Summer of changes (Luke Hemmings fanfic) Dutch/nederlands

Lotte (3)

Intens geluk. Dat is wat ik voel wanneer het water mij omhult na m'n sprong. Hetgeen ik voel wanneer ik in het water glijd is op geen andere manier te beschrijven. Wanneer ik zwem, voel ik mij één met al het water om me heen. Dan vergeet ik al mijn problemen. Het enige wat er nog is, is zwemmen en genieten. Vroeger zat ik in een zwemclub, maar ik ben gestopt. Er is niets waar ik op dit moment meer spijt van heb dan dat. Wanneer mijn hoofd boven water komt word ik meteen omringd door het geluid van spelende kinderen om me heen. Ik ben natuurlijk nog altijd op de camping.

Langzaam scan ik de menigte met mijn ogen. Een jongetje kirt van plezier wanneer zijn vader hem optilt in het water, een koppel van in de twintig verdrinkt bijna in elkaars ogen, 3 kinderen doen wedstrijdjes, de badmeester lijkt verveeld,... Het verbaast me dat er niemand van mijn leeftijd te vinden is. Ach ja, waar hoop ik ook op. Het zal wel weer niet anders zijn dan vorig jaar, en het jaar daarvoor,...Elk jaar opnieuw lees ik boeken over meisjes die op vakantie gaan en daar dan vele avonturen beleven. Ze worden verliefd en zijn verdrietig dat de zomer voorbij is. Waarom is dat toch nooit zo in het echte leven?

Ik wordt opgeschrikt uit mijn gedachten door een luide plons vlak naast me. Alex. Natuurlijk. Hij doet niets liever dan op een onverwacht moment het water in springen om je zoveel mogelijk te laten schrikken. Dit keer was het hem aardig gelukt, maar dat zal ik hem in ieder geval niet laten zien. Lachend komt hij boven en schudt zijn bruine lokken uit. Ik doe maar alsof ik niet merk dat hij dit doet om stoer over te komen bij enkel franse meisjes van zijn leeftijd die ietsje verder zitten.

'Zin in een wedstrijdje crawl Lotte?' roept hij luid, er is er hier eentje die indruk wil maken. Eigenlijk was ik net van plan om terug te keren naar de ligweide en nog wat te lezen maar een feit is dat ik het moeilijk heb om een uitdaging af te slaan. Zeker wanneer die uitdaging van m'n broer komt. En al helemaal als ik weet dat ik hem waarschijnlijk zal winnen.

'Tuurlijk, waar wacht je nog op? Je moest al vertrokken zijn!' schreeuw ik terug alvorens ik snel naar de rand van het zwembad zwem. 

Wanneer we allebei uitgeput toekomen na ons tiende baantje, moet mijn broer toegeven dat ik beter ben. Een brede glimlach verspreidt zich over mijn gezicht. Ik moet toegeven, ik ben wel een beetje een competitiebeest en dus geniet ik zeker van deze overwinning. Het probleem is, mijn broer is nog veel erger en hij kan niet zo goed tegen verliezen. Uit ervaring weet ik dat ik er niet te veel over moet doordrammen of zijn humeur zal er alleen maar op verslechteren. Daarom houd ik wijselijk m'n mond en ga onder de ijskoude douche staan om het chloor-water van me af te spoelen. Net wanneer ik onder de douche vandaan stap, botst er een klein jongentje tegen me op. Hij ziet er schattig uit met z'n hazelnootbruine ogen en donkerblonde, warrige haar. Ik schat hem een jaar of 7. Ik glimlach even en ga op zoek naar mijn handdoek.  Net wanneer ik hem wil oppakken hoor ik een kreet. Ik draai me om en zie het kleine jongetje grijpen naar z'n knie. Hij begint te huilen. Wanneer ik zie dat niemand naar hem toe gaat, besluit ik het te doen. Wanneer ik bij hem ben, bekijk ik de wonde en zie dat het zeer goed meevalt. Het arme ventje moet enorm geschrokken zijn. 

'Wat is jouw naam? Mag ik je knie eens zien?': vraag ik op een kalmerende toon.

'Ik heet Brandon. En het doet al veel minder pijn hoor.': zegt het jongentje.

'Ben je hier alleen Brandon? Moet ik je anders naar je tent brengen?': vraag ik hem.

'Dat is vriendelijk, maar niet nodig hoor.':antwoordt Brandon beleefd. ' Mijn neef Luke komt meteen, kijk, daar is ie al!' Hij begint meteen te rennen.

Glimlachend om de woorden van het jongentje draai ik mijn hoofd in de richting die hij juist aanwees. Ik was totaal niet voorbereid op wat ik nu zie. Een jongen van ongeveer mijn leeftijd komt op zijn gemak het terrein opgelopen. Zijn donkerblonde lokken, precies dezelfde kleur als Brandons haar, zijn zorgvuldig in de war gebracht. Ik zie meteen dat het een gestyled, warrig kapsel is. Mijn broer staat altijd uren voor de spiegel om zijn haar in dat model te krijgen. Zijn zwarte nep-Ray Ban zonnebril ziet er cool uit in combinatie met zijn donkerblauwe zwemshort. Zijn gespierde bovenlichaam is al mooi gebruind, wat verraadt dat hij al enkele dagen in deze brandende zon heeft doorgebracht. Luke. Leuke naam.

Net wanneer hij zijn handdoek wil neerleggen ziet hij Brandon, die op hem komt afgestormd.

'Wat is er Bran? Zin in een wedstrijdje, wie kan er de ander het snelst in het zwembad gooien?': zegt hij met een ietwat hese, lage, maar toch jongensachtige stem. Zijn klankkleur is zeer specifiek. Dan ziet hij het betraande gezicht van zijn neefje en verschijnt er een serieuze uitdrukking op zijn gelaat. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Zo knap is hij.

'LUKE!!! Ik ben daarnet gevallen! Kijk, zie je, er was heeeel veeel bloed! Maar ik heb bijna niet gehuild, echt niet! Vraag maar aan die mevrouw daar!': roept Brandon uit terwijl hij zijn grote neef zeer dapper aankijkt.

Pas wanneer ik 2 paar ogen op me voel branden besef ik dat Brandon mij bedoelt. Ik wend mijn ogen direct af van Luke's gezicht wanneer ik hem naar mij zie staren. Opeens ben ik mij enorm bewust van mijn nieuwe, gele bikini die om mijn lichaam spant en mijn nog witte huid. Shit, waarom begin ik weer meteen de panikeren als ik een jongen zie? Dit deel van mezelf haat ik zo hard! Zoals gewoonlijk voel ik de schaamte meteen bezit van me nemen en heb ik moeite met spreken.

' Ja hoor, Brandon was zeer dapper, hij had zelf geen hulp nodig. Euhm, leuk jullie te ontmoeten. Ik ga denk ik terug naar de tent.'

Ik moet hier als de bliksem weg, wat een genânte situatie. Zoiets kan ook alleen mij overkomen.

Hallo iedereen! Ik hoop echt uit de grond van m'n hart dat jullie allemaal evenveel genieten van het lezen van het verhaal als ik het geniet van het schrijven! Alsjeblieft, dit is m'n eerste verhaal en ik ben zooooo benieuwd naar jullie mening! Comment comment comment dus! Omdat ik het verlopig erg leuk vind zal ik nog wel wat verder schrijven maar hoe meer reads en comments hoe meer ik aangemoedigd word hé ;) Als je suggesties hebt voor de verhaallijn, aarzel niet en tell me!!! Maar ik kan niets beloven! :) Love you all and keep reading :)