Summer of changes (Luke Hemmings fanfic) Dutch/nederlands

Lotte (9)

Hey! Eerst en vooral, sorry dat ik al zo lang niet meer geupdated heb! Gebrek aan inspiratie/tijd. Dit hoofdstuk is nog niet volledig! Ik wou gewoon updaten omdat mn zus het zo graag vanavond nog wou lezen. Overmorgen werk ik het af, beloofd! (morgen gaat niet want woensdag heb ik wiskunde-sb en ik ga het echt niet kunnen :( ) Nog eens sorry, wacht gerust tot woensdag om het te lezen! Groetjes! xx

update: het hoofdstuk is af! ;) x

Tot nu toe is het goed gelukt om Luke te ontlopen. Maar ja, we zijn de hele dag weg geweest van de camping dus dat was niet zo moeilijk. Ik voelde me zo verlegen vanmorgen. Luke begreep er duidelijk niets van. De kans dat ik van hem af ben is dus zeer klein. Aan de ene kant ben ik hem wel een uitleg verschuldigd. Maar aan de andere kant... Het valt eigenlijk niet echt uit te leggen. De enige optie is duidelijk hem niet meer tegenkomen. En daar zal ik nu mee moeten beginnen. Ik duik weg achter een struik wanneer ik Brandon zie passeren. Hoe later ze weten dat ik terug ben hoe beter. Niet dat ik zeker weet dat hij me zal zoeken, maar toch... Snel wandel ik door naar de WC. 

Even later schuif ik aan aan tafel. De heerlijke geur van gebakken tortilla's prikkelt mijn neus. Het water loopt me in de mond en ik begin te eten. 

'Wat is er toch, je doet al de hele dag zo raar?' vraagt Alex, terwijl hij gretig stukken vlees op zijn bord schept. Hij is echt zot van vlees en vet. En toch blijft hij zo mager, ik snap er niks van! Het leven zit toch oneerlijk in elkaar. 

'Niks.' zeg ik geïriteerd. 

' Ze durft gewoon niet meer met Luke te praten.' zegt Hannah. Ik draai snel mijn hoofd om naar m'n ouders. Gelukkig hebben ze het niet gehoord.

'Maar nee, da's niet waar! Hoe kan jij dat nu weten?' reageer ik net iets te snel en te fel.

Hannah en Alex wisselen een veelbetekenende blik uit. Ik haat het als ze ze goed overeenkomen. Vooral omdat ik dan meestal het mikpunt ben van hun geplaag. Het ergste is dat ze in dit geval gelijk hebben. Maar ik ga nog liever dood dan dat toe te geven.

Ik sta op en begin al te lopen richting de hangmat. 

'Stop toch met haar zo te plagen, je weet dat ze daar niet tegen kan!' hoor ik mama zeggen in de verte. 'Houd je maar in, want straks hebben jullie de afwas samen.' 

Ik werp een blik op het afwasschema, inderdaad, het kan niet op denk ik sarcastisch en chagrijnig doe ik nog even alsof ik het niet gehoord heb.

Een kwartier later komen Hannah en ik alweer goed overeen en begin ik de borden af te drogen. Ze zet wat muziek op en samen zingen we luidkeels mee. We zijn alleen in de afwasruimte dus niemand kan ons horen. 

'Vertel nu eens, waarom ontloop je hem? Zo erg is hij toch zeker niet...' zegt Hannah wanneer we allebei uitgeput zijn. 

'Dat is het ook niet. Het is gewoon...' ik aarzel even omdat ik besef hoe belachelijk het zal klinken als ik het luidop uitspreek.

'Ik ben een gewoon meisje en Luke is beroemd!' Ik leg de nadruk op het woord beroemd.

'Ja, en? Dat is net leuk, misschien vermeldt hij je wel op twitter en krijg je ineens veel volgers bij...'

'Dat is nu het grote verschil tussen jou en mij Hannah.'onderbreek ik haar. 'Ik WIL helemaal niet in het middelpunt van de belangstelling staan en dan kritiek krijgen van honderden meisjes over de hele wereld. Oké, een retweet op twitter zou tof zijn, maar voor de rest... '

'Tof? Super gewoon! Maar oké, ik snap wel wat je bedoelt. Maar de reden vind ik toch nog niet goed genoeg. Hij is bekend, maar zo bekend nu ook weer niet. 5 Seconds of Summer heeft vooral fans in Australië, Engeland en Amerika. Bij ons zijn ze totaal niet bekend, als je dat vergelijkt met One Direction...'

Haar uitleg wordt onderbroken door een lage stem. ZIJN lage stem. Ik krijg het gevoel alsof al het bloed uit mijn lichaam bovenaan, in mijn hoofd, verzameld wordt. Hoe is het in godsnaam mogelijk? 

'Euhm hallo, toffe dag gehad?' vraagt Luke. Hij staat aarzelend in de deuropening met een afwasbak in de hand en een keukenhanddoek over zijn schouder geslagen. Een zachte bries waait door z'n blonde haar. Ik richt mijn blik naar beneden en begin de vork die ik toevallig in m'n handen heb droog te wrijven alsof mijn leven ervan afhangt.

'Ja hoor, we hebben ons geamuseerd! En jullie?' hoor ik Hannah antwoorden, wanneer ze begrijpt dat ik me niet in de mogelijkheid bevind om ook maar een woord uit te brengen.

'Het was een beetje saai, maar verder viel het wel mee.' Als ik zijn stem hoor kan ik me totaal niet meer concentreren. Alsof al mijn hersenen op tilt slaan. 

'Ik moet even naar de WC' mompel ik en ik haast me naar de toiletten. Buiten wordt ik gekalmeerd door het donker. Wanneer ik het andere gebouw bereik, laat ik me langzaam zakken tegen de koele muur. Ik moet gewoon even op adem komen en een plan verzinnen. Ik moet een manier vinden om mijn stembanden te activeren wanneer Luke in de buurt is en om hem op een beschaafde manier te ontwijken.

Mijn overpeinzingen worden onderbroken door een gestalte die dichterbij komt. 3 keer raden wie het is.