Το Χρονικό Ενός Γητευτή: Το Πετράδι Των Δύο Ηπείρων [Slow Updates]

14 Χρόνια Μετά...

Ερώτημα 1: Να διατυπώσετε το Πυθαγόρειο Θεώρημα.

Ερώτημα 2: Να βρείτε τους τριγωνομετρικούς αριθμούς του 30, 45 και 60.

Ερώτημα 3: ......

Διαγώνισμα πρώτου τετραμήνου. Ο κύριος Χάουαρντ τους είχε πει οτι μέχρι και ένας μπούφος θα έγραφε καλά. Ο Ντέσμοντ δεν διαφωνούσε. Είχε διαβάσει όσο έπρεπε και δεν είχε θέμα. Ως συνήθως, τελείωσε μέσα σε δέκα λεπτά και το χέρι του είχε πιάσει κυριολεκτικά φωτιά γράφοντας . Έδωσε την κόλλα στον καθηγητή του και πρίν καθίσει στην θέση του κοίταξε στο διπλανό του θρανίο τον φίλο του, τον Τζόν. Αν και την λέξη "φίλος" την έβρισκε υποτιμητική. Ήταν κυριολεκτικά ο μόνος που γνώριζε απο μικρό σε αυτή την τάξη και τον συμπαθούσε παρα πολύ. Έκαναν παρέα απο μικροί, μιας και μένανε κοντά και οι γονείς τους ήταν καλοί φίλοι.

-Μη μου πείς οτι τελείωσες; ρώτησε ο Τζόν, με ένα χαμόγελο στα χείλη.

-Πιστεύω εύκολα ήταν...βέβαια δεν κόβω και το κεφάλι μου αλλά...

-Ναι καλά βλαμμένο, κάτσε και θα δεις το μόνο εικοσάρι της τάξης εσύ θα το χεις πάρει πάλι. Και σταμάτα να παίζεις με τη τούφα του μαλλιού σου! Πάντα το ίδιο κάνεις όταν είσαι αγχωμένος του ψιθύρισε έπειτα.

-Έλα ησυχία εκεί! είπε ο κύριος Χάουαρντ.

-Συγγνώμη απάντησε ο Ντέσμοντ με μάγουλα στην απόχρωση της ντομάτας. Να βλέπεις όταν μιλάς τι γίνεται; Άντε γράφε... κατσάδιασε τον Τζόν έπειτα.

-Καλά μωρέ!

Η ώρα δεν έλεγε να περάσει και ο Ντέσμοντ βαριόταν απίστευτα. Χάζευε απο δω κι απο κει... Δεν ήξερε τι να κάνει. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Με εξαίρεση βέβαια τον ήχο των στιλό που χόρευαν στις σελίδες των μαθητών.
Εκείνη την στιγμή άκουσε τους ψίθυρους στο μυαλό του...και λιποθύμησε.

******

Ένιωθε οτι το φώς που έπεφτε στα μάτια του ήταν έντονο, ακόμα και αν τα χε ερμητικά κλειστά. Ήταν ξαπλωμένος σε γρασίδι. Ο Αέρας τον χάιδευε απαλά στο μάγουλο και ανακάτευε τα ήδη ανακατεμένα του μαλλιά. Άνοιξε τα μάτια του, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στο φως. Κοίταξε γύρω του και έμεινε με ανοιχτό το στόμα.

Βρισκόταν σε ένα καταπράσινο ξέφωτο. Γύρω του δέντρα έστεκαν περήφανα, σε πολλές αποχρώσεις χρωμάτων. Τα φύλλα μερικών ήταν μωβ, άλλων μπλέ, πράσινα και άλλων είχαν το χρώμα του ουράνιου τόξου. Μπροστά του υπήρχε ένας θρόνος. Ήταν λαμπερός, λες και είχε φτιαχτεί απο το ίδιο το φώς. Πάνω στην κορυφή έλαμπε αυτό το σημάδι.