Summer of changes (Luke Hemmings fanfic) Dutch/nederlands

Luke (2)

 

'Luke! Luke! Luke! Je hebt beloofd om mee te gaan naar het zwembad! Alé, sta eens recht! Ik wil NU zwemmen!' schreeuwt mijn neefje Brandon in mijn oor.Aaaaargh, ik raak ook nooit eens van hem af. Ik moet echt dringend een vriendje voor hem zien te vinden zodat hij mij niet steeds lastigvalt. Begrijp me niet verkeerd, ik zie mijn neefje graag, maar soms kan hij echt verschrikkelijk op mijn zenuwen werken. Mijn humeur is sowieso al niet op en top sinds we hier zijn aangekomen op de camping in Granada. Ik begrijp nog steeds niet waarom m'n moeder het zo belangrijk vond dat ik meeging op deze rotvakantie met mijn nonkel Robert en zijn zoontje van 8, Brandon.

We zijn hier nog maar 4 dagen en ik verveel me nu al dood. Er valt hier dan ook niets te beleven. Behalve af en toe eens in het zwembad duiken, moet ik mij al de hele tijd bezig houden met het luisteren naar muziek en op mijn gitaar tokkelen. Als het me dan eindelijk lukt om een dutje te doen, slaagt Brandon er altijd in me wakker de schudden en mijn humeur te laten dalen tot onder het vriespunt. Moest er hier nog iemand zijn om mee te praten, van mijn leeftijd misschien. Maar nee, enkel dertigplussers en kleine, schreeuwende kinderen van onder de 10 lopen op deze camping rond. In een laatste, halfslachtige poging om mijn neefje af te schudden, draai ik me om en doe alsof ik hem niet hoor door de muziek uit mijn I-pod. Ik hoor hem weglopen en even denk ik verrast dat het gelukt is. Brandon laat zich anders nooit zo snel afschepen! Dat joch krijgt bijna altijd zijn zin.  Wanneer ik mijn ogen weer sluit voel ik plotseling water over me heen stromen. 

'Shit, Brandon! Dat doe je toch niet!' roep ik uit nadat ik uit de hangmat gesprongen ben en boven mijn grijnzende neefje uit toren. Druppels water druipen uit mijn blonde haar op de grond. Eerst wil ik hem terugpakken, maar dan bedenk ik dat het eigenlijk wel een briljante zet was van mijn kleine neefje. Ik kan het niet helpen, maar voel toch een zweem van trots wanneer ik hem zie. Ondeugend, met zijn bruine puppy-ogen en schattige sproetjes om zijn neus, staart hij me aan.

'Nu kun je tenminste niet meer doen alsof je slaapt! Kom je nu alsjebllieeeeeeft mee naar het zwembad?' 

Hij trekt zijn bekende pruillip en hij weet dat hij zowat de wereld zou kunnen veroveren met dat schattige gezichtje dat hij nu opzet. Hij weet dat ik zal toegeven en ik zal hem niet teleurstellen.

' Vooruit dan maar Bran, maar alleen als jij het eerst bij de tent bent!' roep ik en ik ren meteen richting onze grote, blauwe familietent. Brandon, die altijd in is voor een wedstrijdje, klemt zijn kaakjes op elkaar, likt eens over z'n lippen en schiet meteen uit de startblokken. Omdat ik niet anders kan dan hem laten winnen, vertraag ik mijn tempo een klein beetje, tot Brandon me inhaalt. De superieure blik die hij opzet wanneer hij als eerste het tentzeil tikt en wanneer hij me zogegezegd helemaal uitgeput ziet strompelen is echt goud waard. Soms wordt ik gek van hem, maar dan besef ik weer hoeveel het me deugd doet hem te zien lachen. Deze hartverwarmende glimlach hebben we lange tijd moeten missen, sinds zijn moeder, mijn tante Eden, overleed. Ik ben blij dat ik  dit keer de oorzaak ben van zijn vreugde.