Letters to liam..

7 brief 4

pov lisa

sloffend loop ik het schoolplein op, lopend ja ze hebben mijn fiets gisteren helemaal kapot getrapt.ik loop de schoolgangen niet door zonder dat er al tientallen scheldwoorden naar me toe worden geroepen.ik stop mijn jas in mijn kluisje en loop dan door naar het wiskunde lokaal. waar tot mijn vreugd nog niemand is en alleen de leraar nog maar binnen is. hij glimlacht even naar me maar richt zich dan weer op zijn computer. ik loop naar het alleenstaande tafeltje achterin de klas en leg daar mijn boeken op de hoek van de tafel het duurt nog wel even voordat de les begint. ik pak een papiertje en begin een beetje te schetsen. al snel komt er een meisje uit die huilend in een hoekje van de kamer zit met een persoon voor me die een mes vast heeft overal op haar armen zijn littekens te zien en ook verse sneeën die net gezet zijn door de persoon met het mes. er ligt bloed op de grond. ineens wordt het blaadje onder mijn potlood vandaan getrokken en kijk ik op. romy staat grijnzend voor me en verscheurd het blad voor mijn neus door. 'oops' zegt ze grijnzend en gaat dan twee rijen voor me zitten zoals altijd. ik kijk uit het raam tot echt de les begint.

aan het eind van de dag loop ik gebroken naar huis. hoe de rest van de dag ging? overal propjes die tegen mijn hoofd werden gegooit en het ergste is dat ze me na school hebben opgewacht onder het tunneltje. ja idd ze hebben me in elkaar geslagen en niet zo zacht ook. ik ben eindelijk thuis en plof op de bank neer. ik ben gebroken letterlijk. want volgens mij hebben ze mijn arm gebroken. toch maar even naar het ziekenhuis? ja ik ga naar het ziekenhuis.

het is gebroken en ze hadden mijn wonden gelijk even ontsmet. ik loop weer terug naar huis, en zodra ik thuis ben loop ik naar boven en begin te schrijven:

dear liam,

vandaag was een hel. gisteren hadden ze mijn fiets helemaal kapot gemaakt waardoor ik vandaag naar school moest lopen. ze hadden me vandaag opgewacht en hebben me toen in elkaar geslagen. ik kwam thuis en ben eigenlijk ook gelijk weer weg gegaan om naar het ziekenhuis te gaan. ze hebben gewoon mijn arm gebroken dat is toch niet meer normaal? ik wil echt niet meer liam, ik heb iemand nodig om in het echt tegen te praten. het werkt wel dat ik deze brieven naar je schrijf maar niet genoeg. ik heb mijn ouders nodig. ik ben bang, bang voor wat komen gaat. op school als ik een stap in de school zet worden de eerste woorden al naar mijn hoofd gegooid. in de les worden de hele tijd propjes gegooid naar mijn hoofd. de docenten doen er helemaal niks aan, praten met iemand op school heeft geen zin meer. ik ben een mislukkeling zeggen ze daarom zijn mijn ouders altijd weg zeggen ze. ik probeer ze niet te geloven maar ik kan niet anders het geloof dat het echt zo is wordt steeds erger. liam ik wil dat je weet dat als jullie drie jaar geleden niet hadden opgegeven voor x-factor dan was ik er al lang niet meer geweest, dan had ik de hoop allang opgegeven en was ik er niet meer geweest. jullie zijn de personen voor wie ik n