The Royal Blood Pack [Discontinued]

Hoofdstuk 6

Een vloed van energie verlaat m'n spieren. M'n botten trekken aan elkaar, m'n rug kronkelt en kraakt. Met een geeuw veranderd m'n schedel weer naar mens. ☀️Uiteindelijk sta ik nog gewoon op m'n voeten, de laatste botten in m'n handen en voeten veranderen nog een klein beetje. "Already showing yourself?" De mond van Felix gaat niet open maar het komt wel van hem af, net als een pop. Felix hangt snel naar achteren en valt bijna achteren totdat er witte rook uit z'n mond komt. "Felix!" Ik ren uitgeput naar hem toe. Hij valt recht in m'n handen, terwijl de rook in de lucht tot een wolk verzamelen. "He's dead, since this morning actually." Wat.... Nee! Met m'n bijna verloren hoop, schud ik Felix door elkaar.

Geen enige reactie, hij voelt zo koud! Na zo dicht bij  hem te zijn, merk ik hoe bleek hij is. Allemaal tekenen dat hij niet meer leeft. Zijn pols! Met m'n vingertoppen voel ik als ik een bloedstroom opmerk. Niks. "Do you think I would lie?" Met tranen in m'n ogen kijk ik omhoog. De wolk in de lucht is veranderd naar een gedaante, een wolf op precies te zijn. "Wat heb je met hem gedaan?.. WHAT DID YOU DO?!?" Ik knijp Felix bijna fijn, Wie doet nou zo iets!?
De gedaante komt m'n kant op, ik ben niet bang. Niet voor dat, denk ik. Een koude veeg komt langs mijn wang, een aai van een koude, gevoelloze hand. M'n tranen bevriezen van z'n aanraking. Koud.. Beelden flitsen langs mijn ogen, beelden van al mijn veranderingen naar wolf, allemaal. Het verdwijnt terwijl z'n laatste woorden me nog bereiken.
"My beloved, don't cry... It doesn't suit you"

"Blijf hier!" Met woede en onraad kijk ik achter me om. Felix... Mijn ogen vallen op z'n bleke gezicht. Met m'n hand doe ik z'n ogen dicht. Ik ken hem nog niet eens een dag, waarom voel ik me dan zo treurig? Langzame hand vallen m'n ogen op z'n nek. Een wit figuur staat erop afgebeeld; Een slang. {Vorig hoofdstuk bij de foto}
Wat zal het betekenen? Waarvoor heeft hij die tattoo? Maakt nu niks uit! Ik moet m'n roedel vinden! Met al m'n kracht wil ik opstaan met Felix in mijn armen. Daardoor val ik bijna zelf naar achteren, nog net kan ik met m'n hand m'n evenwicht bewaren. Rustig... Tweede poging in voortgang; Gefaald. Ik kan hem niet hier achterlaten!

Rustig leg ik Felix weer neer. Ik loop haastig heen en weer om Felix heen. Met m'n handen schuddend door m'n haar, probeer ik op een oplossing te komen. Zonder dat ik het doorheb, komen m'n klauwen te voorschijn. "Aah!" Een kras van m'n voorhoofd tot de nek. Het brand verschrikkelijk! Staren naar m'n klauwen, valt er een druppel bloed op de grond. De maan voelt zo warm en vredig aan. Met m'n ogen dicht kijk ik gericht omhoog. Waarom is het niet altijd volle maan? Het vacht op m'n handen verspreiden langzaam. 🌕 Wanneer ik m'n ogen open zie ik alles in het donker. Het brandende gevoel in m'n nek is inmiddels verdwenen. Nu moet het lukken! Gehukt naast Felix pak ik z'n arm en werp ik hem op m'n rug. Z'n gewicht valt best wel mee.

~~~~~

Ik ben er bijna... Elke stap die ik zet wordt zwaarder. De maan zakt langzaam weg. De wind voelt steeds kouder, dankzij dat m'n vacht vervaagt. De zon doet pijn aan m'n ogen. "...-s al bijna weer ochte-..." Roos-An! M'n stappen versnellen, maar het gewicht van Felix wordt zwaarder. Enkele stappen totdat we met z'n alle weer bij elkaar zijn... Alleen... Alles
wordt zwart om me heen. Merkte ze al dat ik er ben? Ik voel dat ik op m'n knieën val, de grond voelt koud aan. ☀️

"Hé Zoë! Kom anders komen we te laat voor het jagen!" Mathijs rent langs me terwijl langzamerhand krimpt. Z'n staart komt te voorschijn. "Rustig maar, ik kom al..." Ik kijk even achterom, als er nog meer wolven komen. Maar niemand te bekennen. Zijn we de laatste? Ik ren nog steeds door zonder te veranderen. Eenmaal kijk ik weet vooruit maar Mathijs rent niet meer voor me. "Mathijs!!? Grapjas, kom maar uit de bosjes!" Maar er is geen reactie. Ik sta stil en luister naar de ritselende bladeren die dansen door de wind. Stilstaand op een open veld. De wereld draait sneller en sneller om mij heen. "Mathijs!...." Zonder enige grip val ik op de grond. Na een tijdje staat de wereld weer stil. "Zoë?..." Zonder twijfel kijk ik naar links. Een slang kronkelt om Mathijs heen. Met trillende handen rijk ik naar Mathijs. Maar inplaats van dat hij iets doet, bijt de slang hem in de nek. "...." Met m'n geluidloze geschreeuw, zie ik hoe Mathijs op de grond valt. Kruipend naar hem toe, snakkend naar een verschijnsel van leven.
"My beloved, don't cry... It doesn't suit you."
-----------
Met liefde dit hoofdstuk geschreven!
Hopelijk vinden jullie de 'quote' of wat dan ook bij het verhaal passen. "My beloved-...-suit you"

Tot het volgende hoofdstuk!❤️😏✨