Dziewczyna z darem

Opowieść ducha

- Opowiedz nam swoją historię - poprosił Kuba. Widać, że jest już doświadczony w tych sprawach.

- Dobrze. To było około dwa i pół roku temu. Rodzice zabraniali mi wielu rzeczy i buntowałem się z tego powodu. Wykręcałem im różne numery przez co było jeszcze gorzej. W końcu moja złość sięgnęła zenitu. Zabrałem ze sobą wszystkie potrzebne rzeczy i uciekłem z domu. Błąkałem się pół roku. Wziąłem ze sobą pieniądze, ale szybko się skończyły. Spałem tam gdzie się tylko dało, jadłem to co udawało mi się ukraść aż doszedłem tutaj. Niedawno umarłem z głodu tam nieopodal w lesie - wskazał ręką las po drugiej stronie rzeki. - Mam wyrzuty sumienia. Usłyszałem, że moi rodzice szukają mnie w całym kraju. Żałuję tego, że uciekłem. Sprawiłem im tyle bólu - dokończył ze łzami w oczach.

Zrobiło mi się go żal.

- I co my mamy zrobić? - spytała Patka.

- Wszystko, żeby Natan zobaczył światło do lepszego świata - powiedział poważnym tonem Kuba. - Zaprowadź nas do swojego ciała, a my potem zadzwonimy po policję i powiemy, że byliśmy się po prostu przejść i nagle zauważyliśmy ciało jakiegoś chłopaka. Dalej policja będzie wiedziała co zrobić.

- Dobrze - zgodziliśmy się wszyscy.

- Chciałbym porozmawiać jeszcze z moimi rodzicami. Pomożecie mi? - zapytał błagalnym tonem.

- Ok. Ja mogę pomóc ci porozmawiać z rodzicami. - zgłosiłam się, bo naprawdę zrobiło mi się go żal.

- Dziękuję ci. Jestem wam bardzo wdzięczny.

- Naprawdę nie musisz dziękować. Robimy to z czystej przyjemności - powiedziałam uśmiechając się do chłopaka. Odwzajemnił uśmiech.

Kiedy zaprowadził nas do swojego ciała zobaczyłam przystojnego chłopaka z niepokojem i bólem na twarzy. Był oparty o drzewo. To był dość smutny widok. Kuba zadzwonił po policję. Przyjechali po 20 minutach właściwie przez las musieli przejść na piechotę. Patrycja była lekko roztrzęsiona, ale nie dawała tego po sobie poznać. Policja podziękowała nam i powiedziała, że na pewno spotka nas jakaś nagroda. My grzecznie podziekowaliśmy i powiedzieliśmy, że nie trzeba.