My Evil Blueberry (malec ff)

XI

-Co ty sobie myślałeś, Alec?- zapytał z urazą w głosie Jace.

-To co widzisz- odparł beznamiętnie, nie przestając się skradać do opuszczonego budynku fabryki.

-Nie możemy tam tak po prostu wejść. Po pierwsze nie mamy odpowiedniej broni, a po drugie przewyższają nas liczebnie co najmniej sto krotnie, o ile nie więcej.

-Od kiedy jesteś taki ostrożny? To ty zawsze podejmowałeś nie potrzebne ryzyko.

-To prawda, ale...

-Ale co? Zawsze z Izzy stawaliśmy po twojej stronie, teraz ty chociaż raz stań po naszej!

-Nie zachowuj się jak... jak...

-No jak co?

-Jak ja!

Alec westchnął.

-Kochasz siebie tak bardzo, że powinieneś się cieszyć z tego.

-Nie.- Jace pokręcił głową.- Zwariowałeś. Totalnie zwariowałeś! Nie pozwolę ci tam wejść.

-Jestem od ciebie starszy.

-A ja silniejszy.

-Polemizowałbym.

Błękitnooki odepchnął swojego parabatai i wybił szybę na tyłach budynku, po czym wskoczył przez stłuczone okno do środka z gracją jaką posiadają tylko Nocni Łowcy Jace'owi nie pozostawało nic innego jak udać się za nim do środka i uważać, by im obu się nic nie stało. Zabawne, tak samo zachowywał się jego brat przeszło parę lat temu.

Jace potrzebował kilka sekund, by przyzwyczaić oczy do mroku panującego w pomieszczeniu. Szedł, wsłuchując się w kroki Aleca i podążając za nimi. Jego parabatai miał chyba jeden z tych swoich pomysłów, od których nie można go było odwlec.

-Alec- powiedział cicho- jesteś pewien, że to tu? Ja tu nic nie widzę.

I tu nie chodziło o grobowe ciemności, na które jednak zaradzili runami widzenia w mroku. W budynku nie było niczego prócz starych pudeł- pozostałościach po dawnej taśmie produkcyjnej oraz kurzu.

-Nie rozumiem...- Powiedział Alec nim zaczął salwy kichania.

-Może lepiej stąd chodźmy- położył swą dłoń na ramieniu brata.

-Nie!- chłopak odtrącił rękę.- Musimy ją znaleźć! Pomyśl co ona by dla nas...

-Ona chciałaby byśmy byli wypoczęci. Spójrz na siebie! Jesteś cieniem człowieka!

Alec kichnął potężnie i aż się zatoczył. Jace wykorzystał ten moment i pociągnął go w stronę wyjścia. Jego parabatai protestował, ale po chwili obaj byli na zewnątrz.

-Nie odpuszczę sobie, jeśli nie odnajdziemy Izzy- powiedział Alec siadając na krawężniku. Był zły. Nie lubił bezczynności. Chciał teraz szukać siostry, walczyć, cokolwiek... Tylko nie wiedział, od czego zacząć.

-Wiesz,że będę szukał razem z tobą. Ale w granicach rozsądku.

-Nie powinno być granic, jeśli chodzi o kogoś, kogo kochasz.

-Co?- zdziwiony Nocny Łowca odwrócił głowę w stronę brata.

-Kiedy się tak zmieniliśmy? Trzynaście lat temu gdyby ktoś nam powiedział jacy będziemy teraz.... wyśmialibyśmy go.

-Masz rację- przyznał cicho i spuścił wzrok.

***

Gdy Magnus obudził się, Blueberrego juz przy nim nie było. Przetarł dłonią zaspaną twarz i wstał z łóżka. Przeciągnął się kilka razy, rozluźniając mięśnie i poszedł szukać synka.