Daha önce hiç yapmak istemediğiniz bir şeye zorlandınız mı? Etraftakilerin baskısı yüzünden. Sırf onlar mutlu olabilsin diye.... Kendi fikirlerinizi yok saydınız mı?
Ya da hiç beklemediğimiz anda, hiç ummadığınız bir zamanda geldi mi başınıza?
Hiç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selena?
Onun burada ne işi var?
"Oturmaz mısın?" eliyle yanındaki koltuğu işaret etti. Nasıl içeri girdiği hakkında hiçbir fikrim yoktu.
"İçeri nasıl girdin sen?"
"Bir arkadaşım yardım etti diyelim." hafifçe sırıttı. Onun aksine kaşlarım çatılmıştı. Nasıl benden habersiz, bu kadar yüzsüzce evime girebiliyordu. Artık aramız iyi bile değildi.
"Ne işin var burda?" derin nefesler alarak kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Ama onun bu surat ifadesini gördükçe zorlaşıyor. Sanki sinirlenmem onun keyfini yerine getiriyor gibi.
Ayağa kalkıp yavaş adımlarla yanıma geldi. "Eski dostumu ziyarete geldim. Bunda seni rahatsız eden ne?" ukalaca tavırlarla yanıma iyice yaklaştı. Ben onun tavırlarını çözemezken o gayet rahattı.
"Beni rahatsız eden şey haberim olmadan evime girmiş olman. Ve artık arkadaş olmadığımızı sanıyordum. Her şey eskide kaldı." dedim eski kelimesini vurgulayarak.
"Beni üzüyorsun Demeteria. Böyle söyleme lütfen." dedi üzülmüş numarası yaparak. Dudağını büzdü. Sahte olduğu her halinden belliydi.
"Bana Demeteria diyemezsin. Sadece değer verdiğim kişiler diyebilir. Ve fark ettiysen artık bu kişilerin yakınında bile değilsin." yüzündeki alaycı gülümseme yerini ciddiyete bıraktı.
"Senin için geldiğim falan yok. Dediklerimi iyi dinle sadece." duraksayıp yanıma iyice yaklaştı. Kulağıma fısıldadı. "Dylan dan uzak dur."
Geri çekildiğinde, yüzünde ciddiyetten esir kalmamıştı. Görmeyeli nasıl da değişmişti. Eski Selena, benim dostum olan, hep yanımda benimle gülüp benimle depresyona giren Selena değildi o artık. Tanıyamaz olmuştum. Eskiden yanımdan ayrılmasını istemezken, şimdi onu görmek bile midemi bulandırıyordu. Ama onun bu değişimi için tek yorumum vardı: büyümüştü.
Ona acıyan gözlerle bakarken tekrar eski yerine oturdu. "Sende otur karşıma ayakta kaldın. Yorumluşsundur malum bugün konserin vardı. Hani Dylan'la gittiğiniz konserin." dedi ona attığım bakışlarımın aynısını taklit ederek.
"Görmeyeli bu kadar düştüğüne inanamıyorum. Seni artık tanıyamıyorum. Bir insan bu kadar değişir." diyerek son sözümü koydum.
"O eskidendi. Ben değiştim anla artık. Eski saf Selena değilim. Senin arkanda ezilen Selena değilim. Artık sana ihtiyacım yok. Belki bilmek istersin diye söylüyorum, o zamanlar seni kullanıyordum. Tek amacım ününden yararlanmaktı. Seni dost olarak gördüğüm filan yoktu. Sen kendi kafamda kurguladın her şeyi. Şimdide kendine bunları yediremiyorsun. 'Ben mükemmelim kimse beni ezemez' havasındasın. Şirin görünüp ününü yükseltme peşindesin. Senin gerçek yüzünü bir tek ben bilebilirim." o sözünü bitirdikten sonra sertçe yutkundum. Benim bu konuşmayı yapmam gerekiyorken beni bu şekilde aşağılaması çok ağarıma gitmişti. Nasıl hakkımda böyle düşünebilirdi. Beni yarı yolda bırakan oydu. Rehabilitasyonda aramamıştı bile. Şimdi anlıyorum gözündeki değerimi. Onun için bir çöpten farksızım. Kullanılmış ve atılmış...
Ancak bir süre sonra gözümden akan damlaları fark ettim. Canımı tahmin edebilemeyeceği kadar yakmıştı. Güçlü durmaya, ezilmemeye çalışsam da göz yaşlarıma söz geçiremiyordum.
Kafamı kaldırıp ona baktığımda aynı şekilde bana baktığını gördüm. Ayağa kalkıp yanına bıraktığı çantasını aldı. Yanımdan geçerek kapıya ilerledi. Çıkmadan önce durdu. "Tek istediğim, Dylan'dan uzak dur..." ve kapıyı çekip çıktı.
