Σώσε με.

Μέρος 8

Η επήρεια του αλκόολ δεν έχει φύγει ακόμα..έχω ακόμα πονοκέφαλο. Μα τι έγινε μώλις;  Το έκανα εγώ αυτό χθές; Γιατί; Τον θέλω; Αρχιζα να κάνω εκατοντάδες ερωτήσεις στον εαυτό μου αλλά στην τελική δεν απάντησα σε καμία. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και μεταφέρθηκα στο μπάνιο. Χρειάζομαι λίγο ζεστό νερό να κυλίσει πάνω μου. Μπήκα μέσα στην ντουζιέρα και άνοιξα το νερό, το καυτό νερό με έκανε να ανασηκώσω λίγο τα πόδια μου αλλα μετά από λίγα δευτερόλεπτα το δέρμα μου το έχει συνηθίσει. Καθώς κυλούσε το καυτό νερό πάνω μου ένιωθα σαν να με ακουμπούσαν τα δάχτυλα του Άλέξ.

Άνοιξα τα μάτια μου και συνηδιτοποίησα ό,τι βρίσκομαι στο μπάνιο εδώ και μισή ώρα χωρίς να έχω σαπουνιστεί καν. 

[....]

Έβαλα τα αθλητικά μου, ένα τζιν και ένα φούτερ, έπιασα τα μαλλιά μου ένα κότσο και βγήκα από το σπίτι. Θέλω να εσκάσω από όλο αυτό και όσο βρίσκομαι σπίτι όλα μου τον θυμίζουν. Προσπέρασα το σπίτι του Άλεξ με γρήγορα βήματα και βγήκα στο δρόμο με τα μαγαζιά. Αποφάσισα να παω κάπου να φάω εφόσων είμαι νηστική εδώ και κάμποσες ώρες. "Μόνη σου;"  Σκέφτηκα από μέσα μου και κούνισα ελαφρά το κεφάλι μου. Ναι μόνη μου...δεν έχω τέτοια κολλήματα...συνήθως τα κάνω όλα μόνη μου, τώρα που δεν έχω σχεδόν κανέναν κοντά μου στην Ελλάδα. 

Μπήκα μέσα στα McDonalds και παράγειλα αυτό που ήθελα. Κάθησα σε ένα απομωνομένο τραπέζι ενώ πήρα μερικές κλεφτές μισάνοιχτες ματιές από κάποιες ηλικιωμένες κυρίες. Τόσο περίεργο είναι να κάθεται κάποιος μόνος του; Ξεφύσιξα και στήριξα το κεφάλι μου στην  παλάμη μου ενώ η κοιλιά μου έπαιξε ταμπούρλο. Πραγματικά πόσες ώρες έζω να φαω; Η ώρα είναι 6 το απόγευμα και απ'όσο θυμάμαι χθες μόνο έπινα. Ήρθε η παραγγελία μου και ευχαρίστησα την σερβιτόρα ενώ άρπαξα το χάμπουργκερ και το έβαλα γρήγορα στο στόμα μου. Η αλμυρή γεύση με έκανε να κλείσω τα μάτια μου από ευχαρίστηση. 
Μετά από λίγη ώρα τελείωσα το φαγητό μου και βγήκα έξω, μετά από λίγη ώρα το μετάνιωσα. Είδα τον Άλεξ να περπατάει με γρήγορα βήματα προς το μέρος μου, έξαλλος άρπαξε τον καρπό μου κάνοντας με να βογκήξω.
"Είσαι τρελός;!" Φώναξα ενώ με πήγε σε ένα μέρος λίγο πιο μακριά από τον κόσμο. 
"Που είσουν; Γιατί δεν απάνταγες στα μηνύματα μου;" Τα μάτια του ήταν κόκκινα αλλά η φωνή του ήταν σαν ψήθυρος. Γιατί τον νοιάζει τόσο που είμουν; 
"Εδώ είμουν απ'ότι βλέπεις." Του είπα και του'δειξα το εστιατόριο. 
"Γιατί δεν μου το'πες;!" Η φωνή του ζωντάνεψε λιγάκι αλλά μόλις το κατάλαβε την έφερε πάλι όπως πρίν.
"Αναφορά θα σου δώσω για το τι θα κάνω; Ποιος νομίζεις ό,τι είσαι; Επειδή ήπια χθες και σε φίλησα νόμιζες ό,τι σήμαινε κάτι; Το εκμεταλλέυτηκες αντί να με σταματήσεις!" Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου χωρίς καν να το σκεφτώ. Από την μια εύχομαι να είχα πει πολλά περισσότερα και από την άλλην εύχομαι να μην είχα πει απολύτως τίποτα. Ένιωσα τους ώμους του Άλεξ να χαλαρώνουν και το πρόσωπό του να παίρνει το φυσιολογικό του χρώμα.

"Έχεις δίκιο." Είπε γελώντας ειρωνικά. Άφησε τον καρπό μου τελέιως αδιάφορα και προχώρησε με γρήγορα βήματα μακριά από μένα...Σκατά..!