Summer of changes (Luke Hemmings fanfic) Dutch/nederlands

Luke (4)

Sprakeloos staar ik het meisje aan. Haar schoonheid is het enige waar mijn geblokeerde brein  op dit moment aan kan denken. Haar halflange haren, nog nat van het zwembad, vormen losse, bruine krullen. Net voordat ze zich omdraait, verschijnt er een lichtroze blos op haar vermoedelijk zachte wangen.  Ze draagt een prachtige, donkergele bikini die mooi spant om de welving van haar borsten. Ze doet me denken aan een zonnebloem en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Waarom bedekt ze in godsnaam haar buik met haar handen? Het lijkt wel alsof ze zich schaamt, wat helemaal niet nodig is! Ze heeft duidelijk geen benul van haar schoonheid. Voordat ik haar heb kunnen bedanken om mijn neefje gerust te stellen of haar nog maar heb kunnen aanspreken is ze vertrokken. Shit. Typisch iets voor mij, ik weet ook nooit de juiste woorden te vinden  in zo'n situatie.

Nochtans dacht ik dat ik er beter in geworden was, sinds de band langzaamaan meer succes krijgt. Ik krijg steeds meer en meer aandacht van meisjes, dus je zou denken dat ik ondertussen al weet wat ik tegen ze moet zeggen. Het tegendeel blijkt. Dit meisje verrastte me zo, dat ik geen woord meer kon uitbrengen. Wat ben ik toch hopeloos.

'Luke! Ze is al lang weg! Gaan we nu nog spelen of wat?' Brandon kijkt me verontwaardigd aan.

'Tuurlijk Bran, ik was eventjes in de war.' No way, dat ik het jochie zou laten merken wat er in me omging toen ik het meisje zag.

'Luke is verlie-iefd, Luke is verlie-iefd!' Urghh. Waarom is hij toch zo opmerkzaam? Toen ik zijn leeftijd had was ik helemaal niet zo irritant. Of wel soms?

'Bran, alsjeblieft, ik ken haar niet eens, doe niet zo belachelijk. Pas op of ik gooi je in het water!' Mijn ogen lichten op en nog voor Brandon kan reageren til ik hem op en zwaai hem heen en weer boven het diepe gedeelte van het zwembad. Als het op water aankomt is mijn kleine neefje echt een watje. Hij laat zich altijd stapje voor stapje zakken langs het trapje.

'GENADE!! Alsjeblieft Luke, NEE!'schreeuwt mijn neefje, hij is duidelijk een beetje bang, dat zie ik aan zijn wijdopengesperde ogen. Goed zo. We zullen eens laten zien wie hier de baas is.

'Zeg: Luke is de coolste, grappigste en sterkste jongen die ik ken!', daag ik hem uit.

'NEE!' roept Bran zeer overtuigd. Ik begin weer te zwieren, steeds harder.

'LUKE IS DE COOLSTE, GRAPPIGSTE EN STERKSTE JONGEN DIE IK KEN!', roept Brandon uit.

'Flinke jongen, flinke jongen': zeg ik en ik laat Brandon zakken. Zo, die zou voorlopig zijn mond wel houden over het mysterieuze meisje. Wat bezielt me toch? Kan ik geen 2 seconden opletten zonder aan haar te denken?

Ik schud de gedachte van me af, neem een aanloop en spring het water in. Wanneer ik bovenkom, zie ik Brandon voetje voor voetje het zwembad in komen. Ik doe alvast wat baantjes om m'n conditie op peil te houden. Wanneer Bran eindelijk het water in is beginnen we meteen te stoeien. Ookal beweer ik soms het tegendeel, spelen met mijn neefje kan mijn humeur echt wel opkrikken.

Zo wat vinden jullie ervan? Ik weet niet hoe ik zie aan het aantal stemmen en reads of ik goed bezig ben dus het zou zeer tof zijn moesten jullie een comment achterlaten! Thanks! x

ps: bij de media zie je een filmpje van de akoestische versie van gotta get out van 5 seconds of summer, als je hun al kent enjoy :) zoniet, GOTTA LOVE THEM! grtz x