Το Χρονικό Ενός Γητευτή: Το Πετράδι Των Δύο Ηπείρων [Slow Updates]

Η Θανάσιμη Βόλτα.

Λοιπόν...άλλο ένα συγγνώμη για αυτή τη τόσο αργή συνέχεια του βιβλίου...όμως απο την μια έχω προβλήματα με το internet και απο την άλλη είχα πολλές υποχρεώσεις σχετικά με το σχολείο, αλλά και προσωπικές. Τα κεφάλαια του βιβλίου μου θα ανεβαίνουν πολύ πιο συχνά τώρα όμως δεν μπορώ να σας δίνω συγκεκριμένη ημερομηνία κάθε φορά για το ανέβασμα καινούργιων κεφαλαίων. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την υπομονή σας. Προφανώς και μπορείτε να σχολιάσετε οοοτι εσείς θέλετε και αν σας άρεσε το κεφάλαιο κάντε ένα vote. Επίσης θα ήθελα να μου προτείνετε αν μπορείτε καινούργια βιβλία για να διαβάσω καθώς ήδη έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία της βιβλιοθήκης μου ;-) ;-). Σας ευχαριστώ και πάλι.

******

-Άντε έλα κουνήσου, κοντεύουμε σχεδόν για το δάσος! ακούστηκε η ανυπόμονη φωνή του Τζόν που είχε προχωρήσει πιο μπροστά. Ο Ντέσμοντ επιτάχυνε το βήμα του για να προλάβει τον φίλο του.

Το σχολείο είχε τελειώσει μόλις λίγες μέρες πριν. Και οι δυό τους τα είχαν πάει πολύ καλά, όμως περίμεναν πως και πως εκείνες τις στιγμές που θα διασκέδαζαν μαζί όλο το καλοκαίρι. Είχαν κανονίσει λοιπόν να πάνε για τρέξιμο στο δάσος που ήταν λίγο πιο έξω απο την πόλη. Ο ήλιος δεν μπορούσε να είναι πιο ζεστός και ήδη, μικρές στάλες ιδρώτα έλουζαν τους δύο φίλους.

-Καλά ρε... δεν μπορούσαμε να πάμε το απόγευμα για τρέξιμο; ρώτησε ο Ντέσμοντ κάποια στιγμή.

-Έλα, έλα μην γκρινιάζεις. Αφού είπαμε να κάτσουμε κανα δίωρο στο δάσος. Μέχρι και να γυρίσουμε σπίτι θα μας πάρει αρκετή ώρα απάντησε ο Τζόν με ένα χαμόγελο στο στόμα. Τώρα καθώς περπάταγαν πλάι στον δρόμο έξω απο την πόλη, έβλεπαν δεξιά τους την αρχή του δάσους, 50- 100 μέτρα μακριά.

-Ε, έχω μια ιδέα... είπε με ένα πονηρό χαμόγελο ο Τζόν.

-Σοβαρά τώρα θες να παραβγούμε μέχρι εκεί ρε συ;

-Έλα ρε για τρέξιμο είπαμε θα πάμε...λοιπόν, με το ένα...με το δύο...με το ΤΡΙΑ φώναξε ο Τζόν και έτρεξε σαν σίφουνας προς την αρχή των δέντρων.

-Κάτσε ρε ηλίθιε πήρες φόρα... περιμενέ με!! φώναξε και ο Ντέσμοντ τρέχοντας κι αυτός πίσω του.

Δέκα λεπτά πέρασαν και οι δύο κολλητοί γέμιζαν λαχανιασμένοι τα πνευμόνια τους γεμάτα οξυγόνο, στη αρχή ακριβώς του δάσους.

-Ήθελα να ξερα... αφού... στίβο... δεν πηγαίνεις προσπαθούσε να μιλήσει ο Ντέσμοντ, πώς μπορείς και τρέχεις τόσο γρήγορα;