AŞIK OLAN CESUR CESUR OLAN İSE APTALDIR

Bölüm 1

            Tavana yapıştırılmış yıldızlar, beş raflı beyaz kitaplık ve beyaz renkli eski moda iki gözlü zarif gardırobun arasında kalan beyaz tül perde ve pembe-turuncu-krem çizgili güneşliğimle süslü büyük penceremin önünde sabitlenmiş beyaz renkli çalışma masam ve turuncu sandalyem, yerdeki beyaz zemin üzerinde kahve ve turuncu çemberli halım, pembe-kahve renkli nevresim takımımla renklenen beyaz yatağım, yatağımın hemen yanındaki beyaz renkli eski küçük komidinim ve dolabımın olduğu boş köşemi dolduran eski moda beyaz renkli makyaj masamın bulunduğu odama hoş geldiniz. Evet odamdaki her eşyam beyaz renkli; çünkü babaannem öldüğünde onun eşyaları bize kalmıştı. Yatak odasındaki eşyaların bir kısmını ben almıştım ve takım olmaları için hepsini babamla beraber geçen sene boyamıştık. Duvarlarım tabii ki boş değil; makyaj masamın yanında dev Cn Blue posterim asılı.

Evet... Benim mavi gözlerim, uzun vücudum, dalgalı sarı saçlarım, ince zarif belim yok. Beni bu şekilde hayal edip, hayal kırıklığına uğramayın. Ben; turuncu kıvırcık saçlı, biraz bodur, normalden biraz daha kilolu - belki fazla kilolu, tamam.- halk deyimiyle "inek gözlüğü" takan, sivilceli bir kızım. Dolayısıyla sevgilim yok. Benim ilk görüşte aşık olacağım bir çocuğun gittiği yeni bir okulum, küçüklükten beri ilk aşkım olan mavi gözlü sarışın bir karşı komşum ya da karşı evde oturan aynı zamanda her kızın peşinden koştuğu (benim de koşacağım) yakışıklı ve cool çocuğun olacağı yeni bir mahallem de yok. Daha doğrusu benim aşık olarak kaybedeceğim bir zamanım yok. Çünkü korkulu üçlü her zaman bir aradadır; aşk, cesaret ve aptallık. Ben aşık değilim. Olmayan aşkımı itiraf edecek kadar cesur değilim. En önemlisi bu şeyi mahvedecek bir aptal değilim.

Bu minik kasabada sakin bir yaşantım var. Doğduğumdan beri babaannemin evinde kalıyoruz. İki katlı minik evin balkonundan denizi görebiliyorum. Alt katta evin ahşap dolaplı minik mutfağına mavi renkli çift kişilik koltuk ve bir tane turuncu puf minderli televizyonsuz minik salonu ve ahşap kapısı geçen yıl kilitlenen mücevher değerindeki babaannemin odası eşlik ederken üst katta biri benim biri babamın olmak üzere iki küçük odası, banyosu ve tuvaleti dolduruyor. Evet ben çoğu hikayenin başrolü gibi zengin, havalı ya da annesi-babası arasında gidip gelen asi bir karakter değilim. Ben daha çok; günün bir bölümünü lise kütüphanesinde geçiren, hayatını kitap okumak ve ders çalışmaya adamış, zeki, çalışkan ve inek öğrenci kategorisindeyim. Bu sene lisede son dönemim ve diplomamı almama sadece üç, öldüren sınava girmeme sadece dokuz gün kaldı. Erasmus kazanmak zorundayım. Çünkü;

1- Geçen seneden beri babamın gülümsediğini görmüyorum. Onun bana sarılıp gurur duymasına ve gülümsemesine,

2- Kore'ye gidip hayallerimi gerçekleştirmeye ihtiyacım var.

Normal birisi olsa; yarın için evden kaçma planları kurgulardı. Çünkü yarın annemin çocukluk arkadaşı hatta bir nevi kardeşi sayılan Kyra teyze –o bir yunan- acil bir işten dolayı yurtdışına gidecek ve şimdi kutsanmış olduğunu düşündüğüm, benden iki yaş büyük, daha dahalarca zeki, çalışkan, çok tatlı dış görünüşü ve sevimli oğlu Ate bizde kalmaya başlayacak. İsmi bile kendisi gibi saçma ve anlamsız. Onu en son sekiz yaşındayken görmüştüm. Kyra teyze beni ileride Ate ile evlendireceğini söylediğinde utançtan kıpkırmızı olmuştum –evet, o benim ilk aşkımdı-. Evlilik diyince bir daha Ate ile görüşmemek için onlara gitmeyi bırakma kararı almıştım. Ate'nin hiç babası olmamıştı, anlarsınız ya; kaza eseri bir bebek. Kyra teyze ve annem; uluslar arası bir üniversitede arkadaş olmuşlardı. Annemin Türkiye'yi gezdirmesinden sonra buraya yerleşme kararı alan Kyra teyze; ünlü bir şirkette Yunan elemanlara çevirmenlik yapıyordu. On dokuz sene önce İstanbul'daki evlerine bir gece geç gelip dokuz ay sonra da Ate'yi dünyaya getirmişti. Ben mi? Ben ne ara, nerede doğdum ya da annemle babamın hikayesi ne hiç bilmiyorum. Tek bildiğim annemin yurtdışında özel bir iş görüşmesinde olduğu...bir yıldır.