"Κώστα τι κάνεις εδώ;" ειπε Χαρούμενα η Νίνα.
"Ήρθαμε να σας δούμε" ειπε ενώ προχώρησε προς την μεριά της Νίνας και την πήρε πιο κει.
Κοίταξα γύρω μου για να δω αν ήταν κάνεις. Το σχολειο ήταν άδειο. Τα παιδιά είχαν φύγει και είχε μείνει μόνο ο φύλακας ο οποίος κλειδωνε την πόρτα. Απέφευγα σταδιακά να κοιτάξω τον Μάρκο. Αλλά δεν μπορούσα να το αποφεύγω για πάντα. Τον κοίταξα χωρίς καμία έκφραση στο πρόσωπο μου. Λες και ήμουν κενή...
"Δεν μας μιλάς;" ειπε ο Μαρκος με ένα είδος ειρωνιας.
"Από που το συμπέρανες αυτό;"
"Από το ότι κάθομαι μπροστά σου και εσυ απλά κοιτάς γύρω γύρω αποφεύγοντας να μου μιλήσεις."
"Ίσως και όχι" είπα κάπως ναζιάρικα και πέρασα από δίπλα του ξυστά προχωρώντας ευθεία. Η Νίνα μου είχε κάνει νόημα πριν 2 λεπτά να φύγω μόνη μου.
"Τι εννοείς; έλα δω" ειπε και περπάτησε πίσω μου μέχρι που μπήκε μπροστά μου κάνοντας με να σταματήσω.
"Εννοώ πως ούτε εσύ με χαιρέτησες.. Τώρα κάνε ακρη γιατί έχω μάθημα."
Δεν είπε τίποτα. Εκανε απλά ένα βήμα δεξιά και εγώ πέρασα. Στην αρχή ένιωσα θριαμβευτικά.. Μετα απο λιγο όμως ένιωσα σαν να ήθελα να κάτσω να του μιλήσω κι άλλο. Σαν να με ενόχλησε που δεν απαντησε.
Τα μαθήματα τελείωσαν και η ώρα έχει πάει 10. Κάνω ένα ντουζ, φτιάχνω την τσαντα μου, μαζεύω το δωμάτιο μου και πέφτω για ύπνο. Παίρνω τα ακουστικά μου και βάζω δυνατά Μπετόβεν. Με ηρεμεί απίστευτα..
Βλέπω φως να έρχεται από την πόρτα. Ανοίγω τα μάτια μου και βγάζω τα ακουστικά.
"Κοιμάσαι;" ειπε σιγά η Νίνα.
"Προσπαθούσα, τι έγινε;"
"Δεν μιλήσαμε καθόλου όλη μέρα και ήθελα να δω αν νευρίασες το μεσημέρι που έφυγες μόνη σου."
"Όχι βρε τι να νευριασω"
"Ουφ πάλι καλά γιατί το είχα άγχος. Κάνε πιο κει τώρα να ξαπλώσω μαζί σου" εκανα χώρο και αυτή χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα.
"Σαγαπώ να το ξέρεις" ψυθηρισε και ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά. Είναι απίστευτη η χημεία μου έχουμε μεταξύ μας.
... Οι μέρες πέρασαν βαρετά όπως πάντα, τον Μάρκο δεν τον ξανά είδα και μπορώ να πω πως αυτό με ενόχλησε λίγο. Και δεν ξέρω καν τον λόγο.. Η Νίνα τα έφτιαξε με τον Κώστα αφού βγήκαν 2-3 φορές μόνοι τους. Είναι πολύ χαρούμενη και μαρεσει να την βλέπω έτσι.
Τώρα είμαι στο δωμάτιο μου και έχω τέρμα δυνατή μουσική. Πλισιαζω τις κορνίζες που έχω σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης μου. Τις κοιτάω προσεκτικά όλες. Βλέπω αυτή.. Αυτή τη μία που είναι η σημαντικοτερη. Την πιάνω στα χέρια μου και κατευθύνομαι προς το κρεβάτι.
"Γιατί δεν κάθισες κι άλλο; αν καθόσουν τώρα θα ήσουν εδώ. Η έτσι θα ήταν το λογικό.. δεν ξέρω. Θα μπορούσα να σου μιλήσω. Θα μπορούσες να ήσουν εδώ γαμώτο..." ψυθηρισα στην εικόνα. Καθώς έβλεπα την εικόνα είδα ένα δάκρυ πάνω στο γυαλί. Δεν κατάλαβα πότε άρχισα να κλαίω.
Άφησα προσεκτικά την κορνίζα στο κρεβάτι και πήγα μπροστά στον καθρέφτη. Τα μάτια μου ήταν κόκκινα και πρισμενα. Τα σκουπισα γρήγορα και πήρα ξανά την εικόνα στα χέρια μου.
"Μου λείπεις Φάνη.. μου λείπεις πολύ..."
Εκείνη την στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο αδελφός μου.
"Σου έχω πει να χτυπάς γαμώτο" φώναξα και έκρυψα την εικόνα πίσω από την πλατη μου.
Εκείνος έκλεισε τα ηχεία για να σταματήσει η μουσική και έκατσε στην καρέκλα. Γύρισα και τον κοίταξα με απορία.
"Είναι καιρός να το ξεπεράσεις. Βρες κάνα αγόρι. Και εκείνος αυτό θα ήθελε.." ειπε ο Νίκος, ο αδελφός μου.
"Θα ήθελε αν τον έβλεπε και να τον εγκρίνει."
"Μωρέ βρες εσύ κάποιον και τον εγκρίνω εγώ. Άκου Νεφέλη.. δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι.. πάνε χρόνια το ξέρω αλλά πρέπει να συνεχίσεις την ζωή σου. Δεν μπορείς να κλαις κάθε μέρα για αυτό το θέμα. Όμορφη είσαι και έξυπνη." Εδώ που τα λέμε έχει δίκιο...
"Ναι έχεις δίκιο. Αυτό θα κάνω" είμαι αποφασισμένη.
"Μην ξανά βάλεις μουσική.. μας πήρες τα αυτιά" ειπε καθώς Περπαταγε τον διάδρομο.
Κάλεσα αμέσως την Νίνα.
"Νίνα, θα βγεις σήμερα με τον Κώστα;"
"Ναι γιατί;"
"Θέλω αν γίνεται να του πεις να φέρει και τον Μάρκο και να έρθω και εγώ..."
"Όπα γιατί; σου γυάλισε;"
"Σταμάτα ρε, απλά.. Απλά θέλω να τον γνωρίσω αυτό είναι όλο. Λεγε μπορείς;"
"Ναι. Πες πως έγινε κι ολας"
πρέπει να του μιλήσω...
Heeeey♡♡
Αν σας άρεσε η οχι κάντε ένα σχόλιο να μας πείτε. Θα το εκτιμήσουμε πολύ;)
All the love:*
~KM
