Summer of changes (Luke Hemmings fanfic) Dutch/nederlands

Lotte(7)

In mezelf grinnikend kruip ik in m'n slaapzak. Ik kijk er enorm naar uit om morgen te winnen van Luke en Brandon. Toen ik daarnet vroeg of Alex mee wou doen twijfelde hij geen seconde. Dat belooft een interessante dag te worden. En zo heb ik ook een excuus om wat vaker met Luke te praten.

Ach, ik kan hem beter uit m'n hoofd zetten. Hij is echt zeer grappig en vindt me vast wel aardig, maar ik weet gewoon dat hij nooit iets meer zal willen. Ik ben nu bijna 16 en heb nog nooit een vriendje gehad. Hoe zielig is dat niet? Daar zal dan ook wel een reden voor zijn. Ik ben nooit het meisje dat opvalt. Oké, ik ben niet lelijk, maar ook helemaal niet speciaal mooi. Ik ben niet de stilste van de klas, maar ook nooit de luidruchtige. Ik ben altijd al een gewoon doorsnee-meisje geweest. Hetgeen ik het meest haat aan mezelf is mijn schaamte. Ik wil het echt niet, maar toch, iedere keer als ik nieuwe mensen ontmoet weet ik nooit wat ik moet zeggen. Ik heb altijd mijn vriendinnen nodig om het gesprek op gang te brengen en dan pas, wanneer ik het gevoel heb dat ik geaccepteerd wordt, durf ik mezelf te zijn. Mijn vriendinnen zeggen altijd dat ik zo grappig ben en dat het zo jammer is dat ik dat niet meteen laat zien als ik nieuwe mensen ontmoet. Ze moesten eens weten hoe vaak ik het al geprobeerd heb. Maar zie je, ik wil de mensen altijd kunnen peilen. Wanneer ik ze nog niet ken lukt dat nog niet zo goed en voel ik me heel onzeker. En zo gaat de bal aan het rollen. Mijn keel wordt droog, ik kleur zo rood als een tomaat en heb het gevoel dat mensen me uitlachen. Dan houd ik maar m'n mond en hoop dat zij vragen stellen, die ik dan kan beantwoorden. Het rare is, bij Luke voel ik me helemaal niet zo. Hij is dan misschien wel de knapste jongen die ik ooit heb ontmoet en natuurlijk voel ik mij verlegen, maar ik durf wel met hem te praten. Misschien omdat hij, zelfs tijdens de meest genânte momenten, me vriendelijk aankijkt en verdergaat met ons gesprek. Ik weet niet waarom, maar zijn prachtige ogen geven me precies moed om door te babbelen. En tijdens ons gesprek, kwamen de woorden gewoon vanzelf. Ik voelde me zo ontspannen en zonder dat ik het in de gaten had was ik gewoon mezelf. Ja, misschien kon ik wel een leuke vriend overhouden aan deze vakantie. Zolang ik besef dat ik niets meer hoef te verwachten, komt alles goed. Mijn gepeins wordt onderbroken door het geluid van de rits van onze couchette. (Dit is de naam van de slaapkamer in een tent voor diegenen die nooit kamperen :D ) 

Hannah kruipt opgewonden naar binnen.

"Oh my god Lotte, Oh my god, je raadt nooit wie ik daarnet tegenkwam bij de toiletten! En hij lachtte naar me! Echt waar, hij lachtte!' brengt Hannah uit.

'Rustig, rustig, alsjeblieft doe normaal! Wie heb je ontmoet dan?' probeer ik haar te kalmeren. Het lijkt wel of ze aan het hyperventileren is!

'2 keer raden.'

'Han, alsjeblieft, hier heb ik echt geen zin in, is het een bekend persoon ofzo?

'Ja, hij zit in 5sos!' roept ze opgewonden.

'5 sos?' zeg ik vragend. Wat is dat nu weer in godsnaam.

'Ja-ah, 5 seconds of summer, die ubercoole band? Ik heb er gisteren nog over verteld!' roept ze verontwaardigd. Oeps, ik maak dat vaker mee. Dat ik iets hoor zonder echt te luisteren.

'Shhht, er zijn ook nog mensen op deze camping die willen slapen! Alez, vertel het nu maar, ik kan me hun namen toch niet meer herinneren. Straks val ik hier in slaap. Ik geeuw en sluit mijn ogen.

'Luke Hemmings!' Met een ruk schieten mijn ogen weer open.

'Kan je dat nu geloven? Ik ben gewoon dé Luke Hemmings van 5 seconds of summer tegen het lijf gelopen op een doodgewone camping in Granada!' ratelt Hannah door.

'Luke? Blond, blauwe ogen...' zeg ik verschrikt, terwijl ik eigenlijk al weet dat het waar is.

'En mega-knap, ja inderdaad, dus je herinnert je hem wel nog?' zegt ze opgewonden.

'Euhm, ik heb al een soort van.. een gesprek met hem gevoerd.'

'JIJ hebt een gesprek gevoerd met Luke Hemmings?' schreeuwt Hannah nu bijna.

'SHHHHT, niet iedereen hoeft dit te horen! En trouwens, als ik had geweten wie hij was...'

'WAT? Je wist niet eens wie hij was? Je hebt niet eens een foto of handtekening gevraagd? Wat weet je allemaal over hem? Verblijft hij op de camping of was hij hier eenmalig?' ze babbelt maar door zonder enige onderbreking. 'Misschien...' Haar gezicht klaart op. 'Misschien kan hij ervoor zorgen dat ik Ashton eens ontmoet...' verwachtingsvol kijkt ze me aan.

'Oh nee, nee, nee, nee! Vergeet het maar Han! Ik ga jou echt niet helpen om contact te maken met Luke of Ashton of hoe die anderen ook maar mogen heten. Dat doe je zelf maar! Alsof ik hem ooit nog zal durven aankijken, laat staan met hem praten! Nee ik mag hopen dat ik hem niet meer tegenkom!'

Dat wordt lastig, maar niet onmogelijk. Er moet een manier zijn om hem te ontlopen. Shit. Waterpolo. Morgen. Hoe ben ik in godsnaam in deze situatie terecht  gekomen? HELP!

Dag iedereen, maandag vertrek ik op danskamp en volgende week zondag vertrek ik weer voor 10 dagen op een ander kamp dus dan zal ik dus niet kunnen updaten. Ik hoop om dit weekend nog 1 à 2 hoofdstukken te schrijven, maar ik kan niets beloven! Ik heb niet zoveel reads en reacties, maar ik geniet van elke reactie/vote/read die ik krijg! Dus blijf voten/readen en reageren alsjeblieft! xx

ps: rechts een cover van Blink 182 door 5 sos, aangezien ik een grote fan ben van beide is dit mijn lievelingsliedje op dit moment! :) x

'