Kinaumagahan, pumunta ako ng bahay ni Enrique.
DING DONG!
“Yes po?” may bumukas ng gate. Siguro, yaya sya no.
“Pwede po bang makausap si Enrique?” tanong ko sa kanya.
“Uhm, pasenya na po kayo, iha,” sagot ng yaya.
“Pero bakit po?” parang iiyak na ako.
“Umalis po ng Manila ang pamilya Alvarez pagkatapos doon na din sa ibang bansa maninirahan,” ito naman ang sagot ng yaya.
Tumulo ang aking luha, “Hindi po totoo yan. Nagsisinungaling lang po kayo. Hindi po totoo yan!” sumigaw ako.
“Ah miss, umuwi nap o kayo. Bawal ang manggulo dito,” parang natatakot ang yaya.
“Pero babalik po ba sya dito?” parang nawawalan na ako ng pag-asa.
“Ikaw po ba ang gf ni Enrique?” tanong sakin ng yaya.
“Hindi po,”
“Eh, sino ka?”
Krishna: Krishna po.
“Krishna?” nag isip ang yaya, “ah, sya nga pala. Sandali lang ha,” pumasok sya ng bahay.
Umiiyak ako.
“Eto oh, para sa’yo,” may inibaot na sulat at bracelet ang yaya sakin.
“Sabi nya, ibigay ko daw yan sa’yo,”
Kinuha ko ito, “Salamat,”
