11.42

Πρόλογος

Του άρεσε να νιώθει το ρολόι του στο αριστερό χέρι, να κατακτά το ένστικτο της ώρας, της στιγμής.

Αποθανάτιζε στιγμές που περνούσαν μπροστά από τα μάτια του σε χαλασμένες μηχανές του μυαλού του. Σε σημεία που όσο απόκρυφα κι αν έμοιαζαν δεν έπαψαν να τον ακολουθούν.

Ένιωθε την αύρα του μέλλοντος, τη μελαγχολία του παρελθόντος που στοιχειώνει, τα μάτια του έτσουζαν ενόσω εβαζε τα χέρια στις τσέπες και παρακολουθούσε.

Τα μάτια του μετατρέποταν μαγνήτης όσων περνούσε. Ακόμα κι αν αυτές οι φορές ήταν λίγες, πάνω στο λευκό πανί του μυαλού του έβλεπε συνεχώς την ίδια ταινία.
Οι ίδιες εικόνες. Τα ίδια δευτερόλεπτα. Μία μαύρη φιγούρα που έπεφτε σαν σταγόνα βροχής σε φυλλώματα και τα σκέπαζε με την δροσερή ανάσα που της έδιναν τα σύννεφα.

Αναστέναξε.

Έτσι κι εκείνος είχε πέσει σε φύλλα άγνωστης ταυτότητας. Στην απέραντη, όμοια με άβυσσο, φύση. Που φοβόταν, που δεν άντεχε.
Αλλά έγινε μαχαίρι σε πληγή που δεν πονούσε. Σαν οινόπνευμα με έντονη μπλε απόχρωση, στιγμάτισε ότι στηλίτευσε και χωρίς να το γνωρίζει έγινε δείκτης ενός ρολογιού με μοναδική ώρα να μένει στα ρούχα του.

Στα μαλλιά του. Στο στόμα του.
11.42