Το Χρονικό Ενός Γητευτή: Το Πετράδι Των Δύο Ηπείρων [Slow Updates]

Το Σουόμοραστ.

Δεν υπήρξε ανώμαλη προσγείωση αυτή τη φορά, απλά περπάτησαν στην άλλη μεριά. Βρέθηκαν σε μια γιγάντια αίθουσα. Οι τοίχοι χρυσοί, διακοσμητικές κολώνες με πολύχρωμα σχεδιαγράμματα, παρόμοια με αυτά στην στύλη που είχαν δει προηγουμένος. Τρεις φύλακες τους πλησίασαν αμέσως και υψώνοντας τα γιγαντιαία σπαθιά που είχαν στη πλάτη τους, τους σταμάτησαν για έλεγχο. Τους έψαξαν εξονυχιστικά. Έπειτα τους επέτρεψαν να περάσουν, ανοίγωντας τους την γιγαντιαία πόρτα (κι αυτή επιχρυσωμένη) για να συνεχίσουν τον δρόμο τους.

Ο ήλιος τους τύφλωσε και ο Ντέσμοντ δεν είχε ξαναδεί πιο γαλάζιο ουρανό.

-Ούτε ένα σύννεφο ψέλλισε ο Τζόν.

-Βασικά...υποθέτω οτι μπορείτε να πείτε οτι ελέγχω τον καιρό εδώ. Τουλάχιστον σε αυτό το βασίλειο. Ξέρετε ο καιρός αλλάζει ανάλογα με την διάθεση του ηγέτη του.

-Δηλαδή θες να πεις οτι...?

-Είσαι ο βασιλιάς αυτού του μέρους? συμπλήρωσε ο Ντέσμοντ, με καθαρή την έκπληξη στο πρόσωπό του. Αν και είναι φανερό οτι νοιάζεται για τους ανθρώπους του και τους φίλους του, δεν τον φαντάζομαι σαν βασιλιά... σκέφτηκε έπειτα κοιτώντας τον.

-Ω ναι φίλοι μου. Είμαι βασιλιάς αυτού του μέρους, που είναι γνωστό με το όνομα Σουόμοραστ. Ελάτε...θα σας ξεναγήσω, μιας και εδώ θα μένουμε τους είπε ο Έλγουιν και συνέχισε να περπατάει. Τα παιδιά τον ακολούθησαν.

Χρειάστηκε λίγη ώρα για να καταλάβει ο Ντέσμοντ ότι περπατούσαν πάνω σε μια άλλη γέφυρα. Χρειάστηκε επίσης ώρα για να δει οτι η γέφυρα που περπάταγαν τους οδηγούσε σε μια μεγάλη πόλη... που ήταν στερεή...στον Αέρα. Επικοινωνούσε με άλλες πιο μικρές μέσω γεφύρων... όλα αυτά μηδενός εξαιρουμένου, ήταν στον Αέρα. Δεν μπορούσαν να...

-...το πιστέψω είπε άναυδος ο Τζόν. Ο Έλγουιν χαμογέλασε.

-Περιμέντε να δείτε και τη νύχτα πώς φαίνεται απο τη θέα του δωματίου μου στον πύργο.

- Μένεις σε πύργο? ρώτησε ο Ντέσμοντ.

-Εγώ βασικά ήθελα να ένα σπίτι δίπλα απο την Αρένα...αλλά ναι μένω σε κάστρο στο ψηλότερο σημείο της πόλης που βλέπεται μπροστά σας. Περιττό να πω οτι θα μείνουμε μαζί πρόσθεσε χαρούμενος. Ελάτε...

Τους οδήγησε στην είσοδο. Όλοι οι πολίτες που τον έβλεπαν τον χαιρετούσαν χαρούμενα, του μίλαγαν και εκείνος αντιδρούσε χαρούμενα. Ρώταγε τα νέα μερικών και σταματούσε κάποιες φορές να βοηθήσει κάποιους άλλους. Περισσότερο θύμιζε απλά κάποιον που ήθελε να βοηθάει, παρά ένα βασιλιά. Ο Ντέσμοντ ξαφνικά τον συμπάθησε λίγο παραπάνω.