¤Kaçak_Ruh¤

11. BÖLÜM

Bölüm Sözü :

İnsanın en çok kalbi temiz olmalıdır.Ne emek , ne ekmek :
Önce kalbimiz bozuluyor çünkü

Nuri Pakdil

Bölüm Şarkısı : Cem Adrian - Herkes Gider Mi

Not : YENİ BÖLÜM EN KISA SÜREDE GELECEK CANLARIM.

HATAM VARSA ŞİMDİDEN AF OLA

İYİ OKUMALAR 😊😊
~★~

11. BÖLÜM

Doktora bakıp diyeceklerini merakla dinlemeye başladık.

" Sizinle açık konuşacağım . Lütfen odama geçelim. "

Doktorun odasına geçmemiz üzerine söze başladı.

"Elif hanım geldiğinde zor nefes alıyordu. Düştüğü yer göz önüne alınırsa ciddi bir durum bu bir çok yerinde kırıklar çatlaklar var. 2 gün uyutmamızın sebebi kendini toparlaması. Uyandığında bedeninde olduğu kadar psikolojisindede sorunlar yaşayacak. Buraya zaten psikolog arkadaşım Tutku Beyin yanına gelmiş. Onu zor bir dönem bekliyor ."

Duyduklarıma inanmak istemiyordum açıkçası.

" Bunu yapan hayvanlar yakalandı mı ? En son hastanede gördüm sonra Elif buhar oldu uçtu. "
Doktorun yüzü şekilden şekile girmeye başlamıştı.

" Şey. . Hastane kayıtlarında Elif Hanımın girişi var ama çıktığı kayıtlar yok. Güvenlik kameraları kayıtta değildi arızalıymış"

Havva teyze dehşet ve ateş püskürten bir sesle

" Bu ne saçmalık kızım ölümlerden döndü şu hale bak kameralar çalışmıyor. Girişi var çıkışı yok. Dava edeceğim bu hastaneyi "

"Hanım efendi sakin olun "

"Ne sakini be adam. Kızım düzeldiği gibi ilk işim sizi dava etmek hele bir uyansın! Kalk Büşra gidiyoruz "

Kapıyı kırarcasına kapatıp yürümeye başladık.
Bize bakan şaşkın gözlere Havva teyze öfkeyle " ne bakıyorsunuz dönün önünüze " bağırınca herkes önüne döndü.

Elif'in odasına geldiğimizde hemşire odadan çıkıyordu bizi görünce gülümsedi .

"Hastanın bilinci yerine gelmeye başladı. " Günlerdir durmayan göz yaşlarımız yine geri gelmişti bu sefer sevinçtendi.

" Şükür Allah'ım sana " deyip birbirimize sarıldık.

Kardeşim uyanmıştı.

Heyecan içinde hemşireden izin aldık. Özel hastane kıyafleri giydik odaya girdiğimde gördüklerim beni gördüklerim beni yeterince korkutmuştu.

~ ☆ ~

ELİF'TEN

Neredeydim ben. Sanki uyuyan güzel kitabındaki kız gibi yüz yıllar boyunca uyumuş gibiyim ama beni uyandıran veya benim için savaş kimseye yok.
Yaşadığım için şükür etmem gerekiyor. Tüm vücudum ağrıyordu bakabildiğim kadar hasar tespiti yaptım kolumun bir tanesi açıda beyaz çarşaf yüzünden ayaklarımı göremiyordum bana asıl acı verense nefes alırken ince ince cam kırıkları ciğerlerime batıyor gibi.

Kapı açıldığında içeriye annem ve Büşra girmişti.Büşra'nın gözlerinde dehşet ifadesi vardı o kadar mı kötü görünüyorum.

Sesiz kalmayı tercih ettim onlar yokmuş gibi..

Annem yarım saattir konuşturmak için bir şeyler anlatıyor ama çok geç farkında değildi ...

"Annem iyi misin, ağrın var mı , seni yalnız bırakmamam gerekiyordu, Nazla Kadir geldi ama sen yoğum bakımdaydın."

Odaya giren kirli sakallı , atmış yaşlarında beyaz önlüklü doktor. Bana bakıp tebessüm yolladı.

Yüzümü yana çevirip gözlerimi kapattım. Onların görmemem işe yaramış olmalı ki
" Hastanın dinlenmeye ihtiyacı var yormayalım" demesi üzerine Büşra ya doğru baktım yüzünde tuhaf bir ifade vardı, annemle birlikte odadan çıktılar doktor bana bakıp "Elif ben Başhekim korkmana gerek yok. Ağrılı bir dönem geçireceksin hemde yüksek ölçüde sürekli hastaneye gelmen lazım taburcu olsan bile. Şimdilik söyleyeceklerim bu kadar kontrele geldiğimde konuşmanı bekleyeceğim. "

~☆~

Zaman kavramı hastanede kalmıyor doktorların verdiği ilaçlar beni sersemleştiriyordu. Ürkütüyor uyursam ya yine gelirse. Boşlukta olan ruhum ve bedenim beni korkutuyor.

Tam uykuya dalmak üzereyken kapı çalmaya başladı. İçeri gelen kişiyi göremememle çığlık atmaya başladım. Onun burda ne işi var!