Chemin 3

8. In de war

Ik schrok wakker van een doffe klap in mijn gezicht. Dan word het doek van mijn hoofd gerukt. Ik knipper een paar keer en wrijf dan in mijn ogen. Waar ben ik? Vraag ik mezelf af.
Oh mijn.... dit is Emilio's kelder. Wat doe ik hier?!
"Haaa goedenavond Chemin! Je bent wakker."
Ik herkende deze stem.... maar het kon niet waar zijn. Het bestaat niet dat deze persoon naast me staat.
"Dan zien we elkaar weer hè. Het heeft niet lang geduurd."
Ik zie Didero recht voor me. Hij heeft een litteken net boven zijn ogen en een op zijn hoofd, alsof hij daar een gat had.
Ik dacht dat hij dood was. Het is zo verontrustend.

"Wel weet je, ik had nooit gedacht ooit een meisje te vermoorden maar als ik dan aan jou denk...." hij loopt rondjes om me heen.
Dan hurkt hij en draait mijn gezicht naar hem toe. Het doet pijn maar ik laat niets merken. "Dan wil ik niets liever." Hij glimlacht sinister en kwaadaardig.
Ik voel aan mijn mond.
Mijn mond is vast getaped. Ik kan alleen door mijn neus ademen. Ik maak geluid door de trappen en te gillen met mijn mond dicht.
"Jaja, je kunt niet praten. Ik wil die achterlijke stem nu niet horen voor je doodgaat. Maar je vraagt je af wat je doet in de kelder van je broer." Hij greinst en loopt naar de andere kant van de kamer.

"Jouw broer he, is zo stom. We konden zo makkelijk zijn huis plunderen. En dat was dus Emilio Da Silva. De zogenaamde macho, niks zonder zijn vader. Echt een boeler man ik zweer het." Hij lacht keihard daarna.

"Hoe heb ik het overleefd? Ik werd op tijd gevonden door een meneer die echt met de metro wilde en niemand anders was er. Hij liet zijn telefoon vallen en zag me bijna naast het spoorliggend. Hij bracht me naar het ziekenhuis."

Ik trap weer met mijn voeten. Ik merk dan pas echt dat die los zijn en ik zou met mijn voeten kunnen opstaan en dan kunnen rennen met wel de stoel bij me. Wat een goed idee! Wel op het juiste moment wachten natuurlijk.

Didero gaat verder maar ik luister al niet meer. Hier weg zien te komen is al een goed begin. Hij loopt naar het raam. Dit is mijn kans. Ik kan vluchten. Ik sta op met de stoel vast aan mijn armen. Ik begin te rennen. Dan merkt Didero het ineens en rent achter me aan. Als ik de trap op ren pakt hij me bij de stoelpoten en smijt me keihard omlaag. Keihard landde ik op mijn zij. Ik kreun van de pijn en ik voel bloed. Het drupt naar beneden maar ik heb geen idee waar hrt vandaan komt.
"Vuile hoer! Je dacht te vluchten he trut?!"
Ik voel tranen in mijn ogen. Het was zo dichtbij.
Dan tilt hij me op en scheurt het stukje tape van mijn mond.
Ik beet keihard in mijn wangvlees dat ik voelde dat iets niet klopte.

Hij begon te lachen.

"Haha...lol je dacht dat ik je niet zou vinden he?"
"..." ik besloot niks te zeggen. Ik zwijg tot op het bot.
"Wie heeft Ladina geschoten?"
"....."
"Dus... wat gaat het worden? Doodmartelen of wil je dat ik deze jaag door je fucking kop?"
Hij drukte een pistool voor mijn hoofd.
Ik weet niet hoe de dingen zijn gelopen maar nu zit ik echt in de problemen.
"..." ik zei nog steeds niets. Ik ben geen snitch.
Toevallig wist ik het echt niet.
"Ik tel tot 3!" Riep hij.
"Nog laatste woorden voor je sterft?"
"JIJ STINKT!!"
BAMMM....

Ik kneep keihard mijn ogen dicht maar ik voelde niks. Lag het aan mij? Nee! Hij schoot mis. "Godverdomme!" Riep hij hard en wilde nog een keer schieten. Deze keer met de hele loop tegen mijn slaap maar hij had geen kogels meer.
Ik begon te lachen maar dan ook een paranoia lach.
"Jij bent een amateur Didero. Echt een amateur."
"HOU JE BEK!"
"Waar is je mes? Waar zijn je kogels? Waar is de rest? Een verkrachting zou ook marteling zijn maar nee kijk wie nu voor je nadenkt. Je gijzelaar."
"IK ZEI HOU JE BEK!" en hij sloeg me hard in mijn gezicht. Dan rent hij weg.