100 Days With My Ex (KRISJOY)

Finale

Zeke's POV

Bigla kong naalala ang sinabi ni Tyler. It was the time nang sabihin ni Tyler kay Claye na magaling na daw siya.

Flashback...

Tyler: CLaye, pwede bang makausap si Zeke?

Iniwan kami ni Claye sa hospital room ni Tyler. Pagkasabi pa lang ni Tyler na gusto niya akong makausap, alam ko nang hindi maganda ang kahihinatnan ng pag-uusap namin.

Tyler: i'm dying...

He started the conversation. I knew it, it's a bad news. Hindi ako makapagsalita. Hindi ko lang alam kung ano ang sasabihin o kung ano ang magiging reaction.

Tyler: I want you to make HER fall in love with you, Zeke.

Hindi ko talaga alam kung anong sasabihin. Bigla ko na lang naalala ang nangyari dati. How he made Claye's life so miserable dahil sa pagtatago niya ng sakit niya. And this time, gusto niyang turuan ko si Claye na mahalin ako? At kapag hindi ko magawa... ano? Masasaktan lang ako? Aasa asa tapos masasaktan lang pala? Mas mabuti nang malaman ni Claye ang totoo...

Biglang bumukas ang pinto.

Claye: Anong nangyayari?

Hindi ako makapaniwala sa gustong mangyari ni Tyler. Gagawin na naman niya ang kasalanang ginawa niya dati. Paiiyakin na naman niya si Claye. Sasaktan na naman niya si Claye.

Tyler: Pare... Usapang lalaki ha! Please? Keep it a secret.

But I know, sa lahat, siya ang pinakanasasaktan. I just can't betray my bestfriend. He's my brother since ever...

Claye: pwede bang sabihin niyo sakin kung anong nangyayari??

I just can't take it anymore. Kaya umalis na ako.

Flashback ends...

Nag-isip isip ako sa gustong mangyari ni Tyler. I tried... I attempted na sabihin kay Claye ang nararamdaman ko. But it's no use... Hindi ko talaga kaya.

Zeke: Ah.. Just feel at home.

I invited Claye na tumira sa bahay ko. Actually, sa kanya iniwan nina Tita ang bahay nila. Pero pinili ni Claye na huwag tumira doon. Sabi niya maaalala lang daw niya si Tyler.

Claye: Thank you Zeke.

Claye's POV

Isang buwan na simula nang bumalik ako galing probinsya. I feel like everything is lighter now. Medyo gumagaan na ang pakiramdam ko. Hindi naman sa nakalimutan ko na si Tyler, hindi ganun kadali yun. Pero hindi naman siguro habangbuhay magdadrama lang ako diba? I tried my best para makuha ulit ang tiwala ng mga co-employees ko. Nahiya lang ako kay Zeke. Masyado yata akong pa special. Minsan may naririnig akong pinag-uusapan ako. Bakit daw nireserve pa yung position ko?! Well, ganun lang talaga siguro yun.

Pero minsan, kapag wala akong ginagawa, naaalala ko na naman siya. Lahat ng nakikita ko, parang siya lang ang tinuturo.

Claye: Move on Claye....

Magpakabusy ka na lang sa trabaho.

"Excuse Me?"

Napatingala ako. Boses pa lang niya alam ko nang siya yun.

Sean: Hi Claye!

Claye: Sean!

I faked a smile.

Sean: Can I hug you?

He extends his arms para yakapin ako. Tumayo ako at niyakap din siya. Ewan ko ba, pero naiiyak ako.

Sean: Kamusta ka na?