My husband สามีของผม (yaoi)

Episode 5 งอนง้อจนได้เรื่อง

"ผมเป็นผู้ชายนะครับ จะเป็นดรัมเมเยอร์ให้พี่ได้ยังไง" ผมผละออกจากอ้อมแขนของไอพี่แมทแล้วเดินเข้าไปยืนตรงหน้ารุ่นพี่ผู้หญิงคนนั้นอย่างอารมณ์เสีย คือผมก็รู้ว่าผมหน้าหวานยังกับผู้หญิง แต่ถ้าจะมาให้แต่งหญิงเป็นดรัมให้ มันดูหยามกันยังไงยังงั้น นี่มันเหยียดเพศทางอ้อมชัดๆ ผมไม่ยอมมมม
"เอ่อ คือน้องฟง พี่อยากได้น้องไปเป็นดรัมเมเยอร์สีพี่จริงๆนะ ช่วยพี่น่อยเหอะ" รุ่นพี่อ้อนวอนผมตาปริบๆ นัยน์ตาดูออดอ้อน อือหือ....ใช้ไม้เด็ดเลยหรอ ผมยิ่งเป็นพวกแพ้ความน่ารักของพวกผู้หญิงอยู่ด้วย อย่ามาทำให้ผมไขว้เขวหน่อยเลย ต่อให้เอาเงาะมาจ่อคอหอยผมให้ตายยังไง ผมไม่ยอมเด็ดขาด (ผมเป็นพวกกลัวเปลือกเงาะน่ะ...-_-^) หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ =__=**
"หัดใช้รูปร่างหน้าตาตัวเองให้เป็นประโยนช์น่อยสิ" เสียงของไอพี่แมทดังมาจากด้านหลังผม ผมหันไปขมวดคิ้วมุ่นกับการเสนอหน้าของมัน มันเลยเลิกคิ้วใส่ผมอย่างกวนๆ
"อย่ามายุ่ง ไม่อยากก็คือไม่อยาก" ผมจ้องหน้ามันแล้วหันไปขอโทษรุ่นพี่คนนั้นก่อนจะเดินผ่านมันกลับไปที่โต๊ะตัวเอง ทำไมผมจะต้องมาโดนขอร้องเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย ถ้าผมตอบตกลงไป รู้ถึงไหนอายถึงนั่น พวกไอภูมิมันล้อยันลูกบวชแน่นอน ดูหน้าเพื่อนผมแต่ล่ะคนสิ ชั่วๆทั้งนั้น -_-^
"ทำไมไม่ตอบตกลงไป" เสียงไอแมทมันดังตามหลังผมมา ผมกรอกตาไปมาก่อนที่ผมจะนั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนตรงข้ามไอภูมิที่กำลังนั่งจีบกันอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ผมมองหน้าเขานิดๆก่อนจะนึกออกว่าเป็นรุ่นพี่ที่เคยดุพวกผมให้เบาเสียงกันตอนหน้าเสาธงวันนั้น พี่นัทคนที่ผมแอบปลื้มเพราะเขาน่ารักมาก และไอภูมิยังเล่าให้ฟังอีกว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทของไอพี่แมท(คู่กรณีเก่าของผมจนตอนนี้เลื่อนขั้นมาเป็นแฟนกำมะลอ)มานมนาน ผมยกมือไหว้พี่เขาไปทีหนึ่งแล้วยิ้มน้อยๆตามมารยาท นี่ถ้าอารมณ์ไม่กรุ่นอยู่นะ ผมจะยิ้มให้พี่นัทกว้างๆให้ผมกับความน่ารักของพี่เขาเลย
"ถามทำไมไม่ตอบ" ไอแมทนั่งลงข้างๆแล้วขมวดคิ้วจ้องหน้าผม
"อย่ายุ่งดิ้ เซ้าซี้น่ารำคาญวุ้ย" ผมเหล่ตาใส่มันเบื่อๆก่อนจะคว้าน้ำมาดูดแก้กระหาย
"..." ผมดูดน้ำเสียงดังจ๊วบๆสักพักก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวมันเงียบกริบอย่างบอกไม่ถูก ไอภูมิกับพี่นัทกำลังมองคนที่นั่งข้างๆผมแล้วมองตากันเงียบๆ ผมหันไปมองไอแมทมันนิดนึงว่าทำไมไม่เห็นมันพูดอะไรเลย แถมยังหันหน้าไปทางอื่นอีก... เอ๊ะ อย่าบอกนะว่ามันงอนผมที่ผมบอกว่ามันเซ้าซี้และน่ารำคาญ
"เป็นไร" ผมมองหน้ามันแล้วเอาศอกแตะศอกมันเบาๆ แต่มันก็เงียบแถมยังขยับศอกหนี อ้าว ทำท่าทางรังเกียจกูอีก เดี๋ยวถีบยอดหน้าเลย ทำเป็นกระแดะ แตะนิดแต่น่อยไม่ได้ =^=....
