SÜRTÜK

Benim olan

Merhaba gençler.Hikayeme olan okuma ilgnize minnettarım sadece biraz daha ilgiye ihtiyacım var.Hikayeme szin de katılmanızı isterim fazlasıyla :D Devrim kızımız bu bölüm kendini aşıyor.Sevin Devrim'i ben çok seviyorum şahsen :D Sena ile hala bir Görkem bulamadık.Eğer aklınızda biri varsa lütfen söyleyin :D Resim Ufuk'a ait :D Öpt.

Ufuk hızla yanıma geldi.Gözleri korkudan kocaman açılmıştı.Ah,çok tatlıydı.Tanrım annem kaza geçirmişti ve ben ne düşünüyorum?!

-Ne oldu Devrim?

-Şey,annem.Annem kaza yapmış.

   Ağzı daha çok açılınca girdiğim şoktan çıkarak ağlamaya başladım.Annem için değil.Evrim için ağlıyordum.O daha çok küçüktü.Eğer anneme bir şey olursa kaldıramazdı.

-Kalk gidelim.

-Nereye?

-Hastaneye.

-Yok ben giderim.Sen kal burada.Seni yormak istemem.

-Saçmalama da kalk artık Devrim.

    Kollarını belime sararak beni çıkışa doğru götürdü.Bense omzunda ağlıyordum.Evrim.Acaba haberi olmuş muydu? Hastaneye gitmiş miydi acaba?

    Ufuk yoldan taksi çevirip beni bindirdi.Kendide binince kollarını bana sarıp beni kendisine çekti.Ben göğsünde ağlarken o da saçlarımı okşuyordu.Gözlerimi kapattım ve kokusunu çime çektim.

    Taksi durduğunda Ufuk ilk olarak kendisi indi sonra da benim inmemde yardımcı oldu.Taksiciye ücreti ödedikten sonra yanıma geldi.Elini belime koyarak beni kendisine çekti.

-Teşekkür ederim.

-Ne demek meleğim.

    Yavaşça gülerek başımı omzuna dayadım.O da saçlarımı öptü.İkimiz hastaneye girdik.Ufuk bütün konuşmaları yapıyordu.Bense bir moron gibi orada dikiliyordum.Beni asansöre doğru yönlendirdi bu sefer.Aklım hala Evrim’deydi.Umarım iyidir.

    Kata geldiğimizde kapılar açıldı.Gözüm Ayşe Teyze’yi aradı.Ama babamı görünce kaşlarımı çattım.Yanda Evrim’i görünce gözümden tekrar yaşlar akmaya başladı.Kendimi toplamam gerekiyordu.

     Ufuk’a doğru baktım.Bana güven verir gibi gülümsüyordu.Yanağına bir buse kondurdum.O da iyice gülümseyerek benim alnıma busesini kondurdu.

     Hızlı adımlarla Evrim’in yanına vardım.Gözleri kırmızıydı.Derin bir nefes aldım.Bunu ona yapmaya hakları yoktu.Evrim beni görünce hızla boynuma sarıldı.Tekrar ağlamaya başladı.O ağladıkça ben daha çok nefret ediyordum ailemden.Babam ise yanda oturmuş bize bakarak gözlerini siliyordu.Ona kin dolu bakışlarımı attım.Evrim’i kucağıma alarak Ufuk’a doğru baktım.Ufuk işi çakmış gibiydi.

-Evrim’cim.Gel senle aşağı inelim.Hem sana şeker de alalım.

-Şeker mi?

-Evet hadi tut elimden.

     Evrim kucağımdan inip Ufuk’un elini tuttum.Ona ağzımı oynatarak teşekkür ettim.O ise bana öpücük attı.Pis sapık.Takılıyorum sadece.Sapık falan değil.Keşke olsa.Ah ne düşünüyorum ben!