Αυτός, αυτή και η μουσική.

Αυτος...

"Εμ...απο που να αρχισω" γελασε πικρα εκεινη.

Μονο που αυτον δεν τον ένοιαζε. Οι βυθοι των ματιων της του αποσπουσαν την προσοχη.

"Η μαμα μου εμεινε εγκυος σε μενα και ο πατερας μου απειλησε να την σκοτωσει αν με κρατουσε. Εφυγε απο το σπιτι τους και ηρθε εδω. Μια οικογενεια μαυρων την αφησε να ζησει  στην αποθηκη τους τζαμπα. Μολις με γεννησε εθιστηκε στο αλκοολ..." αρχισε να βουρκωνει. "Αυτοεξυπηρετουμουν απο τα πεντε μου κιολας χρονια. Πηγαινα σχολειο, διαβαζα και αργοτερα, μεχρι και τωρα, δουλευω. Οχι κατι αξιοπρεπες...μουσικος του δρομου για να εχουμε ισα-ισα να τρωμε. Αλλα δε σκοπευω να το αφησω ετσι...θελω να κανω καριερα στη μουσικη και να ζησω μια καλη ζωη. Εσυ;" Χαμογελασε πίκρα τελειωνοντας το μονολογο της και κοιτωντας τον στα ματια.

Μονο που εκεινος αναρωτιωταν...γιατι ενα πλασμα σαν αυτη να ζει ετσι.

"Εγω...." Σκεφτηκε να κρυψει την ωραια ζωη του, μα ηθελε να κερδισει την εμπιστοσυνη της, τη φιλια της, την αγαπη της...αυτη. "Εγω ειμαι μεγαλωμενος απο την οικιακη βοηθο μας...βλεπεις οι γονεις μου μεγαλοδικηγοροι, λειπουν συνεχως. Αυτη στην ουσια ειναι η μανα μου. Τελειωσα το σχολειο την περασμενη χρονια και τωρα...σπουδαζω...προσπαθω τουλαχιστον. " Την κοιταξε διστακτικα.

Κοιταξε τα ματια της. Δεν ειχαν ιχνος ζηλειας, μονο θαυμασμο.

"Τουλαχιστον μπορεις να εχεις ο,τι υλικο θες" ειπε εκεινη αφου ηπιε μια γουλια απο τον καφε της, ανασηκωνοντας τους ωμους.

"Ε...ναι...αληθευει...αλλα δεν με νοιαζουν τοσο τα υλικα, εννοω, θα προτιμουσα να εχω φιλους και μια αληθινη ερωτικη σχεση που δεν βασιζετε στο ονομα των γονιων μου και στα λευτα τους..." Εξηγησε γρηγορα.

"Δεν εχεις;" Τον ρωτησε προσπαθωντας να διαβασει τη σκεψη του.

"Οχι...βασικα...εχω εναν φιλο, τον Τζερι, τον γνωρισες πριν" απαντησε αυτος κανοντας νευμα με το χερι του.

Ηπιε λιγο απο τον καφε του και ξανακοιταξε το γαληνιο προσωπο της.

"Θες να μου δωσεις τον αριθμο σου;" Τη ρωτησε διστακτικα.

Εκεινη γελασε. Γελασε πολυ και δυνατα, με αποτελεσμα το υπολοιπο καφε να στρεψει εκει την προσοχη του.

"Δεν εχω κινητο μπουφο! Εδω καλα καλα σπιτι δεν εχω!" Απαντησε σκουπιζοντας ενα δακρυ απο το δεξι ματι της.

Εκεινος εβρισε απο μεσα του τον εαυτο του για την απερισκεψια του.

"Σορρυ, δεν...δεν ηθελα..."

"Αραξε φιλε, δε θα σου παρω και το κεφαλι!" Του χαμογελασε εκεινη σκουντωνυας τον με τον αγκωνα της.