"ถามว่าเป็นอะไร อย่าเงียบดิ" ผมเริ่มใจคอไม่ดี ถึงปกติมันจะเป็นคนที่มีบุคลิกเฉยชาอยู่แล้ว ไม่พูดไม่จาก็ไม่แปลก แต่ในตอนนี้การเงียบของมัน แถมหน้าผมยังไม่อยากจะมองเลย มันทำให้ผมใจคอไม่ดีเลย รู้สึกอึดอัดว้าวุ้นใจกับท่าทางมันที่เป็นแบบนี้... ไม่เอา ไม่ชอบเลย...
"ไอแมท มึงพูดอะไรบ้างดิว้ะ ดูหน้าน้องเขาดิ ซีดหมดแล้ว" พี่นัทพูดขึ้นแล้วยิ้มให้ผมฝืดๆ ผมยิ้มบางๆก่อนจะหันไปมองไอแมทที่เงียบไป ก่อนที่มันจะลุกขึ้น
"นัท กูไปดูลูกทีมมันซ้อมบาสก่อนแล้วกัน เลิกประชุมอาจารย์เมื่อไหร่มึงก็รีบตามมาล่ะ" มันพูดกับพี่นัทจบก็ลุกเดินออกไปจนผมมองไม่เห็นแผ่นหลังของมันแล้ว ขนาดตอนมันพูดกับพี่นัทมันยังไม่แม้แต่จะเหลือบมามองที่ผมบ้างเลย สายตาของมันเงียบสงบจนเยือกเย็น จนผมเองก็ยังเดาอารมณ์มันไม่ได้และผมก็ไม่ชอบเอามากๆเลย มันจะมางอนใส่ผมแล้วเดินหนีไปแบบนี้ไม่ได้นะ มันต้องโกรธเพราะปากหมาๆของผมแน่ๆเลย อะไรกัน พูดแค่นี้เองก็งอนแล้วหรอ หัวใจมันนี่ขัดกับตัวโตๆของมันจริงๆ คนอะไร ไอบ้า =~=...
