Της καρδιάς μου το γραμμένο

Kεφάλαιο 11

Ο πόνος μου τεράστιος.Το σώμα μου δεν υπακούει στις εντολές του μυαλού μου.Δεν μπορώ

 να πιστέψω πως έγινε αυτό.Περνούσαμε τόσο ωραία.Γιατί τώρα αυτό;Δεν θα αντέξω να τον χάσω.Όχι δεν είναι δίκαιο.Φτάνουν όσα πέρασα.Φτάνω έξω από την πόρτα του δωματίου του.Παίρνω μια βαθιά ανάσα.Ανοίγω αργά την πόρτα.Δεν έχω δύναμη.Κατευθύνομαι σαν

 νεκρή προς τον Άρη.Ο Άγγελος με κοιτάει αλλά δεν του δίνω σημασία,πάω και κάθομαι σε

μια καρέκλα δίπλα του.Του αγγίζω το χέρι και ζητάω από τα παιδιά να βγουν.Δεν φέρνουν

 καμία αντίρρηση.Αρχίζω και του μιλάω για εμένα και το πως κόλλησα μαζί του.

<<Από την πρώτη στιγμή που σε είδα και σε γνώρισα σε ερωτεύτηκα.Ήσουν τόσο όμορφος

 ειδικά εκείνη την μέρα στην παραλία που σε είδα με το μαγιό.Θυμάσαι πως σε κοίταγα;Εκείνο

 το χαμόγελο σου με τρέλαινε.Σ'αγαπαω Άρη μη με αφήσεις σε παρακαλώ.Μείνε μαζί μου,προσπάθησε μην το βάλεις κάτω το ξέρω ότι θα τα καταφέρεις.>>

Ξαφνικά νιώθω μια πίεση στο χέρι μου.Το κοιτάω και βλέπω το χέρι του να σφίγγει το δικό μου.Βγαίνω στους διαδρόμους και φωνάζω σαν τρελή τους γιατρούς.Μου είπαν απλά ότι ήταν

μια αντίδραση του οργανισμού του και αυτό σημαίνει ότι με ακούει.

Είχε περάσει 1 εβδομάδα από τότε.Δεν έχω φύγει λεπτό από κοντά του.Ούτε στο σπίτι μου δεν έχω πάει.Η Μαριλένα μου φέρνει ρούχα και αλλάζω εδώ.Ήταν μεσημέρι και το κινητόμου χτυπάει.Με καλούσε ο αδερφός μου ο Δημήτρης.Το σηκώνω και μου λέει ότι θα έρθει Ελλάδα.Του εξηγώ με λίγα λόγια τι έχει γίνει με τον Άρη και μου είπε ότι θα έρθει να με δει στο νοσοκομείο.Σήμερα ερχόταν ο αδερφός μου.Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να χαρώ,αλλά προσπαθούσα.Του είπα την πρώτη μέρα να πάει στην μαμά και να έρθει την επόμενη μέρα.Οι μέρες περνούσα και ο Άρης δεν ξυπνούσε.Την άλλη μέρα ήρθε ο Δημήτρης στο νοσοκομείο.Με τον που τον είδα έπεσα στην αγκαλιά του και άρχισα να κλαίω με λυγμούς.Ήταν ψηλός 1.88 με ωραία μάτια και γυμνασμένο σώμα.Έκατσε 3 ώρες μαζί μου και μετά έφυγε.Εγώ ξανά άρχισα να λέω στον Άρη ιστορίες για εμένα και τον αδερφό μου όταν ήμασταν μικρά.Πάντα η ίδια κίνηση.Μου έσφιγγε το χέρι.Καμία άλλη αντίδραση.Η Μαριλένα και ο Άγγελος έρχονταν το πρωί και έφευγαν το βράδυ.Μου είχαν πει να πάω σπίτι μου να ξεκουραστώ αλλά δεν τους άκουγα.Δεν θα έφευγα από κοντά του μέχρι να ξυπνήσει.Οιμέρες πέρναγαν αργά και βασανιστικά.Δεν άντεχα να τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση.Κοιμόμουν 2 ώρες το πολύ την μέρα.Κάποια στιγμή κατέβηκα στο κυλικείονα πάρω έναν καφέ.Όταν γύρισα είδα γιατρούς μαζεμένους στο δωμάτιο.Μου έπεσε ο καφές από τα χέρια.Τους ακούω να λένε ότι δεν θα τα καταφέρει,Όχι όχι δεν είναι αλήθειαδεν θα με αφήσει.Κλαίω με λυγμούς και αναφιλητά.Λένε ότι ο οργανισμός του δεν άντεξε.Τρέχω κοντά του και αρχίζω να φωνάζω

<Αν με αφήσεις δεν θα στο συγχωρέσω ποτέ με ακούς; ΠΟΤΕ.Σε παρακαλώ μη με αφήσεις μην πεθάνεις αγάπη μου.Σε αγαπάω.Σε θέλω στην ζωή μου.Δεν υπάρχει νόημα να ζω χωρίς εσένα>

Σαν να άκουσε αυτά που έλεγα το μηχάνημα άρχισα να ξανά κάνει τον χαρακτηριστικό του θόρυβο.Ο ΄Άρης απέκτησε το σφυγμό του ως δια μαγείας.Οι γιατροί το θεώρησαν θαύμα.

Τον αγκάλιασα και του έδωσα ένα απαλό φιλί στο στόμα του,Νιώθω να ανταποδίδει το φιλί μου.Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω αυτά τα υπέροχα μάτια.Τον αγκαλιάζω και του

ψιθυρίζω ένα ευχαριστώ.Οι γιατροί άκουσαν τις φωνές μου και ξανά μπήκαν στο δωμάτιο.

Του έκανα τις απαραίτητες εξετάσεις και μετά από μια εβδομάδα πήρε εξιτήριο.Την ίδια ώρα που μας έδωσαν άδεια οι γιατροί να φύγουμε έρχεται ο Άγγελος τρέχοντας στο δωμάτιο και παίρνει αγκαλιά τον Άρη.Την κολλητή μου δεν την βλέπω πουθενά.Χθες το βράδυ ήταν εδώ.Ρωτάω τον Άγγελο αλλά αποφεύγει να μου απαντήσει.Δεν δίνω συνέχεια.Αλλά κάτι συμβαίνει εδώ.