Το Χρονικό Ενός Γητευτή: Το Πετράδι Των Δύο Ηπείρων [Slow Updates]

Η Ιστορία Απο Την Αρχή.

Δώδεκα το βράδυ. Έφτανε η ώρα και τα δύο παιδιά περίμεναν τον Έλγουιν να έρθει για να του πούν τι είχαν αποφασίσει.

Τα λεπτά περνόυσαν και ο Τζόν χάζευε τον κολλητό του, που περπάταγε πάνω-κάτω στο δωματιό του αγχωμένος.

-Πού είναι; ρώτησε ο Ντέσμοντ παίζοντας νευρικά με την πίσω τούφα του μαλλιού του. Είπε οτι θα ερχόταν πιο μετά.

-Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι. Αυτός θα αγχώνεται για την απόφαση που πρέπει να πάρουμε. Εσύ, όμως...είσαι σίγουρος για αυτό που θα κάνεις;

Ο Ντέσμοντ σταμάτησε να περπατάει και κοίταξε απότομα τον Τζόν. Τα μάτια του φαίνονταν...καθαρά. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει ακριβώς ο Τζόν.

-Ναι. Είμαι.

Ξαφνικά ένα γαλάζιο φώς έλαμψε έξω απο το παράθυρο που τύφλωσε στιγμιαία τα αγόρια. Το φώς έσβησε και εμφανίστηκε ο Έλγουιν στο μπαλκόνι. Ο Ντέσμοντ πήγε και του άνοιξε την πόρτα και πέρασαν μέσα.

Κάθισε στην καρέκλα του Ντέσμοντ και τα δυο παιδιά κάθισαν απέναντι του στο κρεβάτι. Μπορούσες ξεκάθαρα να δεις το άγχος στο προσώπό του. Κανείς δεν μίλαγε για λίγο. Ώσπου...

-Παιδιά ακούστε... ξέρω πολύ καλά οτι δεν έχω το δικαίωμα να σας πιέσω. Επίσης ξέρω ότι αυτή η απόφαση είναι καθαρά δική σας. Όμως... και αστραπιαία έπεσε στα γόνατα μπροστά στον Ντέσμοντ και στον Τζόν σκύβοντας μέχρι και το κεφάλι του.

-Σας παρακαλώ... Βοήθηστε μας...είστε η μόνη μας ελπίδα πλέον. Και ας μην το πιστεύουν οι υπόλοιποι. Για πρώτη φορά...χάνουμε. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Έχω πολύ σοβαρό λόγο που το λέω αυτό.

Τα παιδιά είχαν μείνει άφωνα. Τους παρακαλούσε, τους παρακαλούσε να πάνε. Ο Ντέσμοντ γονάτισε και τον έπιασε από τον ώμο.

-Έχω πάρει την απόφαση μου Έλγουιν.

Ο Έλγουιν σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε το αγόρι. Ένα χαμόγελο στόλιζε το πρόσωπό του.

-Φυσικά και θα ρθουμε μαζί σου! Θα σας βοηθήσουμε. Οτι κι αν γίνει.

-Και οι δυό μας... συμπλήρωσε ο Τζόν. Σοβαρά πίστευες οτι θα λέγαμε όχι?

-Ειλικρινά...ναι. Δεν ξέρετε τίποτα για μας, για το τι κινδύνους αντιμετωπίζουμε, δεν σας έχω πει τίποτα ακόμα για την Εσλαφίρα... όμως εσείς θέλετε να έρθετε.

-Απλά πιστεύω οτι πρέπει να σας βοηθήσουμε... απάντησε με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα ο Ντέσμοντ.