"แปลก ปกติคนอย่างพี่แมทธิวไม่มีทางมาถามซักไซร้อะไรใครแบบนี้ เขาออกจะเป็นคนไม่ชอบสุงสิงกับใครด้วยซ้ำ" ไอภูมิที่เงียบดูสถานการ์ณอยู่นานก็พูดขึ้นแล้วลูบคางตัวเองทำหน้าครุ่นคิด
"ยิ่งงอนหรือดูน้อยใจเหมือนเมื่อกี้นะ ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้" พี่นัทขมวดคิ้วก่อนจะจ้องหน้าผมเขม้ง จนผมร้อนๆหนาวๆวูบวาบ
"นี่ฟงทำของใส่เพื่อนพี่เปล่าเนี่ย ทำไมไอแมทถึงเป็นแบบนี้ไปได้" พี่นัทถามผม
"บ้าพี่ ฟงไม่เล่นคุณไสย์ อีกอย่างฟงไม่คิดว่าพี่แมทจะโกรธด้วยซ้ำ" ผมทำหน้าคิดหนักก่อนจะตัดสินใจคว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นสะพายหลัง
"เอ้าแล้วนี่มึงจะไปไหน เหลือเวลาพักอีกตั้งยี่สิบนาที" ไอภูมิตะโกนถามผมแต่ผมไม่มีเวลาจะตอบก่อนจะวิ่งออกไปทันที เพราะกลัวจะวิ่งตามไม่ทันร่างสูงที่พึ่งก้าวฉับๆออกไป ก็ขามันออกจะยาวส้ะขนาดนั้น เดินไม่กี่ก้าวก็ไกลกันไปหลายโยดแล้ว
"พี่แมท หยุดก่อน" ผมเห็นหลังมันรางๆกำลังจะข้ามฝั่งถนนไปที่สนามบาสอีกฝั่งหนึ่ง อื้อหือ นี้อุส่าต์กัดลิ้นเรียกพี่เลยนะเนี่ย ถ้าไม่เป็นรองนี่ผมไม่มีทางพูดกับมันดีๆแน่ให้ตายเถอะ =_=*
"บอกให้หยุดไง เหนื่อยนะโว้ย!" ทีนี้ผมตะโกนสุดเสียงเมื่อมันกำลังจะข้ามถนนไป ไม่ยอมหยุดเดินทั้งๆที่ผมรู้ว่ามันต้องได้ยินเสียงผมแน่นอน
"พี่แมทขอร้องเถอะ หยุดเดินหนีฟงสักที ฟงขอโทษที่พูดไม่ดี ได้ยินไหมว่าฟงขอโทษ!!" คราวนี้คงเพราะผมตะโกนปนเสียงหอบมันถึงยอมหยุดเดินแล้วยืนนิ่งอยู่กลางถนน ผมเองก็หยุดวิ่งไปเพราะทนแข็งใจวิ่งต่อไม่ไหวเมื่อวิ่งมาไกลตั้งแต่โรงอาหารจวบจนมาถึงศาลาตรงข้ามสนามกีฬา
"เมื่อกี้ว่ายังไงนะ" มันหันหน้ากลับมาหาผมใบหน้านิ่งเฉย ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าทำไมผมจะต้องแคร์คนๆนี้ด้วย แต่ผมปล่อยให้เขาโกรธผมไม่ได้ แม้แต่นาทีเดียว ผมก็ทนไม่ได้
"ฟงบอกว่าฟงขอโทษ อย่าโกรธกันเลยนะ...-///-" ผมพูดออกมา ใบหน้าที่เคยแดงเห่อเพราะวิ่งจนเหนื่อยหอบก็ยิ่งแดงกว่าเดิม เมื่อผมเอื้อนเอ่ยคำขอโทษออกไปอีกครั้ง อีกครั้งที่มีสายตาคมของมันมองมาที่ผม ไม่ใช่หันหลังหนี
สายตาของผมช้อนขึ้นสบตากับมันช้าๆ ก็พบกับมุมปากจากเรียวปากหยักที่แทบไม่เคยขยับเลยในเวลาปกติ แต่ตอนนี้รอยยิ้มนั้นกำลังส่งมาที่ผม ทำให้ผมอึ้งไป ถึงบางครั้งผมอาจจะเคยได้รับรอยยิ้ม แต่ครั้งนี้มันต่างไป มันซ่อนอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจเหลือเกิน พี่แมทกำลังก้าวขาเดินกลับมาหาผมช้าๆ ผมเองก็ค่อยๆเดินไปหาเขาไม่ต่างกัน แต่เสียงอะไรสักอย่างดังแล่นเข้าหูของผม พร้อมๆกับไฟหน้าสาดส่องมาที่เราจากรถตู้โรงเรียนคันที่กำลังแล่นใกล้เข้ามาอย่างเร็ว