Creepypastalar İle Yaşam

üzücü bir gün

Okuldan çıktıktan sonra karanlık bir sokakta yürüyordum. Gece olmuştu. Birkaç arkadaşımla dolaşmıştık. Evime doğru yürüyordum. Bu sokaktan gitmem hiç iyi değildi. Burası gündüzleri de kötü bir yerdi. Bu sokağa yanlışlıkla girmiştim! Düşüncelere dalmış olmalıydım. Biri gelmeden hemen burdan gitmem lazımdı. Arkamda bir ses duydum. Arkamdan biri geliyordu. Adımlarımı hızlandırdım. Ama ben her adımı hızlandırdığımda o adam peşimden gelmeye devam ediyordu. Koşmaya başladım. Evime doğru koşuyordum. Adam hala benim arkamdan geliyordu. Arkamı dönmediğim için onun kim olduğunu da bilmiyordum. Bilmek de istemiyordum.... En sonunda nefesim kesilmişti. Bir sokak lambasının yanında durdum. Nefes alış verişlerim hızlanmıştı. Arkama baktım. Adam yoktu. O kimdi ve ne istiyordu? Umursamadım. Eve koşarak gitmeye başladım. Evime geldiğimde kapıyı kilitleyip koltuğa oturdum. Sakinleşmeye çalıştım. Telefonumu elime aldım. Mesajlara bakmaya başladım. Şaşırmıştım. Bugün annemden mesaj gelmemişti. Oysa ki hergün bu saatlerde mesaj atardı. Acaba birşey mi olmuştu? Telefonunun şarjı bitmiştir diye düşündüm ve yatağıma yatıp uyumaya çalıştım. Sabah olduğunda kahvaltımı yapıp dışarı çıktım. Kulaklığımı kulağıma takıp müzik dinlemeye başladım. Okulda başarılıydım. Annem de öyle istiyordu. Okula girdim. Dost diyebileceğim sadece birkaç arkadaşım vardı. Bu arada..benim adım Bell Bery. Dostlarım.... Hayatta Onlar benim tek varlığımdı. Bir de annem vardı. Babam....o ölmüştü. Nasıl olduğunu bilmiyordum. Birgün telefon gelmişti. Birisi babamın öldüğünü söylemişti. İlk inanmamıştım ama sonradan annem arayınca gerçek olduğunu anlamıştım. O gün hala aklımdaydı.....ama artık o anıları hatırlamak istemiyordum. O yüzden buraya gelmiştim. Herşeyi unutmak için. Yeni bir yaşama başlayabilmek için... Hayatım gerçekten çok zor geçmişti. Annem ve birkaç arkadaşım dışında kimsem yoktu. Keşke baba da beni görebilseydi. Ona bir kez sarılabilseydim..insan bir şeyin değerini neden kaybedince anlar ki? Babamla çok güzel anılarım olmuştu. Onu çok severdim. Hatırlıyordum da ilk kez bisiklete binmeyi bana babam öğretmişti. Bana hep güvenirdi, hep inanırdı. Başaracağıma hep inanırdı.... Keşke yanımda olsaydı. Onu çok özlemiştim. O benim için çok değerliydi. Annem de öyleydi. Annem...benim canımdır..onu çok seviyorum. Ama şimdi bunları düşünmemeliyim. Buraya bunun için geldim. Unutmak için.....
Derse girdim. Yine en kötü dersteydik. Matematik! Normalde matematiğimin iyi olmasına rağmen bunderste hep zorlanıyordum. Ama tüm matematik dersleri böyle geçiyordu. Bu da öyle geçti. Zil çaldı ve dışarı çıktım. Bugün yoğun kar nedeniyle okul tatil olmuştu. Benim için iyidi. Eve gittim. Telefonuma yine mesaj gelmemişti. Korktum. Kesinlikle anneme birşey olmuştu. Hemen annemi aradım ama açmadı. Endişeleniyordum. Ya anneme birşey olduysa? Ben ne yapardım?? Hemen onun yanına gitmeliydim. Annemi görmeliydim. Hemen kapıyı açtım. Koşarak bir taxi bulmaya gitti. Bu saatte taxi bulmak zordu. Ama denedim. Karşıdan karşıya geçmek için sağa ve sola baktım. Araba yoktu. Koşarak geçtim. Bir taxi buldum ve otogara gitmek için taxiye bindim. Hemen otobüs bileti alıp otobüse bindim. Tekrar annemi aradım. Açmadı. Kesin birşeyler olmuştu. Ama ne olmuştu? Normalde hergün mesaj atardı. Ama dün ve bugün atmadı.. Hemen onun yanına gitmeliydim. Otobüs haraket etmeye başladı. Annemin yaşadığı yer buraya fazla uzak değildi. En fazla 2 saat sürerdi. Ben de 2 saatimi uyuyarak geçirmeye karar verdim.
*2 saat sonra*
Nihayet gelmiştik. Hemen annemin evine gitmek için başka bir taxi bulup gittim. Annemin evine geldiğimde pencereler açıktı. Hemen anahtarı cebimden alıp kapıyı açtım. Annem......benim güzel annem...yerde kanlar içinde yatıyordu.......ama...bunu...kim yapmıştı?? Hemen kapıyı kapatıp annemin yanına geçtim. O....ölmüştü... Annemin başında dikilip ağlamaya başladım."NEDEEEEN BÖYLE OLDU!!" diye bağırıyordum. Neden böyle olmuştu? Anneme bunu kim yapmıştı? Ağlamam daha da arttı. Hayattaki en sevdiğim kişileri kaybediyordum. İlk babam...sonra da annem... Hemen polisi aradım. Belki annem kurtulurdu? Belki...annem yaşardı. Çok geçmeden polis ve ambulans geldi. Annemi götürdüler. Polis memuru yanıma gelip"üzgünüm evlat ama.....annen öldü.." bunu biliyordum ama bunu başkasından duymak beni daha da üzdü. Dizlerimin üzerine çöküp ağlamaya devam ettim. Polis kalkmama yardım ederek benim ifademi alabilmek için karakola götürdü. Karakolda ifademi verip çıktım. Hava kararmıştı. Her yer sessizdi. Kim bu saatte dışarıda olurdu ki zaten? Benim dışımda.... Ama annemin evine gitmem lazımdı. Annemin evi dışında kalacak yerim yoktu. Annemin evine gittim. Kapıyı kapattım ve tekrardan ağlamaya başladım. İlk önce bunun bir kabus olduğunu düşündüm ama değildi. Bu gerçekti. Aniden kapı çalındı. Kapıyı açtım. Bu kişiyi tanımıyordum."buyrun kime bakmıştınız?" dedim. "Bell Bery burda mı?" dedi adam korkutucu bir ses ile."evet benim* dedim."bizimle geliyorsun küçük hanım" dedi ve kolumdan tutup çekmeye başladı. "Bırak beni" diye bağırmaya başladım. Adam en sonunda beni omzuna koyup bire arabaya bindirdi. *BIRAK BENİ" diye bağırmaya başladım. "Şimdi değil" dedi ve arabayı çalıştırdı. Araba hızlı bir şekilde gidyordu ki önümüze bir şey çıktı. Bu şey...çok garipti. Mavi bir maske takıyordu. O sırada kafama aldığım bir darbe ile görüşüm karardı......... Gözlerimi tekrar açtığımda kendi odam dışında başka bir odada olduğumu fark ettim. Yataktan kalkıp doğruldum. Nerdeydim ben?