ONE SHOT STORIES

The Ring

(9th story)

Before hindi naman talaga ako naniniwala sa idea ng 'love'. I mean don't get me wrong, pero masisisi nyo ba ako kung galing ako sa broken family tapos iniwan ako ng mga magulang ko sa lola ko kasi may kanya kanya na silang pamilya, see? sabihin nyo ng bitter pero yun na talaga yung nasa isip ko, walang love.

"May love kasi yung lola't lolo ko tumanda silang nagmamahalan." sabi ng kaklase ko. Nasa isa kasi kaming debate about sa love, kung totoo ba ito o hindi.

"walang love, kasi kung may love sana hindi ako iniwan ng mga magulang ko.Walang love kasi nasasaktan ako ngayon kasi iniwan nila ako. Walang love kasi hindi yun nageexist sa mundong maraming selfish!" i answered. Pinigilan kong maiyak sa bawat salitang nabitawan ko.

Honestly, kahit araw araw na napamukha sa akin na mag-isa lang ako, na hindi na ako babalikan ng mga magulang ko, I still get hurt of the thought. Kaya kahit anong sabihin nyo na merong love, siguro para sa mga masasayang tao lang ang love but not with the person who has a miserable life like me kaya di nyo ko mapipilit na maniwala sa love.

"Alam mo, lahat kami naniniwala sa love kaya para sa amin merong love. But in your case, hindi ka naniniwala kaya walang love na nageexist. Learn to open your heart, maybe... just maybe.. the idea of love will enter. " napalingon ako bigla sa lalaking nagsabi noon.

"Excuse me? Hindi mo alam ang pinagdaanan ko at hindi mo alam kung ano ang naging epekto nun sa akin, so wala kang karapatang utusan ako what to do and what to believe, kasi sa huli masasaktan at masasaktan lang kapag naniwala ka sa love."

"At sabi nga sa isang novel, Pain demands to be felt. Kailangan mo lang damahin yung sakit hanggang sa mawala na and maybe you could move on and live life." he answered again.

"We don't deserve to be hurt by anyone or anything, lalo na kung ang gusto mo lang ay mahalin ang isang tao o isang bagay but they ruined everything because of their selfish interest. And just by that everything turned into a blur because of tears kept on falling and you don't know where to start or how to start because you're hurt... too hurt to think or feel anything. Kaya di mo ko masisisi kung manhid ako, siguro outside lang naman to because inside... wasak pa rin ako."

After nun umalis ako, not minding kung magalit man ang prof ko because of leaving but I just can't take anymore the pressure and the pain na nararamdaman ko ulit sa isang debate lang. Growing up kahit nandyan si lola to guide me at mahalin ako, still not enough... why? because I need them.. I need my parents. But too late for that, because they're not coming back.

I was too occupied of my thinking not knowing na may tao na palang nakatayo sa gilid ko, nandito kasi ako nakaabot sa field at umiiyak lang, hindi ko na namalayan ang layo na ng narating ko. Inabutan nya ako ng panyo but I said "no thanks".

"Bakit feeling ko it's my responsibility na patahanin ka." pagbibiro nya sa akin.

Tiningnan ko lang sya, I am not mad at him. It's a debate so talagang dapat magkontrahan kami, kasalanan ko lang talaga kasi nagpadala ako masyado sa emosyon ko.

"No seriously, I'm sorry I didn't mean to..."