Artık iyiden iyiye birbirimizi gördüğümüz yerlerde selam veriyor, hal hatır soruyorduk. Teneffüslerde yanımıza geliyor, bizimle duruyordu. Ama haftasonları onu görmek çok zordu. Ders biter bitmez evine gider ortalarda görünmezdi. Bir gün ders çıkışını dershane kapısında bekliyordum. Durumu belli etmemek için yanımda arkadaşlarım vardı, sadece gidişini görmek için bizimkileri oraya dikmiş bekletiyordum. Aramızda konuşurken çıkışını farketmemişim, biri arkamdan hafifçe saçımı çekti. Döndüm, oydu.
- Gidiyordum, bi selam vermek istedim.
+ İyi yapmışsın, bizde derse girecektik, oyalanıyorduk.
İyi yalan söyleyebildim mi bilemem. Ama ben olsam bariz anlardım yüzümdeki şapşallıktan. Onun gidişini gözden kaybolana dek izledim. Sonraki gün Hikmet, yani onu sevdiğimi söylediğim ilk arkadaşım, ortak dostumuz, beni arayarak ofluyu görürsen söyle beni beklesin demişti. Oflunun telefonu yoktu tabi. Diyeceksiniz ki 17 yaşında çocuk, neden yok ki. Öyle işte. Esrarengiz bi adam olması için binlerce sebepten birisiydi bu. Ders çıkışında onu bekledim. Hikmet'i araması gerektiğini söyledim ve telefonumu verdim. Bir iki dakika konuştuktan sonra tamam gelmeyecekmiş gidiyorum dedi. İçimden Hikmet'e kızıp keşke geliyorum deseydi az daha görürdüm diye sitemler ettim. El salladı. Tam arkasını döndü gidiyordu ki arkadan Bi ses "Ofluu" diye seslendi. Kafeye beklediğimiz son adam, İboydu seslenen. Öyle sevindim ki biraz daha görebileceğim için, ağzım kulaklarımda onların ayaküstü muhabbetlerini izledim. Mutluluğum çok sürmedi tabii. Beş dakika sonra yine arkasını dönmüştü ve gidişini izliyorken buldum yine kendimi. Ama iboya teşekkürü borç bildim. İbo durumu o gün öğrenmişti. Ve sağolsun bana içimi karartacak Bi çok şey söylemiş, olmaz demişti. Nedenini anlamıyordum ancak esrarengiz oluşundan kaynaklı fazla umut besleyemiyor ve kaderime razı oluyordum. O gün ibolarla bir banka oturduk. Hatice ve Oğuzhan bana telefonla konuşurken sana bakışlarını gördük bizce olacak dediler. Ancak onca olumsuzluktan sonra bunu sadece bi dost tesellisi olarak algılamıştım. İşte o gün imkansız aşkım için ilk gözyaşımı o bankta akıtmıştım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mavi Vosvos
Non-FictionRutin dershane günlerinden biriydi yine. Ders öncesi teras dolmuş herkes içtiği sigaradan birbirini göremiyordu. Kızlarla oturmuş terasın köşesinde sohbet ediyorduk. Güneş olağan parlaklığında, gün her zamanki sıkıcılığındaydı. Ta ki o gelene kadar...
