Αυτός, αυτή και η μουσική.

Αυτος...

Απο την μερα που δεχτηκε την δουλεια τα ματια της αλλαξαν.

Ειναι χαρουμενη, νιωθει καλα.

Το ειχε πει και στη μητερα της. Πηγε μαζι του στο κεντρο στηριξης και της ειπε τα ευχαριστα.

Η μητερα της χαρηκε. Ολοι χαρηκαν.

Τωρα της εκανε παρεα στην αιθουσα αναμονης στο αεροδρομιο.

Ειχε ακουμπησει το κεφαλι της στον ωμο του και επαιζε με το - πλεον καινουριο- κινητο της, ενα παιχνιδι.

Στα μεγαφωνα ακουστηκε το ονομα της πτήσης της. Επρεπε να φυγει.

Σηκωθηκε μετα απο αυτην και σταθηκε απεναντι της.

Εκεινη η ατιθαση τουφα στο πανω μερος των μαλλιων της παλι πετουσε.

Τα χειλη της ανασηκωθηκαν σε ενα πλατυ, ευτυχισμενο χαμογελο. Η λευκη οδοντοστοιχια της εμφανιστηκε και εκανε και εκεινον να χαμογελασει.

"Λοιπον...εδω χωριζουν οι δρομοι μας...Σ'ευχαριστω... Για ολα, Τζεικ!" Ειπε και τον αγκαλιασε εγκαρδια.

Εκεινος τυλιξε τα χερια του γυρω απο την ευθυραυστη μεση της και εχωσε τη μυτη του στα λαδωμενα- κι ομως- μυρωδατα μαλλια της.

"Και γω σ'ευχαριστω Ραιοτ! Ησουν απο τα καλυτερα γεγονοτα στη ζωη μου! Με την πρωτη ευκαιρια θα ερθω να σε βρω. Να με περιμενεις!" Της ψιθυρισε και αφησε ενα φιλι στην κορυφη του κεφαλιου της.

Χωρισαν τα σωματα τους και εκεινη επιασε τη βαλιτσα της.

Καθως απομακρυνοταν απο κοντα του την κοιτουσε. Το αναλαφρο περπατημα της, με τα βαρια παπουτσια της, τα ανεμελα καστανοξανθα μαλλια της.

Προχωρησε προς το τσεκ-ιν των εισητηριων. Λιγο πριν ερθει η σειρα της, γυρισε και τον κοιταξε. Του χαμογελασε.

Εκεινος ανταπεδωσε, γυρισε την πλατη του και εφυγε.

[...]

Καθοταν στην καρεκλα του γραφειου του, οταν ειχε πια βραδιασει, και μασουσε το καπακι απο το στυλο του.

Προσπαθουσε να μελετησει για την σχολη του, μα ματαια. Εκεινη εκανε συνεχεια επιδρομες στο μυαλο του.

Σηκωθηκε αποτομα και περπατησε μεχρι την μπαλκονοπορτα της κρεβατοκαμαρας του. Το φεγγαρι προσπαθουσε να φωτισει πισω απο τα παχια σκουρα συννεφα της νυχτας.

Αφησε μια μεγαλη ανασα να βγει απο τα χειλη του και επεσε με φορα στο μαλακο στρωμα του κρεβατιου του.

Τα καστανα ματια της.

Τι ομορφα που ηταν.

Ηλπιζε να την ξαναδει.

ΗΘΕΛΕ να την ξαναδει.

Την ιδια στιγμη εκεινη εμπαινε σε ενα ταξι του Νασβιλ. Το ψιλοβροχο μουςκεψε τα μαλλια της, με αποτελεσμα μικρες σταγονες να στεκονται ακινητες πανω σε μερικες τουφες.

Μετα απο αρκετη ωρα ειχε φτασει στο νεο της σπιτι. Πηρε τη μοναδικη της βαλιτςα απο το πορτμπαγκαζ, πληρωσε και πηρε τα κλειδια στο χερι.

Σε λιγα βηματα η μεγαλη, σκουροκαστανη πορτα ανοιξε διαπλατα φανερωνοντας το εσωτερικο του σπιτιου.

Ευθεια μπροστα ενας μεγαλος καθρεφτης, στα δεξια ενα ευρυχωρο σαλονι και στο βαθος μια κουζινα σε κοκκινες αποχρωσεις. Αριστερα μια μαυρη, ξύλινη σκαλα ανεβαινε στον επανω οροφο.

Ενας διαδρομος απλωνοταν με τρεις πορτες στα αριςτερα και δυο στα δεξια. Πρωτη στα αριστερα ενα πεντακαθαρο μπανιο. Πρωτη στα δεξια, ενα σχεδον τεραστιο υπνοδωματιο με ενα τεραστιο παραθυρο που εβλεπε στον δρομο. Το ταβανι πανω απο το κρεβατι γυαλινο, ωστε να φαινετε ο ουρανος. Δευτερη πορτα αριστερα, μια ντουλαπα. Με εκατονταδες κρεμαστρες και ραφια για παππουτσια. Δευτερη πορτα δεξια, ενα μουσικο δωματιο. Με πολλες κιθαρες, ενα πιανο, μπασα, ενα σετ ντραμς και πολλα αξεσουαρ ηχου συνδεμενα με μικροφωνα και ηχεια. Τριτη και τελευταια πορτα αριστερα, ενας συμπαθητικος ξενωνας.

Μπηκε στη μεγαλη κρεβατοκαμαρα και αφησε στην ακρη τη βαλιτσα της.

Επεσε στο κρεβατι και πλεον εβλεπε το σκοτεινο ουρανο. Το μυαλο της εκανε μια αναδρομη σε εκεινον.

Του ελειπε αραγε;

-----------------------------

Γειασας γλυκα μου πλασματα!

Ειστε καλα; Παντα καλα.

Ανεβασα. :)

Μαγαπατε το ξερω. Και γω σας αγαπω.

Αφηστε σχολιακια με τι πιστευουν τα αθωα σας μυαλουδινια οτι μπορει να γινει 😈

Μονον εγω ξερω! Μουαχαχχα αχχα.

Βοουτ και δωστε μου την αγαπη σας.

Φιλια 😘😘😘