Seducing The Gay CEO (COMPLETED)

Chapter 40

HINDI ko alam kung papaano haharapin ang kuya Midas ni Mira.

Yun ang una't huling araw na nakausap ko ito.

It's been two weeks since then, nadischarged na ako sa ospital. Tanging ang babaeng mahal ko na lang ang aking sadya tuwing dadalaw ako.

Sa tuwing makakasalubong ko ang mga kuya niya, ay umiiwas na lang ako ng tingin.

I'm a coward, yes.

Pero natatakot lang ako kasi pakiramdam ko the next line that would come out of their mouth are the lines that can instantly kill me.

Nalaman na nilang bakla ako, yet, i don't care.

Wag lang nilang ilayo sakin ang mahal ko. I would do anything.

Kahit lagi ko lang itong tinatanaw mula sa labas, kuntento na ako.

Kahit naiinis na sakin ang nurse kakatanong ko ng lagay niya, kinukulit ko parin.

Kahit nakakatulog na ako sa waiting area kakaantay kung kelan aalis ang dalawa niyang kapatid, ginagawa ko padin madalaw lang siya.

I don't care kahit halos wala na akong tulog.

Sa araw nasa ospital ako.

Sa gabi ay nasa bahay, doing sorts regarding about the company. Ayoko sa opisina.

I would just feel lonely.

No Miranda means, NO LIFE.

Kaya't heto ako ngayon. . . nakatanaw na naman.

Her skin got even more paler than the last time i visited her. Gusto ko sanang hawakan man lang ang kamay niya. Ngunit. . .

Ang mga salitang binitiwan ni Mikaeli ang pumipigil sa akin.

I may not be a 100% man, but when it comes to my words, i'm more manlier to take resposibility.

Mahal na mahal kitang bakla ka!

Mahal kita. Ikaw lang walang iba.

You're the only exemption.

I love you, Drew.

Those words suddenly popped inside my head while i'm intently staring at her.

Dahil sa mga salitang iyon ay muling nagbalik sa aking isipan ang mga sandali na kung saan masaya kami.

We were so in love. .

Yet. . .

What happened?

Is this what GOD wants?

How can He take someone whose precious to me?

I shook my head. No. Hindi ko dapat isisi sa iba ang mga bagay na ako naman ang may resposibilidad.

This is not the right time for blaming.

Tinignan ko ang aking relong pambisig.

It's 7 pm already.

May international conference call pa akong inaantay.

I should head home.

I took one last glance at her. .

Napabaling sa kanyang patient monitor ang aking paningin...

Oh God

Please, No.

Her blood pressure and heartbeat is dropping.

Unti-unting nagiging flat ang linya sa monitor. .

I panicked.

Luminga-linga ako upang humagilap ng nurse.

O doktor

Shit. Wala

Tumakbo ako, nagbabakasakaling may makitang doktor.

Please.. just wait Mira.

Fuck.

Finally! I grabbed the first doctor i spotted. Mukhang nagulat ito sa paghila ko sa kanya.

Ngunit, wala na akong pakialam.

Tangina.

Buhay ng mahal ko ang nakataya.

As soon as we got their.

Dinaluhan niya agad si Mira. He pumped his hands against her chest.

Pero wala paring pagbabago.

He got out of the ICU and shouted. "Code Blue! Code Blue! ICU CODE BLUE."

Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin non. All i know is when he uttered those words. . . ang ilang nurse na nasa paligid ay pumunta sa loob.

Nilapitan ko ang isang nurse doon. "Pleas-s-e p-parang awa niyo na. . . save h-her." I begged.

Instead of answering, she just shoved me out of the ICU.

Nagpatianod na lamang ako.

I can't do any thing.

Damn.

Tiim-bagang ko lang pinapanuod mula sa labas ang pagreresuscitate sa babaeng mahal ko.

Please, God. . .

S-sav-ve h-her.

I tightly closed my eyes. Trying to suppress the emotions that i've been holding back.

Maya-maya ay dumating nadin ang dalawang kuya ni Mira.

They rushed towards me with their red swollen eyes.

Hinawakan ni Mikaeli ang dalawa kong balikat. "Anong nangyari?! Okay lang ba ang kapatid ko?!" He said while shaking both of my shoulders.

Pilit ko mang ibuka ang aking bibig ngunit ni isang salita ay walang lumabas na tunog mula dito.

I'm completely devasted.

He continued on shaking my shoulders, but i just remained silent.

Natigilan kami nang lumabas ang doktor mula sa ICU.

Dali-daling pinuntahan ito ni Midas.

"Relationship with the patient?" Tanong ng doktor.

"Her brother." Simpleng sagot ni Midas.

Tumango-tango ang kausap nito.

Habang ako naman ay nasa likod lang ng dalawang magkapatid na nakikinig sa sasabihin ng doktor.

Parang may tambol na ubod ng laki sa aking dibdib ngayon.

Kinakabahan ako.

Any moment from now.

I might breakdown.

Hindi ko kayang marinig ang masamang balita tungkol sa mahal ko.

I just can't.

Pinikit ko ang aking mata praying for a good news. Nang magsalita na ang doktor.

"Ligtas na ang pasyente, Mr. Ramos. Pwede na siyang ilipat sa private room. We'll just wait until she gains conciousness."

Fuck. Really?

My knees wobbled and the tears that i've been holding back gushed out of my eyes.

I'm relieved.

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
AN:

Malapit na pong matapos 'to! Konting push na lang. Kaya medyo matagal yung interval ng bawat update. Stay tuned and watch out for the ending.

-IAmLawRei