Της καρδιάς μου το γραμμένο

Κεφάλαιο 20

Όλα γύρω είναι σκοτεινά.Μπορώ να διακρίνω κάποιες φωνές αλλά αρκετά απομακρυσμένες.Προσπαθώ να θυμηθώ τι έχει συμβεί αλλά δεν τα καταφέρνω.Νιώθω έναν δυνατό πόνο.Δεν ξέρω τι συμβαίνει.Θυμάμαι αμυδρά κάποια λόγια του Άρη. <<Μη πεθάνεις σε αγαπάω>> Δεν μπορώ να θυμηθώ και τα υπόλοιπα αλλά και αυτά είναι υπέρ αρκετά για να έχω ένα κίνητρο να ζήσω.Ο πόνος γίνεται πιο οξύς.Μα τι στο καλό μου κάνουν; Που βρίσκομαι; Γιατί δεν ακούω κανένα τώρα; Που πήγαν όλοι; Που είναι ο Άρης,η Έλενα και ο αδερφός μου; Ας με ξυπνήσει κάποιος επιτέλους.

Σιγά σιγά νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.Το μαύρο δεν αλλάζει.Γίνεται ακόμα πιο σκούρο.Κουράζομαι ακόμα και να σκεφτώ κάτι τόσο εύκολο.Παραδίνομαι στην μαυρίλα.Οι σκέψεις μου σταματούν αυτόματα από τη στιγμή που το σώμα μου με εγκαταλείπει.Πλέον δεν νιώθω.Πεθαίνω χωρίς να μπορώ να αποτρέψω την κατάσταση.Δεν ξέρω για πόση ώρα συμβαίνει αυτό,πλέον έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου.Αρχίζω να ακούω πάλι κάποιες φωνές αλλά είναι πάλι απομακρυσμένες.Με τα βίας καταλαβαίνω.Η φωνή γνωστή,μα δεν μπορώ να θυμηθώ.Την ακούω κάθε μέρα,άρα θα είναι κάποιο σημαντικό πρόσωπο για μένα και νοιάζεται,αλλά δεν μπορ΄να θυμηθώ ποιος με αγαπάει τόσο πολύ.Πιο πριν θυμόμουν τώρα τι έγινε; Γιατί δεν μου έρχεται κανένα όνομα και κανένα πρόσωπο στο μυαλό;Τι έχω πάθει; Ας με ξυπνήσει κάποιος.Γιατί ακούγονται κλάματα;Ποιος κλαίει; Τι έγινε; Έχω τόσα πολλά ερωτήματα ας με ξυπνήσει κάποιος να μου απαντήσει,σας παρακαλώ ξυπνήστε με δεν θέλω να υποφέρει κανένας εξαιτίας μου.

Για άλλη μια φορά παραδίνομαι στο πιο βαθύ σκοτάδι που θα μπορούσα να πάω.


ΑΡΗΣ

Την αγαπώ θεέ μου μη την αφήσεις να πεθάνει.Την αγαπώ πιο πολύ και από τη ζωή μου.Ξύπνα μωρό μου σε παρακαλώ μη κλείνεις τα ματάκια σου.

Το ασθενοφόρο την παίρνει μακρυά μου.Δεν νιώθω τίποτα χωρίς αυτήν.Σηκώνομαι και πάω μαζί της στο ασθενοφόρο.Της κρατάω το χέρι σφιχτά ελπίζοντας ότι με νιώθει κοντά της.Φτάνουμε στο νοσοκομείο.Την πηγαίνουν στο χειρουργείο δεν με αφήνουν να μπω μέσα πρέπει να περιμένω έξω.Η αδερφή μου είναι με το Δημήτρη στον από πάνω όροφο.Είναι εκτός κινδύνου και απλά τον κρατάνε προληπτικά,αν όλα πάνε καλά με τις εξετάσεις του σε 3 μέρες θα βγει.Οι γιατροί λένε ήταν τυχερός.Η αδερφή του από την άλλη....Έχουν περάσει 5 ώρες και έχω μετρήσει τον διάδρομο.Δεν έχω σταματήσει να περπατάω πάνω κάτω.Δεν έχω φάει τίποτα.Δεν θέλω να φύγω από κοντά της.Μετά από 7 ώρες αναμονής ο γιατρός βγαίνει από το χειρουργείο.τρέχω κοντά τους.Μου ανακοινώνει πως κατάφεραν να ελέγξουν την αιμοραγία και η κατάστασή της είναι κρίσιμη αλλά ευτυχώς σταθερή.Είναι σε κώμα εδώ και 1 μήνα.Δεν φεύγω από δίπλα της.Ο Δημήτρης και η Έλενα έρχονται κάθε μέρα.Νιώθω σαν να την έχω ξαναζήσει αυτή τη στιγμή.

Οι μέρες του δεύτερου μήνα περνάνε αργά και πολύ βασανιστικά.Η κατάστασή της δεν βελτιώνεται καθόλου.Είναι δυνατή πιστεύω σε αυτή,θα τα καταφέρει.Έχει φτάσει στους δυόμιση μήνες. Όλοι περιμένουμε ένα θαύμα.Ο καιρός ήταν εκπληκτικός και εγώ ήξερα ότι σήμερα θα ξυπνήσει.Αυτό περίμενα.την κοιτούσα με προσμονή και επιμονή.Το ένιωθα μέσα μου πως σήμερα θα ξυπνούσε.


ΣΑΣ ΤΟ ΚΟΒΩ ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΚΙΑ

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ; ΘΑ ΒΓΕΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΤΟ ΠΡΟΣΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΗ;

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΜΕΤΡΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΟ; ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΡΑΓΕ ΕΚΕΙ ΤΟ ΒΑΣΑΝΗΣΤΙΡΙΟ;