MOVE ON(OneShot Story)

EPILOGUE:

GWEN'S POV:

Life is too short ...
Just like what i've learned:
You Only Live Once(YOLO)

And you can only appreciate the value of something when it's gone...

When it's too late..

When it's dying...

:(

I Loved Him..we all did

Ang hirap lang talagang tanggapin,yung pag gising mo wala na siya sa tabi mo.

tuluyan na nga siyang nagpahinga..
Okay narin siguro yun, we can't bear seeing him suffer.

pero alam niyo ba kung ano yung pinakamasaklap?
Yun yung tinago nila ni Anica sa akin LAHAT.
I looked like an idiot.Yung wala akong alam sa mga nangyayari.Ang sarap sarap mainis.Naiinis ako.
Sana sinabi nalang nila sa akin.

pero..it already happened.We cant change it anymore.The only  thing to do is to accept it&bear with it.

At kahit ganun man kasaklap yung sa loob loob ko, napawi lahat yun.Kung iisipin,mas nahirapan naman siya.Mahirap din yung ginawa niya.Yung magpanggap na hindi mo mahal ang taong mahal mo.
Ang pakawalan siya at ibigay sa iba.

Ilang years na rin ang nakalipas mula noong namatay si Louie..
Ito nanaman ako,dinadalaw ang puntod niya.

I always go here whenever i feel so gloomy. At sa pagkawala rin niya..
Marami nang nangyari.
Marami nang nagbago..

Si Anica,hindi na rin nag-asawa.
Inako niya lahat ng responsibilities bilang Single mom.
Well for now,isa na siyang architect.
A successful architect :)

Ako naman, nag-asawa na rin.
hindi kay Ian. we broke up already.
Arranged marriage yung nangyari. Since pabagsak na yung company namin noon, kailangan kong pakasalan yung guy para maisalba.

Tumayo na ako at nagpaalam kay Louie..saglit lang naman ako dito ee.Agad akong sumakay ng kotse at pinaharurot na ito.

Hayy namimiss ko na agad sa bahay..

Calling Manang...

("Hilu,poh ma'am?")

"Manang?ngayon na po uwi ko jan"

Oo,kaya kapag nandito ako ay nilulubos ko na ang pagdalaw sakanya.Kasi Lumipat narin kami ng location.
kailangan na ee.Hindi naman pwedeng dito nalang umikot yung buhay namin.

("Manang,is that mommy?")

napangiti ako bigla.Hayy,namiss ko na ang one&only son ko.

"Manang,pakausap po kay Clark"

3 years old na nga pala si Clark.Well,1week lang ako nawala sa bahay pero nakakamiss na talaga sila.
Binisita ko lang yung mga pinsan ko rito.Lalo na yung mga branches ng company namin.

("Hi mommy! I love you&&i miss you.Please go home now.I baked something for ya")

awww ang sweet naman ng anak ko😂

"Aww,good boy.Mom's goin' home 'kay?Wait for me there"

Siya yung naging strengths ko sa lahat. Lucky me 😁
I still got the reason to Live, and it's all because of Clark.

---

A/N:Read between the lines😁
There were a lots of clues out there😂😂
This story is full of dramatic scenes.
so,happy reading..