Της καρδιάς μου το γραμμένο

Κεφάλαιο 12

Ο Άρης είχε πάρει πλέον εξιτήριο και ήταν σπίτι.Έμενα μαζί του για να τον φροντίζω,αφού

και επίσημα είμαι το κορίτσι του.Ναι όταν ξύπνησε από το κώμα μου ζήτησε να γίνω κοπέλα του.Φυσικά και του είπα ναι.Μπορώ να πω πως ανάρρωνε γρήγορα και ξανά έβρισκε τις

 δυνάμεις του.Με την Μαριλένα έχω να μιλήσω περίπου 2 βδομάδες.Το κινητό της είναι

συνεχώς κλειστό.Ο άγγελος δεν μου λέει τίποτα αλλά δεν φαίνεται πολύ καλά.Κάποια στιγμή

 αφού ο Άρης πήγε για ύπνο βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω στον Άγγελο.

Λίζα:Που είναι η κολλητή μου;Γιατί έχει κλειστό το κινητό της;Τι έχει γίνει;

Άγγελος:Τίποτα δεν έγινε όλα είναι μια χαρά.

Λίζα:Μια χαρά το λες εσύ αυτό;Έχω να μιλήσω μαζί της 2 βδομάδες.Πες μου ρε Άγγελε που είναι ανησυχώ κολλητή μου είναι.

Άγγελος:Εντάξει αλλά υποσχέσου ότι δεν θα το πεις πουθενά.

Λίζα:Στο υπόσχομαι.Πες μου τώρα

Άγγελος:Η Μαριλένα έχει καρκίνο.Πήγε Αμερική να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις και

 να ξεκινήσει χημειοθεραπείες,δεν ήθελε να την βλέπεις σε αυτήν την κατάσταση.

Προσφέρθηκα να πάω μαζί της αλλά ούτε εμένα ήθελε.Μιλήσαμε χθες και μου είπε

 ότι είναι καλύτερα σε 3 βδομάδες θα είναι πίσω.

<<Μα πως γίνεται αυτό;Γιατί δεν μου είπε τίποτα;Και εγώ ωραία κολλητή είμαι απορροφήθηκα τόσο με τον Άρη και το νοσοκομείο και την έγραψα κανονικότατα.Αν πάθαινε κάτι η

κολλητή μου δεν θα το άντεχα πραγματικά.Τώρα όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

Θα περιμένω να γυρίσει Ελλάδα.>>

Επιτέλους έφτασε η μέρα που θα επέστρεφε η κολλητή μου.Οι χημειοθεραπείες πήγαν

 πολύ καλά και τώρα είναι περδίκι.Και αυτή αλλά και ο Άρης.Δεν με άφηνε να φύγω από

το σπίτι του.Κανονίσαμε να βγούμε ζευγαράκια σήμερα όπως παλιά.Με την Μαριλένα

ήμασταν από το πρωί στο σπίτι μου και συζητούσαμε για την Αμερική για το πως ήμουν

 εγώ εδώ.Κουβέντα στην κουβέντα ήρθε το απόγευμα.Καλοκαίρι πια αποφασίζω να

 βάλω ένα ψηλόμεσο μαύρο σορτσάκι,κοντό λευκό τοπ και τα άσπρα μου all star.Δεν

 ήθελα να ντυθώ πολύ επίσημα.Η Μαριλένα από την άλλη έβαλε ένα λευκό φόρεμα

αεράτο με χρυσά ψηλά σανδάλια.Ήταν σαν αρχαία θεά.Τα αγόρια πάντα στην ώρα

 τους μας χτυπάνε την πόρτα.Ανοίγουμε και όπως ήταν αναμενόμενο μένουν να μα

 κοιτάνε για μια ακόμα φορά.Τους παίρνουμε αγκαζέ και ξεκινάμε προς το μαγαζί.Είχε

πολύ κόσμο αλλά ευτυχώς βρήκαμε εύκολα τραπέζι.Ο κόσμος γύρω μας χόρευε σε

ξέφρενουν ρυθμούς.Στο βάθος βλέπω μια γνώριμη φυσιογνωμία.Προσπαθώ να

καταλάβω ποιος ήταν αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω.Ο φωτισμός ήταν πολύ

 χαμηλός.Όταν φτάνει σε πολύ κοντινή απόσταση μπορώ να διακρίνω το πρόσωπό

 του.Δεν το πιστεύω αυτό που βλέπω ήταν ο Δημήτρηης <3 <3 

Κατευθείαν σηκώνομαι και τον αγκαλιάζω.Τον συστήνω στα παιδιά.Όταν φτάνω στον

Άρη βλέπω και τους 2 να κοιτάζονται με μίσος και με έναν συγχρονισμό λέει ο ένας στον άλλον

Άρης/Δημήτρης:Εσύυυυυυυυ

Κάτσε τι ήταν αυτό;Ο αδερφός μου με το αγόρι μου γνωρίζονται;Τι στο καλό συμβαίνει εδώ;

Γιατί δεν μου το ανέφερε νωρίτερα ο Δημήτρης ότι τον ξέρει;Γιατί τόσο μίσος μεταξύ τους;

Τι έχει γίνει στο παρελθόν;Πρέπει κάποιος να μου δώσει να μου δώσει εξηγήσεις.Δεν

μπορεί οι 2 άνθρωποι που αγαπάω να μισούνται και να μην ξέρω και τον λόγο.Πρέπει να μάθω σύντομα τι τρέχει.