❝ TürKürt ❞

••• T-K 12.B •••

Bizimkiler gelmişti ve salonda toplanmıştık. Onlar gelmeden ben mutfaktaki kanı temizledim, Ömür ise lavaboya geçip elini temizleyerek sarmıştı. Soranlara da “Kazayla oldu.” Diyordu. Bu gece ilk defa Ömür’ün duygularına şahit olmuştum. Şimdi karşımda oturuyordu ve Mirza ile sohbet ediyordu. Sanki dakikalar öncesine kadar onca şeyi o yaşamamış gibiydi. Duygularını nasıl böyle saklayabiliyorlardı?

“Cane...” Diyar’ın sesiyle bakışlarımı ona çevirdim. Ömür ve Mirza’da susmuştu. “Çi bû?” (Ne oldu?) Sorduğu soru ile asıl konumuzu hatırladım. Ömür’ün derdine düşünce Halil Ağabey tamamen aklımdan çıkmıştı. Sıkıntılı bir nefes aldım. “Halil Ağabey Café’ye geldi. Biz çıkmıştık o yüzden kaçmamız kolay oldu...”

“Ama bu tekrar gelmeyeceği anlamına gelmez!”

Ömür lafımı kesip aklımı okumuştu. Başımı sallayarak Ömür’ün dediğini onayladım. Ronida stresten tırnaklarını kemirmeye başlamıştı bile. Ağabey’inin peşine düşeceğini bildikleri için şaşırmamışlardı.  Ronida’nın boynuna doladım kollarımı ve saçlarını geriye atıp öptüm. Ronida ve Diyar bana kardeş olmuştu. Ronida birden kollarımdan kurtuldu ve el çırparak; “Buldum!” Dedi. Hepimiz pürdikkat onun devam etmesini bekledik. Bana doğru dönüp ellerimi tuttu ve dudaklarını ısırdı. Hayır ben bu bakışların anlamanı biliyorum. “Cané mîn...” (Canım) “Bilirsin Ağabey’imin sana ne kadar aşık olduğunu...” Susması için kaş göz işareti yapıyordum. Diyar hızla omuzlarımdan tutup beni kendine çevirdi. “Xuşka Dèlal...” (Güzel bacım...) “Bizi bu işten kurtaracak biri varsa o da sensin. Hem bütün Urfa şahit Halil’in sana olan aşkına... Sen İstanbul’a geldin geleli kafayı bizle bozdu!”

Ömür’ün ayaklanmasıyla, başımı kaldırarak nereye gittiğine baktım. Gözlerim yumruk yaptığı ellerine kaydı. Yine gerginliği üzerine oturmuştu anlaşılan. Halil Ağabey’e gelirsek... Çocukluğumdan bu yana ben onu sadece Ronida’nın Ağabey’i değil, kendi Ağabey’im de bilmiştim. Fakat o bana kardeşi gözüyle bakmıyordu. Bütün Şanlıurfa’ya beni sevdiğini duyurmuştu ve her erkeğin gözünü korkutarak, benden uzaklaştırmıştı. Birkaç defa beni istemeye gelmişlerdi ama babam; “Kızım istemiyorsa konu kapanmıştır.” Diyerek son noktayı koymuştu.

Diyar ve Ronida’dan kurtulup Ömür’ün peşinden mutfağa geçtim. Ağır tütün kokusu genzimi yakmaya başlamıştı ve sigara dumanı mutfağın her bir köşesine süzülmüştü. Ömür’ü sigara içerken görmemiştim hiç... Mirza yanında içerdi fakat o yüzünü buruştururdu. Kalçasını masaya dayayıp sigarasının zehrini içine çekiyordu. Sigaranın dumanından gözleri kısılmıştı ve hafif öksürüklere başlamıştı. Acemiliğini çok belli ediyordu. Ben de tam karşısına geçtim ve tezgaha yaslandım. Keskin bakışları beni odağına almıştı bile.

“Sigara kullandığını bilmiyordum.”

Yüzüme gelen dumanı elimle yelleyerek uzaklaştırdım. Kalçasını masadan çekti ve doğruldu. İki adımda önümde durarak sigarasını dudaklarına götürdü. Yanaklarında koca çukurlar oluşturacak kadar içine akıttı zehri. Ardından da öksürmeye başlayınca gülmemek için gözlerimi kaçırdım. Sigarayı tuttuğu eliyle çenemi kavradı ve yüzümü kendisine çevirdi. Sigarayı çeneme değdirmemek için ayrıca özen göstermişti. Duman ikimizin arasında köprüler oluşturuyordu ve saniyeler sonra oluşturduğu köprüler saç diplerimize nüfus ediyordu. Gözlerini gözlerimden ayırmadan, firar etmiş birkaç tutam saçımı kulağımın arkasına aldı.

Sağlığa zararlı olan sigara değil Ömür’dü aslında! Adamın her hareketi, organlarımı tepetaklak etmeye yetiyordu. Parmaklarını kulağımdan çekmeden, sigarasından aldığı son dumanı yüzüme üfledi. Öksürerek yüzümü buruşturdum. Kulağıma eğilip derin bir nefes aldı. “Kokun içimdeki tüm sigara kokusunu çekti Kürt kızı...” Ellerimle tezgahı sıkıca kavradım. Kurduğu cümlenin her kelimesi kulaklarımdan kalbime aktı ve en rahat köşesinde yeniden birleşti. “Şu saate kadar sigara içmiyordum doğru.” Yutkunarak tekrar derin bir nefes aldı. İçine akıttığı zehri benim kokumla temizliyordu sanki. “Sigara içen değil! Sigara yaktıran utansın... Kendinden utanmalısın Kürt kızı!”