naar voren struikel ik het riviertje in. Ahhh mijn voorpoot!!! Steken en samentrekkingen komen bij mijn voorpoot. Klauterend naar de kant en buitenadem zak ik in elkaar.
-------------
Heyy iedereen!
Srry was een tijdje van Wattpad af...
Hopelijk heb je genoten van dit hoofdstuk 😝✨

Plz laat een 🌟 achter en een 💬
Hoeft niet, mag🙃