Gece'nin Kızı #Wattys2016

Bölüm 2: Asterm?

Medya: Cara
***
Sarsıntılı yolculuk mideme hiç iyi gelmiyordu. Öyle ki dışarı bakmadan yolun taşlı olduğunu anlayabilirdiniz. Can sıkıntısından bir sürü kördüğüm yaptığım ipi kenara atıp Cara ya döndüm.

"Hala gelmedik mi? Artık senin üstüne kusmayı planlıyorum. Haberin olsun ona göre."

"Tamam tamam geldik bile"

Arabayı durdurup aşağı indik. Havanın soğukluğu tenime işliyordu. Gerçekten havanın bir anda bu kadar değişmesi hiç normal değildi. Arkamı dönüp Cara ya bakınca arkasında ki kocaman yuvarlak karadelik gibi görünen şeye baktım. 3 insan boyundaydı ve siyahtı içinde sanki gökyüzünü barındırıyor gibi parlak bir nokta olarak gözüken yıldızlarla doluydu. Yavaş yavaş dönüyordu. Eğer gözünüz kapalıysa tek hissedeceğiniz aniden değişen soğuk hava olurdu herhalde. Hiç ses çıkarmadan öylece dönen yuvarlak cisme baktım. Büyüleyiciydi.

Cara ve annanem sanki çok normal bir şey miş gibi öylece durup benim tepkime bakıyordu.

Cara bana dönüp,

"Luna bunun için gerçekten üzgünüm. Sana haber veremezdik tamam mı? Şimdi Asterm'e gideceğiz. Annanen burada kalmalı. Her şeyi sana açıklayacağım. Ama buradan gitmeliyiz. Zaman dolmak üzere."

Daha sonra ıslık çalıp " Çocuklar Luna'yı alın!" diye bağırdı.

Ben daha ne düşüneceğimi bile bilemezken koluma hafif,keskin bir acı geldi. Kolumun olduğu tarafa bakınca bir oğlan gördüm. Görüş alanım git gide daralıyor ve buğulanıyordu. Ayaklarımıda hissetmemeye başlıyordum.

Oğlan bana bakıp,

"Özür dilerim.Seninle böyle tanışmak istemezdim Gece'nin kızı."

Birinin kolları arasına alındığımı hissettim. Artık uyku ile hayat arasında ki o ince çizgide gibiydim. O çizgide uyku tarafına geçmeden önce duyduğum son şey annanemin " Seni seviyorum Luna!" diye bağırmasıydı.

***

Önce bir fısıltı gibi gelen kendime geldikçe bağırış olan sesleri duydum.

"Orada mı?
"Gece'nin kızı nerede?"
"O iyi mi?"
"Asterm aşkına resmen burada!"

"ÇIKIN ŞURADAN NASIL GELDİNİZ BURAYA. CARL SANA ŞU KAPIYI TUT DEMEMIŞMİYDİM BEN?"

Cara'nın sesiyle tam olarak kendime gelip hemen ayağa kalktım. Ani kalkışın verdiği etkiyle başım biraz döndü ama hemen toparlanıp Cara doğru yürüdüm.

"Ne oluyor burada Cara? Kim bu insanlar? Cara burada ne işimiz var? Annanem nerede?"

Cara bana gülümsedi.

"Ait olduğun yerdesin Luna. Her şeyi anlatacağım sana ama sen bi şuraya otur Carl ortalığı sakinleştirene kadar. Buralarda ünlüsün" diyip göz kırptı.

Önce şüpheyle Cara ya baktım. Sonra Cara'ya olan güvenimle yatağa geri oturdum. Carl olduğunu sandığım çocuk gülümseyerek -burada ki herkes niye gülümsüyor?!- kapıdan içeri geldi.

"Oh Tanrım Luna. Hayran kitlen beni öldürüyor."

Ona safmış gibi baktım. En son hayran kitlem ilkokulda beni seven çocuktu. Ne hayran kitlesi?

Carl(?) biraz daha yaklaşınca onu şu garip dönen yuvarlak şeyin orada gördüğümü hatırladım. Benden özür dinlemişti. Daha fazla bu kadar soruya katlanabileceğimi düşünmediğim için sorularımı sıralamaya başladım.

"Neredeyiz?"

Cara bana hemen bana cevap verdi.

"Asterm."