Ang aga kong nagising. Himala nakabangon agad ako ng kama to think na late na akong nakatulog dahil..dahil sa Bryan na yun.
Nag-almusal na ako kasabay si Papa. As usual ang agahan menu namin are Fried rice and egg, tocino and Coffee.
Burp!!
Pasakay na ako ng jeep sa may kanto namen ng may nakita akong familiar na kotse! Si Bryan!.
Lumabas si Bryan ng kotse bago pa man ako makalapit.
"Hatid na kita Patty"
May sasabihin pa sana ako ng tumalikod na siya papuntang kotse. Sumunod na lang ako. Lagot talaga to saken.
"Bryan bakit hindi mo na ako pinansin after ng usapan naten sa phone the last time?"
"Nakakainis ka kasi Parks!"
"Bakit naman Parks? "
"Syempre ikaw lang yung gusto kong isama sa dinner na yun. Pero ayaw mo"
"Alam mo naman diba parks? Na hindi ako sanay sa ganun"
"Hindi sanay? O ayaw mo dahil iniisip mo na mapapahiya ka dahil sa katawan mo"
"Pwede both Bryan?"
"Alam mo Patty. Kahit ano ka pa tanggap kita, tanggap ka naming mga nagmamahal sayo?"
"Okay na. Ako na may kasalanan. Sorry Parks. Bawi na lang ako. "
"May magagawa pa ba ako? Kundi i-accept yung apology mo? "
"Wala ka ng magagawa"
*Evil laugh*
Yun lang at okay na kami ni Bryan. Ganon kalambot puso namin sa isat-isa. Medyo mas malambot lang ng konti yung sa kanya, I guess. So back to normal na ulit ung utak ko.
BINABASA MO ANG
WEIGHT NO MORE
Teen FictionIn a world full of criticisms and negativism here comes a story that would give you a positive outlook in LIFE. We all have our own insecurities sabi nga nila nobody was created perfect. Almost perfect lang daw. It still different. Sa mundo where yo...
