Normal gün idi. Ya da mənə elə gəlirdi. Anamın: -Jenifer qalx kilsəyə getməlisən-deməsiylə oyandım. Ha bu arada mən Jenifer Ston.
15 yaşında bir qız. Gələcək deyiləndə sadəcə ağlına oxumağ gələn bi qız.Uzaqdan özündən razı, heç bir dərdi yoxmuş kimi görünən , amma tam əksi olan qız. Özünü heç vaxt bəyənməyəm, həyatın onu həmişə əzəcəyini düşünən, qorxağın biridir Jenifer.
"Mən buyam. Mən beləyəm. Çöldən çox güclü görünməyə çalışıram, çünki həyat bunu tələb edir. " Hər dəfə olduğu kimi Jenifer ayağa qalxmamışdan qabaq bu sözləri təkrar elədi.
Həyat həqiqətən bunu tələb edirdi. Zəiflədikcə 'təpiklərin' sayının çoxalacağını bilirdi.
...Həmişəki sözlərimi və 'günüm gözəl keçsin tanrım' dedikdən sonra ayağa qalxıb paltarlarımı geyindim. Günlük rutin işlər bitdikdə kilsəyə doğru yol aldım.Həmişə olduğu kimi Alice məni gözləyirdi.Salamlaşıb görüşdükdən sonra yeriməyə başladıq.
-Fikirli görünürsən.
Alice'in sözləriylə ona baxdim.Sadəcə gülümsədim.
-Bilirsən?
-Nəyi? deyə cavab verdim.
-Kevin....
Tərs-tərs ona baxdim.
-əsəbləşmə.Amma bunu sənə mənim deməyim daha yaxşı olar.
Səbirsizliklə nə deyəcəyini gözləyirdim.
-Yenidən Fransaya gedib.
Olduğum yerdə qaldım.Alice'in dediklərini dərk etməyə çalışırdım.Şokdaydım.Eyni şəhərdə,eyni ölkədə yaşamağ belə bir ümid idi mənim üçün.Amma indi onun getdiyini öyrənirəm.Niyə belə idi həyatım?Hər şey üst-üstə gəlirdi.Onu qarşılıqsız sevməyimə çətinliklədə olsa alışmışdım.Bəs bu?Buna necə öyrəşəcəm?
Hər kəsə salamlar.2ci kitabim və ilk hekayəm.Ümid edirəm bəyənərsiz.Fikirləriniz bölüşməyi unutmayım.Oxuduğunuz üçün Təşəkkürlər.
