Niewidzialne szczęście | BTS

#9 Spacer, rudy i niebezpieczeństwo

Z tego co wiem mama ma dziś iść po nasze rzeczy. Powiedziała, że wejdzie do domu pół godziny po tym, jak ten bandyta wyjedzie do pracy. Mam się dziś spotkać z Jiminem. Chciał porozmawiać, o jakiś mało ważnych sprawach, może dzięki temu zapomnę o tym co się dzieje teraz w moim życiu. O 13 miałam być w pobliskim parku. Wstałam około godziny 11, więc zaczęłam przygotowywanie. Aby się nie spóźnić, wyszłam 10 minut przed czasem, wchodząc do parku zauważyłam rudą czupryne.Po cichutku podeszłam do chłopaka, kiedy byłam już za nim, skoczyłam mu na plecy. Spacerowaliśmy po ulicach, mijając różnych ludzi. Zauważyłam, że niektórzy w Korei są strasznie tacy, tacy no jakby smutni, nie uśmiechają się. Ale sumie i tak lepiej niż w Polsce, tam mogą pobić każdego na każdym kroku, nawet jeśli tej osoby nie znają. Rozległ się dźwięk mojego telefonu, wyciągając go z kieszeni moich białych rurek odebrałam///Halo co? Mamo! Do cholery, przepraszam ale, tak tak rozumiem okej, ale jesteś bezpieczna? To dobrze.Czekam na ciebie. Też cię kocham do zobaczenia ///
-Coś się stało?- zapytał zmartwiony Jimin
-Nie, znaczy tak. Eh, mama miała iść po część naszych rzeczy, niestety chowając moje ubrania przyjechał ojciec, podobno jakiś sąsiad do niego zadzwonił że ktoś się wkradł do mieszkania.Mama schowała walizkę pod łóżko a sama weszła na szafę, dzięki temu jej nie znalazł.
-Twoja mama to silna kobieta, da radę i już za moment się zobaczycie, a teraz chodź wracamy do domu.
W drogę powrotną chłopak objął mnie lekko ramieniem, ale nie odzywał się. Weszłam do mieszkania i w salonie zastałam kobietę z kucykiem, który jest jej wnuczkiem.Nie chcąc im przeszkadzać, poszłam do pokoju w którym aktualnie zamieszkałam i chciałam iść spać. Z salonu słyszałam śmiechy, na mojej twarzy pojawił się momentalnie uśmiech, ale czemu? Może dlatego że byłam pewna, tego że niedługo i ja będę tak cholernie szczęśliwa. A teraz cóż, dobranoc.