Summer of changes (Luke Hemmings fanfic) Dutch/nederlands

Luke (8)

Nadat ik mijn stokbrood met nutella heb opgeschrokt kijk ik voor de zoveelste keer op mijn horloge. Over 10 minuten heb ik afgesproken met Lotte. Onbewust glijdt er een glimlach over mijn gezicht. Ookal wil ik het nog niet toegeven, ik ben helemaal opgewonden om haar weer te zien. Bijna net zo opgewonden als Brandon. 

'Komaan Bran, een beetje sneller, we moeten bijna in het zwembad zijn!' jaag ik hem op. Hij staat hier al van 7u heen en weer te springen, omdat hij er zoveel zin in had dat hij niet langer kon slapen. En toch slaagt hij erin om nog niet klaar te zijn. Zo typisch Brandon. 

'Ja-ah, ik ben direct klaar! Nog net m'n zwembroek vinden, ga jij anders al door, dan kom ik wel achter!' weerklinkt zijn zenuwachtige stem vanuit de tent.

'Rustig maar, Brandon, ik was je maar aan het plagen, een minuutje te laat maakt niet zoveel uit hoor, doe maar op je gemak!' probeer ik hem gerust te stellen. 

'Maar nee, Luke, je moet echt al doorgaan! Straks denken ze nog dat we forfait geven, ik wil dus echt wel niet verliezen, hé! Ga maar!' roept hij luid.

'Oké, oké, tot straks! Ik neem de bal al mee.' Ik zwaai een blauwe badhanddoek over mijn schouder, doe mijn slippers aan, zonnebril op en ga rustig op weg naar het zwembad. Na een korte tussenstop bij de wc's, om mijn kapsel in orde te brengen, loop ik de groene hekken door, die het zwembad omheinen. Mijn ogen glijden de omgeving rond, op zoek naar bruine krullen, maar worden niet beloond. Ik spreid mijn handdoek uit, ga liggen en luister wat naar muziek. Net wanneer ik weer begin in te dommelen hoor ik een raspend geluid. Ik open mijn ogen en houd mijn hand erboven als bescherming tegen de zon. Voor mij staat een blozende Lotte, die net haar keel aan het schrapen was om iets te zeggen. 

'Oef, je bent wakker.' Haar lichaam straalt één en al opluchting uit. Bijna meteen wendt ze haar gezicht af. Ze is vast blij dat ze me niet hoeft te wekken.

'Ja', zeg ik loom. Terwijl ik mij langzaam uitrek kan ik het niet helpen dat er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Wat is dat toch de laatste tijd.

'Kom laten we beginnen! Is Bran hier al?' verdwaasd kijk ik om me heen. Ik ontdek hem spelend met Alex, de broer van Lotte, in het zwembad.

'Alex en ik kunnen niet lang blijven dus we kunnen maar beter beginnen' zegt Lotte verlegen, zonder ook maar 1 keer naar mij op te kijken. Voor ik kan vragen wat er scheelt duikt ze het zwembad in. Ik besluit er niet meer aan te denken en maak me ook klaar voor de wedstrijd.

Een halfuur later geven Lotte en Alex elkaar juichend een high-five. Damn. Ik had ze niet eens laten winnen, ze waren echt goed. Al was het wel een nipte overwinning. Ik zie een zweem van teleurstelling over Brandons gezicht schieten. Verliezen was ook niet echt zijn sterkste kant. Voor ik kan reageren rent Lotte naar hem toe en zwiert hem de lucht in.

'Je hebt dat echt super gedaan hoor Brandon! Als het aan jou alleen gelegen had waren jullie zeker gewonnen, maar ja, je moest Luke wel een beetje bij het spel betrekken! Ik snap het hoor! De volgende keer moet je de teams anders verdelen zodat je niet aan hem vastzit, ok?', dit laatste fluistert ze, net luid genoeg zodat ik het toch kan horen. Ze geeft hem een knipoog en Brandon antwoordt met een ernstige knik. Die meid durft wel. Ik moet er eigenlijk wel om lachen.

'Nu moeten we ervan door, mam vermoordt ons als we niet op tijd terug zijn!' zegt ze tegen Brandon en Alex. Alweer zonder mij aan te kijken. Nu ben ik zeker dat er iets is. Wat is er veranderd tussen gisterenavond en vanmorgen zodat ze weigert enig contact met mij te hebben?  Ik moet er achter komen. Anders heb ik er de hele vakantie spijt van.

Na Brandon een knuffel gegeven te hebben en mij een kort knikje, draait ze zich om en haast zich terug naar haar tent. Alex komt nog snel naar me toe gelopen.

'Ik weet echt niet wat er scheelt met haar man! Gisteren had ze er zoveel zin in en vandaag doet ze zo raar! Zeker tegen jou, misschien is het haar ochtendhumeur. Trek je er maar niets persoonlijks van aan!' Hij moet de trieste uitdrukking op mijn gelaat opgemerkt hebben.

' Doe ik niet hoor, ga maar snel door, ik red me wel!' zeg ik grootmoedig. Een leugen. Maar Alex heeft niets door. Ik waardeer zijn poging, maar weet ook wel dat er meer achterzit dan enkel ochtendhumeur. Dat werk je niet zomaar uit op mensen die je niet goed kent. Ik ben daar zelf het voorbeeld bij uitstek van. Nee, er moet gisteren iets gebeurd zijn. Of misschien heb ik haar signalen gisteren verkeerd geïnterpreteerd? Misschien had ze helemaal geen zin in waterpolo? Misschien vindt ze mij opdringerig en wil ze zo snel mogelijk van me af?

De gedachten tuimelen maar door mijn hoofd en ik heb geen idee welke de juiste is. Ik weet ook dat niet zal kunnen rusten voor ik het antwoord weet. Vanavond zal ik met haar praten. Ookal schrikt het me een beetje af, ik weet dat dat de enige oplossig is. Ik moet weten wat er in haar hoofd omgaat. Dat moet gewoon. 

Dag iedereen, hier ben ik weer. Terug van een superzalig kamp in Italië. Ik zal het daar missen. Ik vind het jammer dat er zo weinig mensen geïnteresseerd zijn in mijn verhaal, maar ik doe toch verder voor die enkelen die het wel lezen. Als je het nu slecht vind of goed, het zou me zoveel deugd doen moesten jullie reageren. Je kan je niet voorstellen welk goed gevoel dat aan mij geeft. Alsjeblieft reageer. Dankje. xx