Αυτός, αυτή και η μουσική.

Αυτη...

Οι καστανες μπουκλες χοροπηδουσαν ρυθμικα πανω στην πλατη του μπουφαν της και οι ανασες της κοφτες καθως ανεβαινε τροχαδην την μαρμαρινη σκαλα.

Ξεχυθηκε στους δρομους της πολης με την ιδια ξεφτισμενη θηκη και την ιδια πολυχρονη κιθαρα στο χερι, με μονο προορισμο, τη δουλεια της.

Και δεν ηταν σερβιτορα ή πωλητρια ή κατι το αξιοπρεπες, τελος παντων.

Μια μουσικος του δρομου ηταν, που τα λεφτα που μαζευε ηταν για το ουισκι της μανας της και κανενα ξεροκομματο ψωμι.

Μα ειχε ονειρα... Ηθελε να φτάσει ψηλά, σε καποια γειτονια του Χολιγουντ ισως. Παντως ηθελε να γινει γνωστη και να τριψει την επιτυχια της στη μουρη οσων δεν πιστευαν σ'αυτη.

Βιαστικο το περπατημα της και αποτομη η στροφη.

"Χιλια συγγνωμη" μουρμουρησε στον αγνωστο που επεσε πανω, χωρις να τον κοιταξει και συνεχισε τον δρομο της.

Εφτασε επιτελους στο σιντριβανι.

Εκατσε στο παγκακι και ανοιξε τη σκοροφαγωμενη θηκη της. Εβγαλε τη φτηνη κιθαρα της και την κουρδισε.

Ανοιξε διαπλατα τη θηκη και ξεκινησε να παιζει.

Το κεφαλι της ανεβοκατεβαινε στο ρυθμο των τραγουδιων και η φωνη της τα συνοδευε.

Σε δυο τραγουδια καταφερε να μαζεψει καποια κερματα και ενα χαρτονομισμα.

Αλλα οκτω τραγουδια εμειναν μεχρι να βραδυασει και να κλεισουν τα μαγαζια για τα καλα.

Δυσκολη η ζωη της, αλλα δεν το εβαζε κατω. Ονειρευοταν οσο μπορουσε.