My husband สามีของผม (yaoi)

Episode 10 ความสุขที่แท้จริง?

"!"
'เพี๊ยะ'
ทัันทีที่ผมหันไปแก้มของผมก็ชนกับริมฝีปากของพี่แมทเข้าอย่างจัง และด้วยความตกใจทำให้ผมเผลอง้างมือตบไปที่แก้มของร่างสูงจนเต็มแรง
"โอ้ย ตีมาได้ มันเจ็บไหมเนี้ย" พี่แมทล้มตัวนั่งลงกับเก้าอี้แล้วลูบแก้มตัวเองหน้ามุ่ย
"แล้วจะยื่นหน้ามาทำไม ตกใจหมด" ผมเถียงกลับไปมือก็ลูบแก้มตัวเองพรางๆ หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ ร่างกายมันร้อนรุ่มไปหมดยังกับจูบที่แก้มเป็นเหมือนกระแสไฟฟ้าช็อตยังไงยังงั้น
"ก็กลัวจะไม่ได้ยิน ดันมาตบกันได้" พี่แมททำหน้าคิ้วขมวดมุ่นจนแทบจะผูกโบว์ได้ ผมถึงกับขำออกมาเมื่อสังเกตุที่แก้มของร่างสูงมีรอยมือแดงปื้นลางๆให้เห็น
"ขอโทษ อ่ะนี่ ยกลูกชิ้นหมูให้ลูกหนึ่งเป็นการไถ่โทษ" ผมคีบลูกชิ้นหมูใส่ถ้วยก๊วยเตี๋ยวอีกคนแล้วยิ้มแฉ่ง
"ไม่เอา ไม่กินเนื้อหมู" พี่แมทมันส่ายหน้าแล้วตักคืนใส่ถ้วยผม
"อ้าว ทำไมล่ะ" ผมขมวดคิ้วงงๆมองร่างสูงที่ใช้ช้อนตักลูกชิ้นของตัวเองมาสังเกตุ มือตัวเองก็พรางตักลูกชิ้นใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างหิวโหย
"ตอนเด็กๆเคยเลี้ยงลูกหมูตัวหนึ่งแล้วมันตายน่ะ เสียใจมาก หลังจากนั้นเลยไม่คิดจะกินหมูอีกเลย"
"..." ผมที่กำลังเคี้ยวลูกชิ้นหมูอยู่อย่างเอร็ดอร่อยก็หยุดชะงักทันที ยิ่งสายตาเหลือบไปมองใบหน้าคมของร่างสูงที่ฉายแววเศร้าสร้อยนั้นทำให้ผมค่อยๆคายลูกชิ้นหมูในปากทิ้งลงที่พื้นข้างๆตัวอย่างช้าๆ...
"555555555555 ดูทำหน้าดิ โครตฮา" อยู่ๆเสียงทุ้มก็ดังขึ้น ร่างสูงตบโต๊ะหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล ผมที่พึ่งคายลูกชิ้นหมูทิ้งไปหันไปมองตาขวับ
"นี่หลอกกันหรอ โอ้ย ไอบ้าเอ้ยยย" ผมปาผักถั่วงอกที่วางอยู่ในจานข้างๆถ้วยก๊วยเตี๋ยวใส่ไอพี่แมทอย่างเคียดแค้น ไอเราก็อุส่าต์สงสาร พูดส้ะกูไม่กล้าแดกหมูต่อเลย =*=
"ฮ่าๆๆ ขำชิบหาย เมื่อกี้เห็นคายทิ้งด้วย ไหนบอกร้านนี้อร่อยไง ทำงี้ป้าคนขายเขาเสียใจนะ" มันรับถั่วงอกที่ผมปาใส่มันรับถั่วงอกที่ผมปาใส่แล้วยิ่งขำหนักกว่าเดิม โอ้ยยย อยากจะฆ่ามันจริงๆเลยโว้ยยย
"พอเลยนะ คราวหน้าจะไม่เชื่ออะไรที่พูดอีกแล้ว" ผมชี้หน้ามันแล้วกระแทกตัวล้มนั่งเก้าอี้อย่างไม่สบอารมณ์
"เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้บอกเลยว่าโกหก ที่เล่าไปอ่ะพูดจริง" พี่แมทมันปัดถั่วงอกออกจากขากางเกงนักเรียนแล้วอมยิ้มส่ายหน้าขำๆ
"ทำมาพูด อย่ามาหลอกเลย แล้วเมื่อกี้ขำทำไม" ผมทำหน้ามุ่ยแล้วคีบลูกชิ้นยัดเข้าปากสองสามลูกจนเต็มปากไปหมดพรางประชดคนตัวโต
"ก็ดูทำหน้าทำตาสิ จริงๆก็เศร้านะแต่เห็นตอนคายทิ้งแล้วอดขำไม่ได้จริงๆ" พี่แมทยังคงขำอยู่แล้วจัดการใช้ช้อนตักลูกชิ้นหมูและเนื้อหมูในถ้วยมันมาใส่ถ้วยผม
"แม่ง เห็นเป็นถังขยะหรือไง พอไม่กินแล้วก็เอามาทิ้งใส่จานคนอื่นเขา" ผมหรี่ตามองมันอย่างเคืองๆ
"เออน่า กินๆไปเหอะ รู้ว่าชอบ" พี่แมทตัดบทยิ้มๆแล้วเริ่มจัดการกับก๊วยเตี๋ยวในถ้วยที่มีแต่เส้นกับน้ำของตัวเอง เมื่อผมเอามาเปรียบเทียบกับตัวเอง แค่นั้นมันไม่พออยู่ท้องพี่แมทมันหรอก
"งั้นแลกกันคนไม่กินหมู" ผมคีบเส้นของตัวเองใส่ถ้วยพี่แมทจนหมด
"กินแต่หมูจะอิ่มได้ยังไง" <<<พี่แมท
"พูดยังกับกินแต่เส้นแล้วจะอิ่ม" <<<ผม
"แต่มันน้อยนะ" <<<พี่แมท
"สั่งใหม่เลยม้ะ" ผมวางตะเกียบกระแทกถ้วยเบาๆแล้วมองหน้าไอพี่แมทที่เอาแต่พูดแทรกอยู่ได้ นี่กูหิวแล้วนะเนี้ย จะอีกนานไหม -*-
"ไม่เอา มันก็ไม่เหมือนสองชามนี้ดิ" มันมองผมแล้วยิ้ม
"จะให้เหมือนได้ไงล่ะ ชามหนึ่งมีแต่เส้น อีกชามมีแต่หมู!" ผมกรอกตากับที่อีกคนพูด
"ป่าว มันต่างตรงที่เราแลกลูกชิ้นกับเส้นกันไงล่ะ มันพิเศษกว่า" น้ำเสียงทุ่มนุ่มพึมพำเบาๆใบหน้าหล่อคมเข้มอย่างหนุ่มฝรั่งของร่างสูงเผลยรอยยิ้มเปล่งประกายออกมา ประโยคที่พูดมาฟังดูธรรมดาแต่กับทำให้ผมอมยิ้มตามด้วย
"อือ กินเหอะ เดี๋ยวจะเย็นหมด" ผมยิ้มน้อยๆให้ร่างสูงที่สบตาผมแล้วจัดการกินก๊วยเตี๋ยวที่ตอนนี้กลายเป็นเกาเหลาไปแล้วอย่างหิวโหย