Sessizliği seviyorum aslında
Sanki daha bir kendim oluyorum
Kargaşa yok yetişme derdi ,çabası yok
Yok oğlu yok İşte
İyi gelir bana
Mesela karanlık!
Kendimle buluştuğum zaman dilimi
Hayallerim özgür
Küfürlerim serbest
Benden bir ben doğuyor sanki
Yalnızlığı seviyorum aslında
Sırtından vuran yok
Güvenebileceğin kimsen yok
Dostun yok
Düşmanın yok
Düşünmek yok
Üzülmek yok
Kendi kendime konuşanlardanım
İçimde üç benle yaşayanlardan
İkisinin kavgasına pek karışmam
Onlara da bazen güler bazen ağlarım
Kimse kimsesizliği sevmez aslında
Yorulmadıkça üzülmedikçe
Kimse kabuğuna çekilip kalmaz
İnandığı her neyse
Ellerinden gitmedikçe
Karanlıkla Sırdaş olmaz kimse
Sevdikçe sevildikçe
Kimsesizligi seviyorum şimdilerde
Ah eden de yok vah eden de
Boynuna dolanan da yok
Yollarına diken saçan da
Nerden geldiğime bakıyorum
Ucu bucağı ezik büzük
Hep acınası hep yaralı
Dert olan çok derman olan yok
Nereye gittiğime bakıyorum
Heryer zifiri kara
Işık yok
Kendime bakıyorum
Bir ben bir kendim
Birde baş belası aciz benliğim
Arayan yok soran yok
Düşüren yok kaldıran yok
Önümde bunca kalabalık
Bir sürü nefes
Türlü türlü ses
Kapımı kapatıyorum
Bilen de yok bilmeyende yok
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ŞİİR DURAĞI
PuisiKader denilen mevzu derin Yaşanmadan bilinmezmiş Kaç sefer yapsak da Ne sonun belli,nede yerin Kolay yolu kimse çözememiş Aşkı hakkıyla yaşamak zor Dert çekip dermanı aramak zor Acıya alıştıysa bir kere kimliğin Bir daha kimlik değiştirilemezmiş...
