Ne trenler gördüm dumanları üstünde geride bıraktığı sevdikleri,ileride bekleyen aşkları ile
Trenler götürür bizleri bir yerden bir yere
Trenler:
Her vagonunda paslı demirleri gibi özlem kokan
Her camında buğlanmış hayeller olan
Her düdüğünde çoşan gönülleri ile
Yolcular:
Kenarlarda aşıkların hayeller kurduğu
Yorgun kalplerin uzak diyarlarda son bulacağı
Küçük umutların güzel yerlerde yeşereceği
Yolculuktur bu gidenler geride bıraktıklarını,geride kalanlar gidenlere ağlar.
Her seferinde şahit olan trenler sevenleri ayıran,sevenleri birleştiren ya onlar ne yapsın.
Kaldırır mı ki tahtatan olan vücudları demirden olan vicdanları,her seferinde ölüp yeniden mi doğar.
Kim bilir.
Ama gel velakin ne bekleyenleri vardır nede yolcu edenleri bir tek sevdiceği makinisti vardı.
Herkes gider kim kalır geriye tek başına yaşlı nemli demirlerin üstünde kim kalır başka kendisinden başka.
